“การเรียนเป็นไงบ้างลูก พอได้ไหม”
จูนเอ่ยถามเบาๆ พลางใช้นิ้วเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าลูกสาวอย่างอ่อนโยน
“พอได้ค่ะม๊า ปี1ไม่ได้เรียนหนักอะไร แค่เรียนพื้นฐานค่ะ”
เธอพูดเสียงอู้อี้เล็กน้อย เพราะหนุนตักม๊าอยู่ พร้อมโอบเอวผู้เป็นแม่ไว้หลวมๆอย่างออดอ้อน
สามคนพ่อแม่ลูกนั่งคุยกันเรื่อยเปื่อยบนเตียงของคูเปอร์ ที่คืนนี้กลายเป็นที่พักชั่วคราวของพ่อแม่แอลลี่ บางช่วงก็หัวเราะ บางทีก็เงียบลงเพราะซึ้งใจ หัวข้อวนเวียนไปตั้งแต่เรื่องเรียน ชีวิตในรั้วมหาลัย ไปจนถึงเพื่อนใหม่ เพื่อนเก่า และเรื่องไร้สาระที่พ่อแม่ก็ยังอยากฟัง
“ดึกแล้ว ม๊าว่าไปนอนเถอะ พรุ่งนี้ต้องตื่นไปบ้านลุงปกป้องแต่เช้า”
จูนพูดขึ้นขณะมองนาฬิกาเรือนเล็กที่หัวเตียง แล้วลูบแขนลูกสาวเบาๆอย่างทนุถนอม
“อื้มมมม… ขอกอดป๊าอีกหน่อยได้ไหมคะ ยังไม่หายคิดถึงเลย”
แอลลี่เอ่ยเสียงอ้อน ก่อนจะขยับตัวจากตักแม่ มานอนขั้นกลางระหว่างพ่อกับแม่บนเตียงใหญ่
เธอย
