2. ไม่ได้เต็มใจ
909 Words
เพนท์เฮ้าส์_
ร่างอรชรในชุดเจ้าสาวทิ้งกายบนโซฟาท้ายเตียงนอน ไล่มองบรรยากาศรอบห้องเรือนหอครั้งแรก ถูกจัดเน้นโทนสีเทาเข้มตามสไตล์เจ้าของมัน ไม่ได้ถูกตกแต่งอะไรให้เข้ากับงานวิวาห์เลยสักนิด
เจ้าบ่าวที่ไม่แคร์เจ้าสาวยืนแต่ตรงระเบียงห้อง สูบบุหรี่รับสารนิโคตินหนักหน่วง ทำเหมือนว่าเธอคือธาตุอากาศ
"คืนนี้คุณจะนอนตรงไหน?" เฟย์เลือกจะตะโกนถาม เพราะหน้าห้องยังได้ยินเสียงบุพการีทั้งสองฝ่ายคุยกันอยู่
"เตียง"
"คุณเป็นผู้ชายต้องเสียสละให้หนูสิ ไปนอนบนโซฟาแล้วหนูจะนอนเตียงแค่วันนี้วันเดียว" เธอรีบโต้กลับทันควัน ยามโครงหน้าหล่อคมหันมาตอบสั้นๆ ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาใช้ความหล่อได้สิ้นเปลือง แต่ไม่มีผลต่อนิสัยบ้าง
"ฉันต้องแคร์?" นิ้วยาวเรียวจับมวนบุหรี่บดขยี้ใส่ในถาดแก้ว ก้าวเดินดุ่มกลับเข้ามาในห้องนอน ปลดกระดุมเสื้อสูทสีขาวเรียบวางพาดตรงโซฟา
"ใช่! คุณต้องแคร์ เพราะหนูคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายแล้ว"
"แต่ฉันไม่ได้เต็มใจ" เขายังไล่ปลดกระดุมคอเสื้อเชิ้ตสีขาวต่อ ปล่อยคนมองทำท่าทีเลิกลัก คว้าเอาผ้านวมคลุมปิดเรือนร่าง
"คุณบอกว่าคุณไม่ได้เต็มใจ งั้นเรามาหาข้อตกลงกันไหมคะ แค่แต่งในนามส่วนเรื่องอื่นเราไม่ต้องทำ"
"คิดว่าผู้หญิงอย่างเธอมีอะไรดีเหรอ ถึงกล้ายื่นข้อเสนอให้ฉัน" แค่ครอบครัวอีกฝ่ายหวังเอาการแต่งงานครั้งนี้ ไปเป็นบารมีค้ำจุนธุรกิจของตัวเองก็เกินพอแล้ว
"นั่นน่ะสิ จะเอาอะไรไปต่อลองกับคุณดี" เธอรีบขดตัวในผ้านวม แน่นอนว่ากลิ่นหอมของมันเหมือนกับกลิ่นกายเจ้าบ่าววันนี้ ยิ่งส่งผลต่อใจดวงเล็กเต้นตักที่ไม่เคยแพ้ชายใด
หมับ!
"นี่คุณ!!! ฉันบอกไว้ก่อนเลยนะ ขืนฉันร้องแค่แอ๊ะเดียว คนข้างนอกได้วิ่งวุ่นแน่ๆ" เขากระชากผ้านวมเธอทิ้ง ร่างสูงกลับไร้อาภรณ์ส่วนบน ท่ามกลางสายตากลมที่มองเห็นกล้ามมัดเนื้อเป็นลอนๆ
"ที่นอนเธออยู่ตรงนั้น ส่วนตรงนี้มันที่ของฉัน"
"ผู้ชายอะไรเนี้ย! ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเลย!" เสียงหวานบ่นพึมพำ ดีดตัวลุกพรึ่บไปคว้าเอาผ้านวมลากมาโซฟาท้ายเตียง ต่อให้มันจะถูกสั่งทำราคาแพงแค่ไหน ก็ต้องนอนไม่สบายตัวเท่าเตียงกว้างๆ
"ฉันไม่ชอบคนสกปรก" ลีอาห์บอกเสียงเข้ม โยนผ้าขนหนูให้เจ้าสาวที่ทำกล้าๆ กลัวๆ น่ารำคาญ
"แต่หนูชอบ! แล้วก็เป็นคนสกปรกมากด้วย เผื่อคุณไม่รู้" ว่าจบร่างอรชรกระโดดนอนลงบนโซฟาหนังรวดเร็ว แสร้งยกแขนเรียวพาดปิดเปลือกตาทำท่าจะหลับ
"งั้นเหรอ"
ฟรึ่บ!
"คะคุณ! จะทำอะไรอ่ะ เดี๋ยวหนูตกขึ้นมานะปล่อยเลย!" เฟย์ถูกช้อนตัวขึ้นแบบไม่ทันตั้งตัว ความสูงของคนเอาแต่ใจทำเธอหวาดเสียว รีบเกาะแขนแกร่งกล้ามมัดแน่นๆ กันตก
"มีสิ่งหนึ่งที่เธอต้องรู้"
"รู้อะไร?" หน้าสวยแหงนขึ้นท้าทาย
"อย่าลองดีกับฉัน ถ้าไม่อยากตายเร็ว"
"......" ความกลัวโลดแล่นในหัวใจทันที ตอนมองเข้าไปนัยน์ดวงตาดำสนิทคู่นี้ เธอไม่เคยรู้สึกกลัวอะไรมาก่อนเท่ากับเขา
เฟย์รีบเบี่ยงตัวเองลงจากท่อนแขนแกร่ง คว้าเอาผ้าขนหนูกับเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่ในตู้เสื้อผ้า เพราะในห้องนี้ไม่มีสิ่งของเครื่องใช้ผู้หญิงเลย
"หนูอาบน้ำนานไม่ต้องรอนะคะ ขืนยังเจอแบบนี้อยู่จะนอนในนั้นจริงๆ ด้วย"
อีกด้านนึง_
"เสียงเด็กๆ เงียบไปแล้วนะคะ สงสัยคงจะเหนื่อยกันน่าดู" ลูกปัดเอียงตัวมาแนบบานประตูห้องนอนลูกชาย ส่งยิ้มมีเลศนัยให้ทางคุณหญิงพจมาน
"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็ดีแล้วค่ะ ดิฉันหวังว่าทั้งสองจะเข้ากันได้นะคะ" ก่อนหน้าที่จะเกิดงานวิวาห์ เจ้าบ่าวและเจ้าสาวไม่ได้เจอหน้ากันมาก่อน มีแต่บ่ายเบี่ยงให้บุพการีจัดการงานกันเอง ทำพวกท่านกังวลใจว่าสุดท้ายจะมีงานวันนี้หรือไม่
"คุณหญิงไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ เอาเป็นว่าวันนี้เรากลับไปนอนพักที่บ้านกันเถอะค่ะ พรุ่งนี้ค่อยโทรถามเจ้าบ่าวเจ้าสาวกัน"
"ค่ะ ขอบคุณคุณลูกปัดกับคุณไลเกอร์นะคะ"
"ค่ะคุณหญิง" ลูกปัดเดินมาโอบช่วยคุณหญิงพจมานลุกยืนขึ้น จนพากันออกพ้นประตูทางเข้าเพนท์เฮ้าส์พร้อมสามีอย่างไลเกอร์
แก๊ก~
"ใครมันจะไปนอนกับคุณได้ น่ากลัวชะมัดเลย" เฟย์รีบหอบผ้านวมผืนใหญ่ออกจากห้องนอน ตอนได้ยินเสียงบุพการีเงียบไปแล้ว ปล่อยเจ้าบ่าวที่ยังไม่สนใจเจ้าสาว มัวแต่ยุ่งกับการคุยโทรศัพท์ตรงระเบียงห้อง
"ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในห้องนี้ ปกป้องหนูจากอันตรายในห้องด้วยเถอะนะคะ" สองมือบางพนมไหว้ลงบนหมอนหนุน ถึงจะทิ้งตัวนอนตะแคงข้างคอยเหลือบมองใต้บานประตู
พอเห็นแสงไฟดับสนิท เธอก็พร้อมเข้าสู่ห้วงนิทรา ตามฉบับคนหมดเรี่ยวแรงจากการตื่นตั้งแต่เช้าและร่วมงานวิวาห์จอมปลอม
แก๊ก~
................................
- Writer
