พราวดาวหัวใจคุกรุ่นไปด้วยความอิจฉาที่เห็นสองคนนี้มาทำหวานพ่อแง่แม่งอนใส่กันต่อหน้าเธอ ความรู้สึกพ่ายแพ้และความริษยาแผดเผาหัวใจเธอจนร้อนรุ่มไปหมด
เธอได้แต่ถามตัวเองว่าทำไม ไม่ว่าเธอพยายามเท่าไหร่เธอก็ไมเคยอยู่เหนือกว่าตติยาภาสักครั้ง...
หมอสาวโกรธจนนึกอยากกลับไปหย่ากับสามีที่เพิ่งแต่งงานกัน แล้วฆ่ามารหัวขนที่เธอจงใจให้เกิดเพื่อจับอัศวธรออกไป แล้วมาเริ่มต้นนับหนึ่งกับสหภพ ผู้ชายที่เธอควรจะเลือกแต่แรก แต่เธอทำไม่ได้ ทุกอย่างมันสายเกินไปเสียแล้ว เธอได้แต่ขอให้สองคนนี้ไม่ได้มีความสุขกันอย่างนี้ตลอดไป
เมื่อทนดูไม่ได้พราวดาวก็ยิ้มให้ทั้งสองอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินออกไปด้วยหัวใจร้อนรุ่มด้วยความริษยา
“ขอโทษนะ” เขาบอกเธอก่อนจะค่อยๆ คลายวงแขนออกจากบ่าของตติยาภาอย่างแสนเสียดาย แม้แต่คนที่ถูกกอดยังรู้สึกว่าไออุ่นที่ไหลผ่านจากตัวเขามาสู่เธอนั้นก็จางลงไปหลังจากที่ไม่มีอ้อมแขนของเขาแล้ว...
“ขอบค
