“ฉันคิดผิดเหลือกเกินที่มาที่นี่” ตติยาภาพูดอย่างขัดใจ... แขนเล็กๆ บิดหนีจากมือใหญ่อย่างยากลำบาก แต่เธอก็ไม่ย่อท้อเพราะไม่ต้องการตกเป็นเหยื่อของเขาอีกต่อไป ตอนนี้เธอจะตกเป็นรองเมื่อทุกคนเข้าข้างเขากันหมดอย่างไม่ได้นัดหมาย แต่หนึ่งใจที่ต่อต้านเขาอยู่ตอนนี้ก็ยังจะสู้แม้ต้องต้อสู้เพียงลำพัง
เมื่อเจอคนพยศนักสหภพก็ดึงเธอมากอดไว้ทั้งตัว อย่างน้อยก็ให้ได้พูดคุยกันให้รู้เรื่องและได้กอด... ให้หายคิดถึง
เขาทั้งคิดถึงและเป็นห่วงเธออย่างมากมาย มีเรื่องราวอีกตั้งหลายเรื่องที่อยากพูดและอยากอธิบาย แต่กว่าจะหาเธอเจอก็กินเวลาไปตั้งหลายวัน... เขาไม่ได้เสียใจที่หาเธอเจอช้าลง เพราะคิดว่าเวลาที่ผ่านมาช่วงหนึ่งนั้นจะทำให้เธอได้สงบจิตใจลงบ้าง บางทีความโกรธที่มีอาจจะจางลงก็ได้เขาได้แต่ภาวนาให้เป็นอย่างนั้น...
“ใช่ คุณคิดผิดที่มาที่นี่ ถ้ายังอยู่ที่ไร่ไอ้พ่อเลี้ยงหน้าอ่อนนั่น ผมคงเจอกับคุณเร็วกว่านี้ จะได้จับมาฟ
