ร้อนรักมาเฟียบ้านไร่

ตอนที่ 1 เอาใข่มาส่งจ้า แสงแดดยามสายส่งผ่านบานหน้าต่างไม้ลอดเข้ามายังห้องนอนชั้นสอง จนกระทบกับร่างบางระหงที่นอนซุกหน้าอยู่กับหมอนอย่างไม่สนใจว่าขณะนี้เวลากี่โมง แม้แสงจ้านั้นจะทำแยงจนตาคู่สวยที่ปิดอยู่ต้องกระพริบอย่างเสียมิได้ เวลาน่าจะประมาณสิบโมงแล้ว แต่สายลมที่ละกิ่งไม้ข้างบ้านผ่านหน้าต่างมานั้นก็ไม่ทำให้รู้สึกร้อนแต่อย่างใด แม้จะไม่ได้เปิดเครื่องปรับอากาศ ก็สามารถที่จะนอนอย่างสบายได้ หากว่า ไม่มีเสียงหนี่งดังขึ้น “น้ำ! ตื่นได้แล้ว ..จะนอนกินบ้านกินเมืองรึไงวะ” เสียงตะโกนจากด้านล่าง ทำให้ น้ำทิพย์ บิดตัวด้วยความงัวเงียก่อนจะยกหมอนใบใหญ่ข้างๆ มาปิดหน้าไว้ เหมือนไม่ต้องการจะฟังเสียงหรือรับรู้อะไรทั้งนั้น จริงๆแล้ว น้ำทิพย์ ไม่ใช่คนนอนตื่นสาย หากเป็นเวลาปกติ ป่านนี้เธอคงกำลังจะนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานที่ออฟฟิศ แต่งตัวสวยๆทาปากแดง อยู่ในห้องแอร์เย็นๆ เลิกงานก็กลับคอนโดหรู วันหยุดก็เดินชอปปิ้งในห้างสรรพสินค้าในกรุงเทพ ชอบสินค้าแบรนด์เนมถ่ายรูปลงโซเชียล แต่เหตุการณ์เมื่อสามวันก่อน ทำให้เธอตีตั๋วกรุงเทพมาเชียงราย โดยไม่สนใจสิ่งอื่นอีกต่อไป เมื่อเธอตั้งใจจะซื้อของขวัญไปเซอร์ไพร์สวันเกิด มานพ แฟนหนุ่มที่ห้องโดยไม่บอกเขาล่วงหน้า ภาพที่เธอเห็น เมื่อเปิดประตูเข้าไปคือ “อะ อ่าส์ แรงๆคะนพ” มานพแฟนหนุ่มของเธอ กำลังอยู่ในท่ากวางเหลียวหลังกับเพื่อนสาวฝ่ายบัญชีในแผนกของเธอเอง “นพ” น้ำทิพย์ ตกใจกับภาพตรงหน้า จนกล่องของขวัญในมือหลุดลงพื้น ความรู้สึกช็อก ตระหนก น้อยใจเสียใจ ระคนผสมปนเป จนไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ที่สำคัญ ...เขาไม่เคยทำท่านี้กับเธอเลยสักครั้ง . . “น้ำ มันจะเที่ยงอยู่แล้วนะ โบราณเค้าถือตื่นให้พระอาทิตย์ชนหัว” เสียงมารดาของเธอ ตะโกนดังลั่นก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิด “โอยแม่ จะให้รีบตื่นไปทำไมกัน” น้ำทิพย์ยันกายมายังเสียไม่ได้ มองแม่ที่เดินเข้ามาในห้อง จนพื้นไม้ชั้นสองดังเอี๊ยดอ๊าดตามแรงเท้า “รีบอะไรของมึง ตะวันโด่งแล้วจะนอนคร่ำครวญอะไรนักหนาวะ แค่ผู้ชายคนเดียวช่างหัวมัน” มารดาผู้เจนโลกบอก คำปลอบโยนหวานๆซึ้งๆ แบบแม่ในละคร อย่าหวังเลยว่าจะได้เจอกับ แม่พิมพ์พร ผู้ปากคมกริบของเธอ “ดีแล้ว เลิกๆไปซะ คบมาตั้งนานไม่เห็นมันมาไหว้แม่ มาคุยอะไรสักที ..ไม่มีไม่เห็นเป็นไร ก็แค่ผัว” แม่ยังคงบ่นต่อ เดินไปดึงผ้าม่านที่หน้าต่างรูดออกให้กว้าง เพื่อลมจะถ่ายเทได้สะดวก“ผัวไม่ดีก็เป็นภาระ มาคอยหาข้าวหาน้ำปรนนิบัติมันอีก” “แม่! พอเถอะ ...น้ำตื่นแล้ว” แม้อยากจะนอนร้องให้ ฟังเพลงเศร้าเหมือนในเพลงมิวสิคอย่างไร ก็คงจะไม่ได้แล้ว เมื่อเสียงบ่นยังไม่จางหายสักที “แล้วนี่ มึงลางานกี่วัน” “น้ำลาออกแล้วแม่ เดี๋ยวจะมางานที่นี่ทำ” น้ำทิพย์บอกเบา ก่อนจะลุกขึ้นหยิบผ้าขนหนูเตรียมลงไปอาบน้ำข้างล่าง ไม่อยากฟังเสียงบ่นของแม่อีกต่อไป จริงๆ งานที่กรุงเทพ น้ำทิพย์ ทำมาได้เกือบสองปีแล้ว แม้เงินเดือนจะไม่ได้เยอะอะไร แต่เธออยากใช้ชีวิตในเมืองหลวงมากกว่า จะต้องมาอยู่บ้านนอกต่างจังหวัด ที่มีเพียงไร่นา ภูเขา แต่ตอนนี้ เธอคงจะต้องอยู่ที่นี่เพื่อฟื้นฟูจิตใจก่อน “เห็นว่า แถวบ้านเราเค้ามีมาสร้างรีสอร์ท เห็นรับสมัครคนงานอยู่ มึงก็ลองไปสมัคร” แม่ตะโกนมาตามหลัง น้ำทิพย์แค่ฟังผ่านๆ ถ้าจะหางานใหม่ เธอคงจะเข้าไปหาในตัวเมือง เป็นบริษัทที่มั่นคงหน่อย ถ้าให้ทำรีสอร์ทแถวบ้านก็ไม่ต่างจากเด็กที่ดูแลม่านรูดเท่านั้น . ‘ “อะไรอะแม่” น้ำทิพย์ถาม เมื่อเดินออกจากห้องน้ำ ได้อาบน้ำสระผมแล้ว เริ่มรู้สึกสดชื่นและโล่งหัวพอสมควร “ใข่ไก่ไง มึงเห็นเป็นอะไร” “รู้แล้วว่าใข่ไก่ แล้วแม่เอามาวางให้หนูทำไม” จะมีใครยียวนไปมากกว่า แม่ของเธออีกมั้ยเนี่ย “ฝากขับมอไซด์เอาไปให้ไร่ข้างๆหน่อย เห็นว่ามีคนงานมาเฝ้าแล้ว ปกติไม้ผลเขาเราก็เก็บมากินมาขาย เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร” มารดาบอก ก่อนจัดวางปลาแดดเดียวใส่ลังให้เพิ่ม “อ้าว มีคนมาอยู่แล้วเหรอแม่ นึกว่าจะปล่อยให้ร้าง” น้ำทิพย์อุทาน บ้านของเธออยู่ในอำเภอพาน ติดเชิงเขา บ้านแต่ละหลังจะตั้งอยู่ห่างกันเป็นระยะในไร่ โดยไร่ข้างๆบ้านเธอ มีพื้นที่พันกว่าไร่ทอดยาวไปจึงถึงเชิงเขานั้น น้ำทิพย์วิ่งเล่นมาตั้งแต่เด็ก โดยไม่เคยรู้เลยว่าหน้าตาเจ้าของที่นี้เป็นอย่างไร ไร่ที่กว้างใหญ่ บางส่วนปล่อยให้ชาวบ้านที่ไม่มีพื้นที่ทำกินได้ทำการเกษตร แต่บางส่วนเจ้าของก็กันไว้ปลูกไม้ผลหลาย อย่าง ที่จะไหว้วานให้พ่อกับแม่เธอคอยดูแล และเก็บเกี่ยวขายและกินได้ทั้งปี ตอนนี้ คงจะให้คนงานมาเฝ้าดูแลเพราะกลัวจะโดนครอบครองปรปักษ์ละมั้ง ...น้ำทิพย์คิดในใจ “เร็วๆ เดี๋ยวจะมืดจะค่ำซะก่อน ถนนยิ่งไม่ค่อยดี” แม่ตะโกนบอก เมื่อน้ำทิพย์ ยังส่องกระจกและแต่งตัวใส่เสื้อผ้าอยู่อย่างอ้อยอิ่ง “แปปซิแม่ ทาครีมกันแดดก่อนแดดที่นี่ยังกับพระอาทิตย์โกรธ ขับมอไซด์ไปได้ไหม้หมดพอดี” น้ำทิพย์บอกเสียงดัง แม่นะแม่ ไม่เข้าใจชีวิตคนสวยเลย . . น้ำทิพย์ขับมอเตอร์ไซด์คันเก่งออกมาเกือบจะบ่ายสามแล้ว หลังจากแต่งตัวด้วยเสื้อแขนยาวมิดชิดและหมวกกันแดด แต่ก็ยังต้องคอยระวังฝุ่นแดงตามทางที่ลอยปลิวว่อน “แค่กๆ ฝุ่นเยอะจริงงงงๆ” หญิงสาวบ่นกระปอดกระแปด ไม่น่าจะเชื่อแม่ที่เอามอเซอร์ไซด์มาเลย รู้งี้เธอขับรถยนต์อีโค่คาร์คันเล็กของเธอมาดีกว่า จะได้ไม่ต้องกังวลกับแดดและฝุ่น ไร่ข้างๆพื้นที่กว้างสุดลูกหูลูกตานี้ มีบ้านเชิงเขาหลังเล็กๆ ที่น้ำทิพย์เคยตามพ่อกับแม่มาทำความสะอาดเดือนละครั้ง สมัยยังไม่ไปทำงานกรุงเทพ และพอทราบว่านานๆทีเจ้าของที่จะมาเอง ส่วนใหญ่จะให้คนงานที่ดูแลไร่มาวนเวียนอยู่บ้าง นานๆครั้ง “แม่ให้เอาใข่มาให้จ้า” น้ำทิพย์ตะโกนเสียงดัง เมื่อถึงหน้าบ้านสีขาวหลังกระทัดรัด เธอดับเครื่องมอเตอร์ไซด์คันเก่ง ก่อนจะประคองถุงใข่อย่างระมัดระวัง กลัวจะแตกเสียก่อน “มีใครอยู่มั้ยจ้ะ แม่พิมพ์ให้เอาใข่มาให้” เธอตะโกนอีกครั้ง เมื่อเห็นประตูเปิดแง้มๆ แต่ไม่มีเสียง “ฮัลโหลๆ” น้ำทิพย์เริ่มลังเล ว่าควรจะวางของไว้ตรงไหน เพราะนอกจากใข่ก็ยังมีปลาเค็มแดดเดียว กับเนื้อหมักอีก ครั้งจะวางไว้ตรงม้าหินอ่อนด้านหน้า ก็เกรงว่ามดขึ้นแถมแถวนี้มีหมาจรวิ่งไปมา กลัวคนงานจะอดกินอร่อยซะก่อน ซู่ๆๆ เสียงน้ำกระทบพื้นด้านใน คนงานอาจจะกำลังล้างจาน หรือซักผ้าอยู่แน่นอน เดินเอาเข้าไปไว้ช้างในดีกว่า ประตูบ้านก็เปิดอยู่ และบ้านหลังนี้แม่เธอก็มาทำความสะอาดอยู่ประจำ แกรก ประตูถูกแง้มเข้าไปอย่างช้าๆ ด้านล่างไม่มีคนอยู่ น้ำทิพย์จึงเดินมายังห้องด้านในและวางของไว้บนโต๊ะ เมื่อเห็นว่าคนงานน่าจะอยู่ในห้องน้ำ เธอจึงคว้ากระดาษกับปากกาในกระเป๋ามาเขียน ใข่กับปลาแดดเดียวของแม่พิมพ์ หมูหมักทอดได้เลยไม่ต้องล้างปรุงรสมาเรียบร้อยแล้ว “ทำอะไร” เสียงขึงขังด้านหลัง ก่อนที่ น้ำทิพย์จะร้องเสียงดัง “กรี๊ด!” ชายคนงาน รูปร่างสูงโปร่งผมหยักศกที่เปียกชื้นไปด้วยหยดน้ำ ยืนเปลือยเปล่าอยู่ข้างหลังเธอ หน้าตาเขาเป็นอย่างไร น้ำทิพย์ไม่ทันได้สังเกตุเพราะมัวแต่มอง ช่วงล่าง ที่ท่อนเอ็นแข็งโด่นั้นอยู่ในระดับของสายตาเธอพอดี “อะ..คะคุณ” ชายหนุ่มเปล่าเปลือยเหมือนจะได้สติ เมื่อเห็น หญิงสาวหน้าเนียนใสตรงหน้า ชี้มือมายังท่อนล่างของเขาเหมือนตระหนกตกใจสุดขีด “อ้อ โทษที ลืมพันผ้าขนหนู” เขารำพึงเสียงราบเรียบก่อนยักไหล่เล็กน้อย เดินโทงๆไปหยิบผ้าขนหนู มาพันรอบตัว ก่อนจะตะโกนถามคนที่เดินเข้ามาในบ้านเขาโดยพละการ “คุณเข้ามาทำไมครับ” “มะ.แม่พิมพ์ ให้เอาใข่กับปลามาให้ ...น้ำวางใข่ของคุณไว้บนโต๊ะแล้วนะคะ” เสียงใสแฝงแววตระหนกนั้นตะโกนตอบมา ก่อนที่เธอจะลุกและรีบวิ่ง ออกจากประตู น้ำ ..งั้นเหรอ เจคอบ ทวนชื่อพึมพำในใจ ก่อนเดินมาหยิบถุงใข่ที่วางอยู่บนโต๊ะ น้ำทิพย์นั้นเมื่อวิ่งพ้นประตูแล้ว ก็รีบปักกุญแจสตาร์ทมอเตอร์ไซด์คันเก่งทันที ด้วยมือที่สั่นระริกกับภาพที่เพิ่งจะเห็นตรงหน้า “เดี๋ยวครับ คุณน้ำ” เขาวิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตะโกนบอกเธอว่า “คุณทำใข่ผมแตกนะครับ”