40
กรูฟ
ผมตื่นขึ้นมาตอนเช้าก็ไม่เห็นร่างบางที่นอนกอดเมื่อคืน เลยเดินตามหา รู้สึกตงิดๆใจยังไงไม่รู้วันนี้ ผมเดินออกมาเห็นร่างบางนั่งอยู่โซฟาห้องรับแขก
ฟอดดด
"ทำไมไม่ปลุกพี่ครับ แล้วนี่แต่งตัวสวยอยากไปเที่ยวไหนหรอ"ผมทำตัวให้ร่าเริงเหมือนทุกวัน เดินไปสวมกอดร่างบางจากด้านหลังแล้วหอมแก้มเธอหนักๆ ก่อนเดินอ้อมมาข้างหน้า
"....นายรู้ใช่มั้ยว่าฉันไม่ได้ความจำเสื่อม"น้ำขิงนิ่งไปสักพักก่อนจะพูดขึ้น
"!!!!"ผมสตั้นยืนนิ่งกับสิ่งที่ได้ยิน มันถึงเวลาแล้วใช่มั้ยที่ผมต้องเจ็บ ผมรู้มาสักพักและรู้ด้วยว่าน้ำขิงจะแก้แค้นผม ผมทำใจมาแล้วแต่ก็ทำใจไม่ได้ ผมกลัวมาตลอดว่ามันจะมีวันนี้ ผมพยายามดูแลน้ำขิงในช่วงที่ผ่านมาให้ดีที่สุดเพื่อขอโทษกับสิ่งที่ผมได้ทำกับเธอ ผมรู้ว่ามันน้อยนิดเทียบไม่ได้กับสิ่งที่ผมทำ แต่ผมก็ทำมันจากใจ ผมรักน้ำขิงจริงๆ
"ฉันรู้ว่านายฉลาดพอ มันถึงเวลาแล้วที่ฉันต้องไป"เธอสบตากับผมนิ่ง ในดวง
