9 ภาระจริงๆ
1282 Words
“แอลลี่อย่าไปสนใจเลยนะ คูเปอร์ก็แบบนี้แหละ ยังไม่โตซักที”
พิพิมหันกลับมาปลอบแอลลี่เบาๆ
“ไม่เป็นไรค่ะ ลี่เข้าใจว่าพี่ยังไม่โต”
แอลลี่เบ้ปากใส่เขาเบาๆ อยู่นี่มีแต่คนเข้าข้างเธอทั้งนั้นแหละ เขาหนะมันหมาหัวเน่า
“น้อยๆหน่อย ฉันเป็นพี่เธอนะ”
เขาปรามเธอพร้อมจ้องตาเขมง ไม่อยากพูดอะไรมาก เพราะไม่มีใครเข้าข้างเขาซักคน
“นี่!!คืนนี้นอนกับพี่ไหม พี่มีเรื่องเล่าเยอะแยะเลย”
“พ่อครับแม่ครับ ผมกลับคอนโดแล้วนะครับ ”
ยังไม่ทันที่แอลลี่จะได้ตอบ ปอร์เช่ก็พูดสวนขึ้นซะก่อน คูเปอร์มองหน้าแฝดพี่อย่างรู้ทัน เขาหนะไม่ได้กลับคอนโดหรอก แต่ไปผับของพ่อไดจิ ที่ตอนนี้ไดม่อนดูแลอยู่ต่างหาก
“อ้าว ทำไมรีบกลับละลูก พรุ่งนี้ก็ยังไม่เปิดเรียน ทำไมไม่นอนบ้านซักคืนละ”
ผ้าแพรถามลูกชายอย่างเป็นห่วง
“ผมมีงานต้องเคลียร์ก่อนเปิดเรียนครับ ผมไปนะครับ พี่ไปนะน้องแอลลี่ พี่พิพิม”
ปอร์เช่บอกทุกคนเสียงเรียบ แต่คูเปอร์ดูออก แฝดพี่เขาโคตรเก่ง โกหกยังไงให้เนียนและน่าเชื่อถือขนาดนี้
“เอ่อ ยัยแสบจะนอนกับพี่พิพิมใช่ไหม งั้นฉันกลับไปนอนคอนโดนะ”
ได้โอกาสก็ชิ่งบ้างดีกว่า ปกติพวกเขาก็ไปรวมตัวกันที่ผับบ่อยๆอยู่แล้ว
“หยุดเลยพี่คูเปอร์!!”
แอลลี่รีบห้ามเขาไว้
“อะไรอีกวะเนี่ย”
เขาเลิกคิ้วสูง หันกลับมาทำหน้าเซ็งใส่เธอ
“จะอะไรอีกละ ก็ฉันต้องกลับคอนโดกับพี่ด้วยนะสิ”
คูเปอร์ถอนหายใจเบาๆ มองตามแผ่นหลังปอร์เช่อย่างเสียดาย เพราะยัยแอลลี่แท้ๆ
“ก็แล้วทำไมไม่นอนนี่ซักคืนละ”
เขาถามเสียงห้วน
“นั่นหนะสิ นอนกับพี่ซักคืนไหม พี่คิดถึง”
พิพิมบอกน้องเสียงอ้อน
“ลี่ก็อยากนอนเหมือนกันค่ะ แต่ลี่ยังจัดห้องไม่เสร็จ และก็ต้องเตรียมชุดไปรายงานตัว
และที่สำคัญลืมเอามือถือมา รับปากม๊ากับอัลมอนด์ไว้แล้ว ว่าจะโทรหาทุกวัน ป่านนี้คงรอแย่แล้วค่ะ”
พิพิมพยักหน้าเข้าใจ แอลลี่พูดมีเหตุผล
“ถ้าได้ยินที่น้องบอกแล้วก็นั่งลง รอน้องทานข้าวอิ่มค่อยพาน้องกลับ ”
ปกป้องบอกลูกชายเสียงเรียบ
พรึบ
คูเปอร์ทิ้งตัวลงที่เดิม ‘ยัยแสบนะยัยแสบ ภาระจริงๆ’
พอทานมื้อค่ำเสร็จ พิพิมก็เดินออกมาส่งแอลลี่ขึ้นรถ
“บ๊ายบายนะคะพี่พิพิม ไว้วันหยุดลี่มานอนด้วย”
“บ๊ายบายจ๊ะ พาน้องขับรถดีๆนะคูเปอร์”
“รู้แล้วๆ พี่บอกผมรอบที่ร้อยแล้วนะ ”
คูเปอร์คิ้วขมวดรีบขับพาเธอออกจากบ้านไป
“คอนโดพี่ปอร์เช่อยู่ที่ไหนเหรอ ”
ขับรถออกมาได้ซักพัก แอลลี่ก็ถามขึ้นอย่างสนใจ
“ทำไม อยากไปอยู่กับปอร์เช่รึไง”
เขาถามเธอกลับกวนๆ
“แค่ถามป่ะ ก็แค่ตอบพี่จะดิ้นตายรึไง แต่ถ้าเลือกได้ฉันก็จะเลือกอยู่กับพี่ปอร์เช่เหอะ”
แอลลี่กอดอกหน้าบึ้งมองออกไปนอกรถ เธอกับเขานี่มันญาติดีกันไม่ได้แล้วหละชาตินี้ ชาติหน้าค่อยว่ากันใหม่ บนรถกลับมาเงียบอีกครั้ง เธอไม่พูดเขาก็ไม่พูดอีกจนมาถึงคอนโด แอลลี่ขนของที่ซื้อมา แล้วรีบเดินขึ้นคอนโดไป
เข้าห้องตัวเองแล้วปิดประตูเงียบ
แอ้ด!!
คูเปอร์หายเข้าไปในห้องพักใหญ่ ก่อนกลับออกพร้อมกลิ่นฟุ้งน้ำหอมราคาแพง เสื้อเชิ้ตสีขาวพับครึ่งแขน กางเกงยีนส์สีเข้มแบรนด์ดัง สวมนาฬิกาข้อมือเรือนแพง ทรงผมที่ถูกเซทอย่างดี ประจวบกับหน้าตาอันหล่อเหลาโดดเด่น เขาหล่อและเพอร์เฟคมากๆ
ก๊อก ๆๆ
แอ้ด!!
“อือหือ นี่พี่อาบร้ำหอมมารึไง”
แอลลี่ถอยหลังไปหลายก้าว กลิ่นน้ำหอมราคาแพงเขามันเตะจมูกเธอแทบหงาย
“อย่าเวอร์ นี่น้ำหอมจากฝรั่งเศษ เธอนี่มันตาไม่ถึงของ”
เขาบ่นอุบอิบมองหน้าเธออย่างขัดใจ
“แล้วพี่มีอะไร ”
“ฉันจะออกไปข้างนอก อยู่คนเดียวได้ใช่ไหม”
แอลลี่เบ้ปาก มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ลุคเขานี่มันใช่ได้เลย ถ้าตัดความปากเสียออกไป
“นี่!!ยัยแสบ จะมองอีกนานไหม ไม่ได้ยินที่ถามรึไง”
“ได้ยิน แล้วถ้าฉันบอกว่าอยู่ไม่ได้ละ พี่จะอยู่เป็นเพื่อนรึไง ”
แอลลี่ถามอย่างรู้ทัน
“หึ ฉันไปนะ มีอะไรก็โทรไป ”
“เดี๋ยวสิพี่คูเปอร์ ฉันมีไลน์พี่ที่ไหนกัน”
คูเปอร์หยิบมือถือเครื่องหรูออกมา แล้วส่งมันให้เธอ แอลลี่วิ่งกลับเข้าไปเอามือถือในห้อง
ก่อนแลกช่องทางติดต่อแล้วส่งคืนให้เขา
เมอร์เรนด้าคลับ
“อ้าว มาด้วยเหรอ นึกว่ายุ่งจนไม่มีเวลามาดื่ม”
ภูภัทรยิ้มกริ่มทันทีที่เห็นคูเปอร์โผล่มานั่งโต๊ะ
(ภูภัทร ลูกชายของภูภูมิ จากเรื่อง วิศวะหลงรักเด็กเลี้ยง)
“เรื่องอะไรกูจะมาไม่ได้ เด็กนั่นสิบแปดนะ ไม่ใช่แปดขวบ”
คูเปอร์ตอบเสียงขุ่น พลางทิ้งตัวนั่งลงข้างปอร์เช่ สีหน้าเหนื่อยใจสุดขีด
“เออ ว่าแต่ไม่เจอน้องตั้งสองปี น้องสวยขึ้นป่ะ”
ภูภัทรแกล้งถามต่อ พร้อมเลิกคิ้วสูง กวาดสายตามองเพื่อนเหมือนจับพิรุธ
“ก็งั้นๆ”
คูเปอร์ตอบทันควัน สีหน้าเฉยเมยแบบคนไม่อิน
“สำหรับเด็กนั่นนะ หาคำว่าสวย’ไม่เจอหรอก มีแต่คำว่า เสียงดัง วุ่นวาย แล้วก็กวนตี—”
“ใจเย็น น้องยังเด็ก”
ปอร์เช่พูดแทรกก่อนคูเปอร์จะหลุดอะไรแรงกว่านั้น แล้วยกแก้วชนกับภูภัทรเบาๆอย่างรู้ทัน
“เอาจริงๆแอลลี่สวยขึ้นนะ น้องดูโตขึ้นเยอะเลย”
คูเปอร์ถอนหายใจหนักๆ แล้วเอนตัวพิงโซฟา
“สวยแล้วไง ไม่มีความเป็นกุลสตรีเอาซะเลย มึงเอาไปเลี้ยงปะไอ้ภู ”
ภูภัทรส่ายหัว
“ขอบาย ”
“ปอร์เช่ เอาเด็กนั่นไปเลี้ยงที”
ปอร์เช่ไม่ตอบ แต่ตาคมกำลังจับจ้องไปยังด้านล่าง
ที่มีกลุ่มนักศึกษากลุ่มนึงกำลังดื่มกินกันอย่างสนุกสนาน
“สนใจเหรอวะ”
คูเปอร์ถามขึ้น
ปอร์เช่ดึงสายตากลับมา เหมือนไม่ได้ยินคำถาม
“หึ!!ไม่ตอบ แสดงว่าสน ถ้าชอบก็จีบสวยขนาดนั้นเดี๋ยวมีคนมาจีบตัดหน้าไปนะเว้ย”
คูเปอร์ยังแซวไม่เลิก แต่ปอร์เช่ก็ยังนิ่งไม่สนใจที่เขาถามซักนิก
“เฮียม่อนหวัดดีครับ/เฮียหวัดดีครับ”
นั่งดื่มกันได้สักพัก เจ้าของผับอย่างไดม่อนก็มา(ลูกชายไดจิ จากเรื่องตัวแรงวิศวะล่ารักยัยมาเฟีย)
“อืม มากันนานแล้วเหรอ”
ไดม่อนถามเสียงเรียบ
“พักใหญ่ๆแล้วเฮีย พี่พักพิงไม่มาด้วยเหรอครับ”
ภูภัทรถามหาพี่สาว เพราะไดม่อนกับพักพิงคบกันแล้ว
“พักพิงกลับบ้าน เห็นบอกคิดถึงม๊าหนะเฮียเลยไปส่ง เฮียไปทำงานละ”
“ครับ/ครับ”
ไดม่อนขึ้นห้องทำงานแล้ว พวกเขายังนั่งดื่มกันต่อ
“ปอร์เช่ แล้วนั่นจะไปไหน”
คูเปอร์ตะโกนตามหลังพี่ชาย
“ดูดบุหรี่”
เขาได้แต่ส่ายหัว ไม่รู้กลัวอะไรจะล่วงจากปาก ถามคำตอบคำ
- Writer
