Andrea’s POV
Kitang-kita ko ang malapad na ngiti ng taong kaharap ko ngayon. Alam kong sa puntong ito ay unti-unti ko na siyang napapaniwala. Siguro sa emosyong pinakita ko ay walang sino man ang makakatanggi sa alok ko. Kung nagawa nila akong bilugin ay dapat marunong rin akong gumawa n’on. I should know how to play as what they are doing. Wala na akong ibang pagkakatiwalaan pa kung hindi ang sarili ko na lang. Wala na akong ibang sandigan pa pagdating dito kung hindi ang sarili ko lang at wala nang iba pa.
Kung noon ay umasa ako sa kay Zandrick ngunit ngayon ay hindi na. Hindi ko na magawang umasa pa gayong alam kong sa huli ay ako lang naman rin ang kawawa.
“I don’t think that a Cervantes will be this easy to talk,” ngiting wika nito sa akin. Kitang-kita ko sa mga ngiti nito
