เมื่อรถใกล้ถึงบริษัท ก้านแก้วก็รีบบอกให้ภัทรดนัยจอดรถทันที
“จอดตรงนี้แหละค่ะ เดี๋ยวแก้วเดินเข้าไปเอง”
“ก็เข้าไปด้วยกันแหละดีแล้ว”
“นะคะจอดตรงนี้ก่อน แก้วยังไม่ได้เตรียมตัวเลยว่าจะตอบพวกพี่ๆ ว่ายังไง ถ้าเกิดเขาถามว่าทำไมมารถคันเดียวกับคุณ”
“ก็บอกว่าอยู่บ้านเดียวกับฉันไปสิ”
“คุณก็รู้ว่าบอกแบบนั้นไม่ได้”
“ทำไมจะบอกไม่ได้ ฉันอนุญาต”
หล่อนย่นจมูกใส่คนพูดไปเรื่อย “อย่าพูดเป็นเล่นสิคะ จอดรถเถอะค่ะ แก้วจะแวะซื้อกาแฟที่เซเว่นด้วย”
“ก็ได้ แต่ซื้อกาแฟไปฝากฉันแก้วหนึ่งด้วย โอเคไหม”
รถยนต์ราคาแพงค่อยๆ จอดลงที่หน้าร้านสะดวกซื้อชื่อดัง
“ได้ค่ะ”
“นี่เงิน”
ภัทรดนัยกวักธนบัตรสีเทาสองใบส่งให้กับก้านแก้ว แต่หญิงสาวผลักมือออก
“กาแฟแก้วล่ะสามสิบห้าบาทค่ะ เดี๋ยวแก้วซื้อให้”
“ฉันไม่อยากเอาเปรียบเธอ เพราะตอนกลางคืนฉันก็เอาเปรียบเธอทุกคืนอยู่แล้ว รับเงินไปสิ”
คนบ้า... ทำไมเขาจะต้องพูดให้หล่อนอายแบบ
