“หนูชอบแด๊ดดี๊นะ”
“…”
“มันเริ่มรู้สึกตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่หนูรู้สึกไปแล้ว อาจจะเพราะว่าอยู่กับแด๊ดดี๊แล้วหนูรู้สึกสบายใจ แล้วแด๊ดดี๊ล่ะคะรู้สึกยังไงกับหนู เรายังพอมีทางถอยหลังทันนะ อีกสักเดือนแด๊ดดี๊ค่อยบอกทุกคนก็ได้ว่าเราเลิกกันแล้ว—”
คำพูดทั้งหมดถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ จูบหนักๆ เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วราวกับว่าเขากำลังทำโทษกัน บลูแสบปากนิดๆ แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังอ้าปากเพื่อให้คนพี่กวาดต้อนเรียวลิ้นกัน ข้อมือที่ถูกกดลงบนเตียงเจ็บเล็กน้อยจากแรงบีบ พี่ผู้ชายกำลังโมโหอะไรเขาแน่ๆ
“อึก อื้อ”
บลูหายใจไม่สะดวกนักเพราะยังมีอาการป่วย ในตอนที่อีกคนถอนริมฝีปากออกเขาถึงได้หอบหายใจถี่เพื่อกอบโกยอากาศเข้าสู่ปอด
“แฮ่ก อื้ม”
น้ำเชื่อมสีใสเชื่อมระหว่างริมฝีปาก ปลายจมูกเราสัมผัสกันไปมา แม้ว่าพิภูจะปล่อยให้บลูหายใจ แต่ก็ยังคลอเคลียริมฝีปากไม่ห่างกัน
“ไม่เลิก”
ภายในอกของบลูสั่นสะท้าน จ้องมองดวงตาคมที่
