เช้าวันต่อมา
ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันใหม่ ร่างเล็กยังซุกกายอยู่ภายใต้อ้อมกอดอุ่นของแทนไทตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ฉันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าเขาอย่างใคร่รู้ กอดฉันไว้ทั้งคืนแบบนี้ไม่เมื่อยแขนรึยังไง แล้วไหนจะข้อมือที่อักเสบนั่นอีก ไม่ปวดบ้างรึไง
"อือ~ ตื่นแล้วเหรอครับ" เจ้าของกอดอุ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าอีกทั้งกดจมูกลงมาหอมกลางกระหม่อมของฉันเบาๆ แต่ดวงตานั้นยังปิดสนิท
"นี่เรายังไม่ได้ขยับตัวเลยนะ แทนไทรู้ได้ยังไงว่าเราตื่นแล้ว"
"ถ้าประสาทสัมผัสไม่เป็นเลิศ คงดูแลความปลอดภัยให้เจ้านายไม่ได้" ได้ยินแล้วก็อดเบะปากให้คนขี้โม้ไม่ได้
"เอาแต่กอดเมียอยู่แบบนี้พ่อคนเก่งของเค้าจะไปดูแลนายกี่โมงคะ" พูดไปอย่างนั้นแต่ก็ยิ้มกว้างแล้วกอดเขากลับไปแน่นกว่าเดิม
"วันนี้ขี้เกียจจังเลยครับ"
"ลาออกดีไหม"
"นั่นน่ะสิ ไม่อยากไปทำงานเลย เฮ้อ~"
"ครั้งแรกชีวิตที่ได้ยินคำนี้จากปากแทน" ปกติหายใจเข้าหา
