“ไร่ชาก็เป็นแบบนี้เหมือนกันทุกที่นั่นแหละ เพียงแต่ว่าจะจัดตรงไหนไว้ให้ดูมุมสวยเท่านั้นเอง”
“ไม่จริงหรอกค่ะ ไม่เหมือนกันทุกที่หรอกค่ะ หนูเคยเห็นนะในเว็บไซต์ท่องเที่ยว แต่ละที่เขาก็มีจุดขาย มีการปลูกชาลงไปตามไหล่เขา ลดหลั่นกันลงไปเป็น บางที่ก็ปลูกแล้วก็มีรีสอร์ตด้านข้างให้คนเดินเก็บใบชาตอนเช้าด้วยนะคะ”
“ที่นี่ก็มี ไปดูไหมล่ะ”
“พ่อเลี้ยงมีรีสอร์ตให้คนมาพักด้วยเหรอคะ”
“ก็นิดหน่อย”
“แล้ว... ให้หนูดูได้เหรอ”
“มากับใคร นี่พ่อเลี้ยงพนมไพรนะ”
นลินนิภายิ้มกว้าง ที่หล่อนถามไม่ใช่ว่าเขาพาหล่อนไปไม่ได้ แต่เป็นเพราะเขากล้าที่จะเดินเคียงคู่กับหล่อนให้คนอื่นเห็นเหรอ เพราะขนาดที่เรือนไม้ หล่อนกับเขายังเจอหน้ากันเฉพาะในห้องนอน แต่เมื่อเขายื่นมือมา หล่อนก็พร้อมจะจับ เพราะความสุขอยู่ตรงหน้า หล่อนจะไม่ปล่อยไป
พ่อเลี้ยงพนมไพรพาหล่อนไปนั่งชมพระอาทิตย์ขึ้น ที่ระเบียงบ้านไม้หลังใหญ่ที่ก่อสร้างเหมือนโรงเร
