ตติยาภาเดินออกจากโรงอาหารหลังจากที่ออกมาทานมื้อเที่ยงในเวลาเกือบบ่ายสอง วันนี้เธอค่อนข้างยุ่งจึงออกมาจากวอร์ดช้า หญิงสาวไม่ค่อยเหนื่อยเพราะมีความสุขที่ได้ทำงานรักษาคนไข้ แม้ว่าตอนนี้จะยังถือว่าเธอยังเป็นหมอเด็กไม่เต็มตัวเพราะยังเป็นเรสสิเดนท์อยู่แต่อีกไม่นานเธอก็จะเรียนจบแล้วทั้งที่เธออายุยังน้อย
ต้องขอบคุณที่เธอขยันจนเรียนได้คะแนนดีมากจนสอบเทียบชั้นได้ตั้งแต่สมัยเรียนที่เมืองนอก ไอคิวเธอมากมายพอที่จะทำให้เธอเรียนหมอได้และพอจบมาเธอก็เรียนต่อเฉพาะทางในสาขาที่สนใจทันทีโดยไม่ได้ทำงานหาประสบการณ์เกี่ยวกับเวชปฏิบัติทั่วไปก่อนอย่างหมอคนอื่น ที่เธอเลือกเส้นทางที่ต่างจากคนอื่นนั่นเป็นเพราะว่าเธอต้องการที่จะเป็นอาจารย์แพทย์นั่นคือความฝันอันสูงสุดของเธอที่จะสอนแพทย์ทั้งหลายให้ออกไปปฏิบัติหน้าที่ดูแลคนที่เจ็บไข้ได้ป่วยให้ดีที่สุดนั่นเอง
เดินอยู่คนเดียวได้ไม่นานความรู้สึกดีจากการทำงานของวันนี้ของตต
