ร่างสูงใหญ่ของภัทรดนัยเดินอย่างสง่างามผ่านไป โดยที่หล่อนรอทิ้งระยะให้ไม่น่าสงสัยจึงเดินตามหลังไป
พอมาถึงที่ลับตาคน เขาก็จับแขนของหล่อนเข้ามาในห้องเก็บเอกสาร ซึ่งเป็นห้องเดิมกับที่เขาเคยใช้ทำให้หล่อนร้องครวญคราง
“อุ๊ย... คุณภัทร”
พอเข้ามาอยู่กันตามลำพัง เขาก็จับหล่อนขึงพรืดกับผนังห้องทันที จากนั้นก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ จนหล่อนได้กลิ่นลมหายใจหอมกรุ่นของเขาชัดเจน
“ทำไมเมื่อเช้าไม่เอากาแฟไม่ให้ฉันที่ห้องล่ะ”
“เหตุผลแค่นี้เองเหรอที่ลากแก้วมาที่นี่น่ะ”
“ก็ฉันรอเธออยู่ตั้งนาน ไม่มาสักที ลงมาแอบดูที่แผนกก็เห็นว่าเธอกำลังก้มหน้าก้มตาทำงาน โดยที่ลืมฉันไปแล้ว”
“คุณภัทรผิดหวังที่ไม่ได้กาแฟแค่เหรอคะ”
เขาไม่ได้ตอบในทันที นิ้วแกร่งยกขึ้นจับคางเล็กเอาไว้ พร้อมกับบังคับให้หล่อนสบตา
“ฉันผิดหวังที่เธอไม่ได้ขึ้นไปหาฉันที่ห้องทำงานต่างหากล่ะ”
“เอ่อ...”
“ฉันอยากเห็นหน้าเธอ แต่เธอก็ไม่เคยใส่ใจ หรือว่าส
