หวงซวนถานยังปวดแปลบในอก เขาไม่ชอบเห็นภาพที่นางต้องทิ้งชีวิตอิสระเสรีอย่างที่เคยชอบไปจมจ่อมอยุ่แต่ภายในจวนไร้ซึ่งสีสันใดๆ แต่เขาก็รู้ว่านางทำเพื่อเผ่า ภาระหน้าที่ของเต้าเฟยหนักกว่าสตรีทุกคนในเผ่า
“ข้าไปเยี่ยมนางมาแล้ว นางบอกว่าสบายดี แต่ข้าว่าสีหน้าของนางดูเป็นทุกข์มากกว่า”
“เจ้าดูจากอะไรกัน” ฮูเลกูหันมาถาม คิ้วหนาดกดำขมวดแน่น
“เต้าเฟยรักอิสระเสรี นางไม่ชอบชีวิตในจวนแม่ทัพ ตอนแรกนางบอกว่าจะออกไปดูช่างตีเหล็กกับข้า แต่พอนางหายไปไม่นานก็มาบอกข้าว่าไม่สามารถไปได้แล้ว ข้ารู้ดีว่าทำไมนางถึงไปกับข้าไม่ได้ ท่านแม่ทัพลู่คงไม่ยินยอม ข้าจึงไม่เซ้าซี้และกลับเผ่าของเรา”
“เจ้ากลับมานั้นเป็นเรื่องที่ถูกต้องแล้ว นางแต่งงานไปแล้วก็ย่อมต้องอยู่แต่ในจวน นางแต่งเข้าจวนแม่ทัพแม้จะไม่ได้รับการแต่งตั้งเป็นสนมเข้าวังหลังอย่างที่ข้าตั้งใจในตอนแรกแต่ก็นับว่าไม่เลวทีเดียว แม่ทัพใหญ่มีความดีความชอบมากมาย แถมสนิทส
