ไออุ่นของบอสตัวร้าย

คุมถุงชนแค่ตัวไม่ได้กุมหัวใจพวกเขา

ตอน 5

ความเดิมเมื่อหนึ่งวันก่อนเวลา 19.30 น.

เก่ง :

เมื่อเขารับคำสั่งจากธีภัทรให้เช็คประวัติของเคนภพ เขาก็กลับมาที่บ้านธิรเดชากุลทันที

"นายท่านครับ คุณธีร์เริ่มสือประวัติคุณหนูไออุ่น กับนายเคนภพแล้วครับ

ท่านธวัช :

ขณะที่ยกถ้วยน้ำชาขึ้นจิบ ก่อนจะหันหน้าไปมองภรรยาที่นั่งอยู่ข้างๆ แล้วยิ้มบางๆ

"อืมดีแล้วละ ธีภัทรเขาไม่ใช่คนโง่ทำอะไรต้องรอบคอบ อย่าให้พลาดละ"

เก่ง :

"ครับท่าน"

ท่านธวัช :

ตั้งแต่วางมือจากธุรกิจ เขาก็ไม่เข้าไปก้าวก่ายการบริหารงานขอธีภัทรอีกเลย

"ประวัติของนายคนนั้น ส่งให้นายธีร์ให้หมด ยกเว้นขอมูลบางส่วนของหนูไออุ่น ให้นายธีร์มันรู้ด้วยตัวของมันเอง และอีกอย่างตอนนี้อย่าเพิ่งให้ใครรู้ว่าหนูไออุ่นคือ ออระกาน ผู้ถือหุ้นครึ้งหนึ่งของธีธัชกรุ๊ป เป็นห่วงความปลอดภัยของทั้งสองคน"

จากนั้นท่านธวัชก็ยกถ้วยชาขึ้นจิบอีกครั้ง

คุณหญิงพิกุล :

เอ่ยถามสามีด้วยความกังวลเล็กน้อย

"คุณคะเด็กสองคนเขาไม่ได้รักกัน แทบจะจำหน้ากันไม่ได้ด้วยซ้ำ ถ้าวันใดวันหนึ่งเขาสองคนต้องหย่ากัน คุณว่าปัญหาอื่นๆจะตามมามั้ยคุณ"

ท่านธวัช :

"เก่งนายไปทำธุระของนายให้เสร็จเถอะ ธีร์มันคงรอคำตอบอยู่"

เก่ง : "ครับท่าน"

จากนั้นท่านธวัชก็หันหน้าไปมองภรรยา แล้วเอ่ยเสียงเรียบทุ้มของชายวัย 65 ปี

"คุณหญิง พ่อแม่หรือผู้ใหญ่ในครอบครัวมักมี บทบาทในการเลือกคู่ครองให้ลูก ด้วยความเชื่อว่าประสบการณ์ และสายตาผู้ใหญ่มองคนขาด และสามารถเลือกคนที่เหมาะสมให้ลูกได้ดีกว่าตัวลูกเอง แต่คุณหญิงอย่าลืมไปว่าศูนย์กลางของความรัก ความสุข และความผูกพัน ไม่อาจถูกบังคับหรือจัดการได้ โดยใครนอกจากเจ้าของหัวใจเอง ถ้าเขาสองคนมีบุญวาสนาต่อกับจริง ก็คงได้จัดงานแต่งงานขึ้นใหญ่โต เราก็จะมีหลานตัวน้อยๆ ได้ชื่นชมก่อนตายนะคุณหญิง"

คุณหญิงพิกุล :

เขาส่งยิ้มบางให้สามีด้วยความเข้าใจ

"ค่ะคุณดิฉันเข้าใจแล้ว"

ท่านธวัช : ทิ้งท้าย

"หนูไออุ่นจะมีแฟนก็ไม่แปลก ส่วนนายธีร์จะมีแฟนก็ไม่แปลก เขาทั้งสองคนไม่ได้รักกัน จริงหรือไม่คุณหญิง เราแค่รอเวลาว่าเขาสองคนจะเดินไปทางไหน มันสุดแล้วแต่คนสองคน ฉันก็แค่ปกป้องเขาทั้งสองไม่ให้มีอันตรายก็ เพียงพอกับคำมั่นสัญญาที่มีไว้กับเพื่อนฉันแล้วคุณหญิง"

เช้าวันพุธวันเดินทางลงพื้นที่ไซต์งานที่หัวหิน

ทุกคนพร้อมนะครับ เสียงเก่งเอ่ยถามพนักงานที่พร้อมเดินทาง ไปที่ไซต์งานในวันนี้

น้ำเพชร :

เธอหันซ้ายหันขวามองหาไออุ่น แต่เธอยังไม่มา

"บอสคะ ไออุ่นเธอยังมาไม่ถึงเลยค่ะ"

ธีภัทร : เขายืนเอามือร่วงกระเป๋ากางเกงอยู่ข้างรถ

"อืม... พวกคุณไปก่อนเลยผมรอเธอเอง"

ขณะนั้นรถยนต์ของเคน ก็แล่นเข้ามาจอดเทียบฟุตบาท

ธีภัทร :

เขาปรายตามองแล้วหันหน้าหนีทันที

"มันยังกล้ามาส่งเธออีกเหรอ..."

เก่ง :

เขามองเห็นท่าทีไม่สบอารมณ์ ของเจ้านายเขาจึงรีบเดินไปบอกไออุ่นทันที

"คุณไออุ่นครับเชิญที่รถครับ"

ไออุ่น :

เธอพยักหน้าให้เก่งเบาๆ

เคน :

เขาลงจากรถแล้วเดินอ้อมไปเปิดประตูหลังรถ เขาก้มหยิบกระเป๋าเดินทางของไออุ่นลงมา

ธีภัทร :

เขาเดินเข้ามาใบหน้าคมกริบ ดวงตาแฝงความเด็ดขาด และมีแววโหดร้ายเล็กน้อยมองเคนตรงๆ

เคนเขายืนส่งไออุ่นอยู่หน้าประตู้ใหญ่ ขณะที่ธีภัทรเขาเดินเข้าไปนั่งรอในรถ

เคน :

กระซิบถามไออุ่นเสียงเบา

"ไออุ่นไปรถคันไหนผมจะเอากระเป๋าขึ้นรถให้ ทำไมไม่เห็นรถบริษัทคันอื่นเลย?

จังหวะนั้น เก่ง เดินมาลากกระเป๋าของไออุ่นไปไว้หลังรถ

เก่ง :

"รถบริษัทออกไปหมดแล้วครับ เหลือแค่รถของคุณธีภัทรคันนี้"

ไออุ่น :

เธอก้าวขึ้นรถหรูของบอสธีภัทรทันที โดยไม่พูดอะไร

เคน :

เขาพยักหน้าเล็กน้อย ยังคงมองบอสธีภัทรด้วยสายตาไม่กล้าสายตา

ภายในรถเคลื่อนตัวไปบนทางด่วน มุ่งหน้าสู่หัวหิน

ภายในรถเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน บรรยากาศเย็นชืด ต่างจากตอนทำงานในออฟฟิศ ที่ถึงแม้ธีภัทรจะดุแต่ยังพอมีช่องให้หายใจ

ไออุ่น :

เธอนั่งเรียบร้อย หันหน้าออกไปทางกระจก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองคนข้างๆ เป็นระยะ

ไออุ่น : คิดในใจ ทำไมวันนี้บอสเงียบแปลกๆ ปกติอย่างน้อยก็บ่นเรื่องงาน หรือจ้องหน้าฉันแล้ว

ธีภัทร :

นั่งข้างไออุ่น ดวงตาจ้องออกไปยังทิวทัศน์ที่เปลี่ยนไปเรื่อยๆ สีหน้าขรึมนิ่งเย็น

ไออุ่น :

เธอพยายามนั่งตรง ไม่ไหวติง เธอไม่กล้าแม้แต่จะขยับศรีษะ ความเงียบจากบอสทำให้เธอรู้สึกเหมือนนั่งอยู่ในตู้แช่แข็ง เธอพยายามฝืนตาไว้แต่ท้ายสุด ความเหนื่อยล้าก็ชนะ

ไออุ่น :

เธอเริ่มเอน... เอนช้าๆ... จนเอนมาทางเขา

ธีภัทร :

หันมองเล็กน้อย ในจังหวะที่หัวเธอเกลือบจะกระแทกเข้ากับแขนตัวเอง เขายกมือขึ้นรับไว้โดยสัญชาตญาณ ปลายนิ้วสัมผัสแก้มอุ่นๆ ของเธอชั่ววินาที และให้เธอพิงไหล่เขาแทน

ธีภัทร :

พูดเบาๆ แต่ไม่ได้ตั้งใจให้ใครได้ยิน 'เดียวคอเคล็ดหรอก'

เก่ง :

คนขับรถ เหลือบมองผ่านกระจกมองหลัง เห็นภาพนั้นแวบเดียวก่อนจะรีบหันกลับไปมองถนน แบบไม่ออกความเห็นใดๆ ได้แค่อมยิ้มบางๆ

ธีภัทร :

เขานั่งนิ่งต่อไปไหล่ข้างหนึ่งถูกใช้เป็นหมอน อย่างไม่ตั้งใจแต่เขากลับไม่ขยับหนี... แม้แต่น้อย

ไซต์งานโครงการ ICON HAVEN ที่หัวหิน

ขณะที่รถบริษัทของธีธัชกรุ๊ป มาถึงพร้อมกันทุกคันในช่วงบ่ายแก่ๆ ไม่นานนักรถยนต์ของธีภัทรก็ตามมาถึง

ธีภัทร :

เขาเหลือบมองผู้หญิงที่หลับตาพริ้มตลอดทาง

"ไออุ่น..."

เขาก้มกระซิบเรียบชื่อเธอเบาๆ พร้อมเอานิ้วเขี่ยเส้นผมบางที่ปิดแก้มเธอเอาไว้

ไออุ่น :

เธอลืมตาขึ้น แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ กำลังเหมือนตั้งสติ

"อะ... บอส! ดิฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่คะ"

ธีภัทร :

เขาไม่พูดอะไรแค่เปิดประตูรถแล้วเดินลงไปทันที

เก่ง :

เขาส่งยิ้มให้เธอแล้วพูดติดตลก

"คุณไออุ่นหลับตั้งแต่ขึ้นรถแล้วครับ คุณลองมองเจ้านายผมทางโน่นครับ"

ธีภัทร :

ยืนสะบัดแขนเหมือนกับคนเหน็บกินชาไปทั้งไหล่

ไออุ่น :

เธอยกมือปิดปากไว้แล้วกลั้นขำเบาๆ ที่เห็นภาพตรงหน้า

เสียงเครื่องจักรกลทำงานกึงก้องทั่วบริเวณ เครนยักษ์สูงเสียดฟ้า เคลื่อนโครงเหล็กหนักกว่า 5 ตันลอย เหนือพื้นที่หลังของไซต์งาน ตรงจุดที่ธีภัทรยืน

เก่ง :

"นายครับสวมหมวกเซฟตี้ก่อนครับ"

ธีภัทร :

เขากำลังยืนพูดคุยกับวิศวกร และหัวหน้าฝ่ายควบคุมงาน เข้าสวมหมวกเซฟตี้ เสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดสะอ้าน ที่ตัดกับบรรยากาศไซต์งาน เขาตรวจแบบอย่างละเอียดในมือ พร้อมน้ำเสียงเด็ดขาดตามไตล์ CEO หนุ่มไฟแรง เลขาสาวสวยไออุ่นเธอยืนอยู่ข้างๆ เขาตลอด เธอถือแฟ้มเดินตามทุกที่ ดูสมกับเป็นสามีภรรยาที่ช่วยงานกันจริงๆ

ไออุ่น :

เธอแอบมองหน้าธีภัทรเวลาเขาพูด เธอคิดในใจ โอแม่เจ้าบอสทำไมหล่อ พูดจ้าฉะฉานทั้งเก่งทั้งมั่นใจอะไรขนาดนี้ สามีแห่งชาติต้องมาแล้วล่ะ ขณะนั้นเสียงแว่วลอยเข้าหู ~~

"ไออุ่น... ไออุ่น... คุณเลขาไออุ่นครับ..."

ไออุ่น :

เธอสะดุ้งเล็กน้อย ตื่นจากภวังค์ "ค่ะ...!

เสียงของธีภัทรเขาเรียกเธอ

"คุณไปชี้จุดให้วิศวกรเขาถ่ายวีดีโอ ตรงจุดเครนยกเหล็กขึ้นให้ผมหน่อย จะได้เอาไว้ช่วยกันดูความปลอดภัย ผมจะเดินเข้าไปตรงจุดนั้น

ไออุ่น :

เธอพยักหน้า "ค่ะบอส..."

แต่สายตาเธอยังคงมอง คณินเป็นพักๆ เพราะเธอไม่ไว้ใจเขาเลยสักครั้ง

ไม่ไกลนัก บนชั้นสองของสำนักงานชั่วคราว ที่ตั้งอยู่ริมไซต์งาน คณิน น้าชายของเขาสวมสูทเข้ารูป สีหน้าฉาบรอยยิ้มเยือกเย็น มองลงมาที่หลานชายอย่างจงใจ

คณิน :

พูดโทรศัพท์เบาๆ

"จัดการให้มันดูเหมือนอุบัติเหตุ... ครั้งนี้ต้องไม่พลาด"

ตัดภาพไปยังคนงานนิรนาม ที่แอบปลดล็อกเซฟตี้ล็อกสายของเคเบิลเครนอย่างลับๆ ก่อนจะรีบเดินหนี ขณะที่เครนกำลังยกเหล็กขึ้น เสียงสายเคเบิลขาด! เสียงเหล็กเสียดกัน และแตรเตือนภัยดังสนั่น โครงเหล็กขขนาดยักษ์ที่อยู่สูงกว่าตึกสามชั้น ร่วงลงมาตรงจุดที่ธีภัทรยืนอยู่พอดี!

"คุณธีภัทร!! ระวัง!!!"