รุ่งเช้า ลู่เคอตัวปลุกเต้าเฟยให้ตื่นขึ้นมา เขาช่วยนางแต่งตัวก่อนแล้วจึงแต่งตัวของเขาเอง จากนั้นจึงพากันเดินออกมาด้วยความระมัดระวัง
“เราจะเข้าเมืองกันแล้วเจ้าพร้อมแล้วใช่ไหม” ลู่เคอตัวถาม เต้าเฟยพยักหน้า “ข้าไม่ได้พาเจ้าไปเยี่ยมบิดา เจ้าคงไม่ว่า การมาครั้งนี้ของเราข้าไม่อยากให้คนรู้มาก”
“ข้าเข้าใจดีเจ้าค่ะ ที่ข้าตามท่านมาก็เพราะอยากช่วยท่านและต้องการพิสูจน์ว่าคนในเผ่าของข้าไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องการวางแผนร้ายของกลุ่มบัวแดง”
ลู่เคอตัวมองคนที่ได้ชื่อว่าเป็นเมียด้วยดวงตาอ่อนโยนไม่รู้ตัว เขาอุ้มนางขึ้นไปนั่งบนหลังม้า ส่วนตัวเขาก็กระโดดตามขึ้นไป
เขาเผลอสูดดมความหอมกรุ่นจากซอกคอนาง แล้วอมยิ้ม เต้าเฟยเห็นเขานิ่งไปนานจึงเงยหน้าขึ้นมอง กำลังจะถาม ลู่เคอตัวก้มหน้าลงมาเห็นพอดีจึงทำทีเป็นมองไปทางอื่น
“ท่านพี่รออะไรหรือเจ้าคะ”
“ข้าดูว่ายังมีศัตรูลอบโจมตีเราหรือไม่”
“อ้อ” เต้าเฟยพยักหน้า มองรอบ
