เวลาล่วงเลยเข้าถึงยามโฉว่ร่างบอบบางลืมตาโพลงขึ้นในความมืดมิด เสียงเคาะประตูดังมาจากทางด้านหน้าเรือนทำให้รอยยิ้มที่ผุดขึ้นในความมืดกลายเป็นเส้นเหยียดตรง
“ไหนว่าจะไปหลายวันทำไมถึงเปลี่ยนใจกลับมาได้”
นางล้มตัวลงนอนต่อไม่แยแส เรียกให้แม่นมเซียงเข้ามานอนเป็นเพื่อน หากเขาเข้ามาถึงในห้องนอนเห็นว่านางนอนอยู่กับแม่นม อย่างไรเสียคงจะไม่ใจกล้าเทียมฟ้าหน้าหนาดั่งกำแพงกระทำอะไรกับนางต่อหน้าแม่นมเซียง นางยังระบมร่างกายไม่หาย ไม่สามารถสู้ศึกกับเขาได้
ผ่านไปเกือบเค่อ เสียงเคาะยังดังแว่วมาอีก ดวงตากลมโตปรายตาไปที่ข้างเตียงยังเห็นแม่นมเซียงนอนหลับส่งเสียงกรนเบาๆ แต่ยังคงไม่รู้สึกตัว เสียงเคาะนั้นเริ่มเปลี่ยนทิศทางไม่ดังมากเช่นทีแรกแต่ก็ทำให้คนหูไวอย่างนางรับรู้ได้ถึงการมาเยือนที่ย้ายมาบริเวณหน้าต่างใกล้ตัวนางมากขึ้น
“ประหลาดจริง ทำไมต้องเคาะหน้าต่าง หรือคิดจะแกล้งข้า”
สองมือเล็กแต่แข็งแรงกำขยำผ้าแพรที่
