พ่อบ้านหวังอายุมากแล้วกึ่งวิ่งกึ่งเดินเหยาะๆมาถึงคอกม้าของท่านแม่ทัพดวงตาที่เริ่มฝ้าฟางขยี้แล้วขยี้อีกก็มองไม่ผิดเป็นแน่ โรงเก็บม้าบริเวณนี้มิดชิดห้ามใครมายุ่งเกี่ยวเพราะเป็นม้าศึกของท่านแม่ทัพ ผู้ที่เดินออกมาจากคอกม้าคือนายของตนที่กำลังอุ้มฮูหยิน ท่าทางนางเหมือนเป็นลมหมดสติ
“ท่านแม่ทัพขอรับ ฮูหยินเป็นอะไรไปหรือขอรับ บ่าวจะเรียกสาวใช้มาพาฮูหยินไปดูแล”
“ไม่ต้องข้าดูแลเองได้ มีอะไรก็ไปทำเถอะ”
เสียงเด็ดขาด ดวงตาทอประกายเย็นชาที่สาดเข้าใส่ สายตาแบบนี้พ่อบ้านหวังที่รับใช้มานานรู้ดีอย่าได้เข้าไปวุ่นวายเลยเชียว แม้จะแคลงใจอยู่ว่าฮูหยินที่ยังเป็นสาวสะพรั่งดูสุขภาพแข็งแรงเหตุใดถึงเป็นลมแต่บ่าวผู้น้อยมีหรือจะกล้าปริปากถาม
“บ่าวลืมไป บ่าวตามหาท่านแม่ทัพเพื่อจะมาเรียนว่าฮูหยินโจวมาขอพบขอรับ”
“ไปบอกนางว่าวันนี้ข้าไม่ว่าง”
“ฮูหยินโจวฝากบอกบ่าวไว้ก่อนแล้วว่า หากท่านแม่ทัพบอกไม่ว่างนางก็จะขอรออยู่ที
