ตอนที่ 11
1143 Words
“หรือพี่อาร์ตจะให้อัยย์ทำงานใช้หนี้ก็ได้นะคะ อย่างงานบ้านอะไรพวกนี้ อัยย์ทำได้ดีนะคะ”
“พี่มีแม่บ้าน” อ๋อ ลืมไปว่าระดับเขาคงไม่ใช้แม่บ้านไม่มีสังกัดแบบเรา ฉันนิ่งไปสักพักเพราะต้องใช้ความคิด ถ้าใช้หนี้เขาค่าโรงพยาบาลสี่หมื่นบาท ฉันจะเหลือเงินอยู่แสนเก้าหมื่นกับอีกเก้าเดือนข้างหน้า จะเหลือใช้เดือนละหมื่นกว่า ไม่สิ ฉันจะต้องย้ายบ้าน จ่ายค่าประกัน ค่าอุปกรณ์การเรียนต่าง ๆ เงินเดือนละหมื่นไม่พอแน่
“พี่จ่ายค่าเทอมให้ หน้าที่อัยย์แค่ตั้งใจเรียน” จ่ายให้อย่างนั้นเหรอ เขาจะมาจ่ายให้ฉันทำไม เราไม่ได้เป็นอะไรกัน
“จะจ่ายให้อัยย์ทำไม”
“เธอเป็นน้องพี่พีหรือเปล่าล่ะ”
“เป็นค่ะ”
“ถ้าเป็น ก็รู้ไว้ว่าฉันจ่ายให้ในฐานะเธอเป็นน้องพี่พี” อืม ชัดเจนดี สมบัติที่พี่พีทิ้งไว้ให้ฉันสินะ น้องรหัสผู้ร่ำรวยของเขา แต่ช่างเถอะ อีกตั้งหนึ่งปี ถึงตอนนั้นเขาคงลืมคำพูดของตัวเองไปแล้ว
“ขอบคุณค่ะ”
“บ้านนี้จะเอายังไงต่อ” เขาถามพลางมองไปรอบ ๆ บ้านเช่าที่ไม่มีอะไรเป็นของเราเลยนอกจากของใช้เล็ก ๆ น้อย ๆ ของมีค่าที่เคยมีเมื่อก่อนฉันกับพี่พีขายไปหมดแล้วตั้งแต่ย้ายออกจากบ้านหลังเดิม
“คืนเจ้าของค่ะ เดี๋ยวอัยย์จะไปหาหอเช่าอยู่ใกล้ ๆ โรงเรียน”
“ทำไมไม่ไปอยู่กับพี่” พี่...ที่เขาหมายถึงคือตัวเขาน่ะเหรอ
“พี่หมายถึงพี่อาร์ตเหรอคะ”
“อือ” เขาพยักหน้าเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ
“ได้ไง อัยย์เป็นผู้หญิงนะคะ อีกอย่างเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“พี่ไม่เคยว่าอัยย์เป็นผู้ชายนะ อีกอย่างอัยย์เป็นน้องพี่พี” คำพูดเขาเหมือนต้องการยอกย้อนสิ่งที่ฉันพูด อะไรของเขา ใครจะไปอยู่กับเขากัน
“แต่...”
“อัยย์อยากให้พี่ผิดคำพูดกับพี่พีเหรอ หรืออยากให้พี่พีไปแล้วยังมีห่วง” คำพูดของพี่อาร์ตทำหัวใจฉันจุกอย่างบอกไม่ถูก นั่นสินะ
“ปะ”
“ไปไหนคะ” เขาทำท่าจะออกไปข้างนอก
“ไปบ้านพี่ไง”
“เดี๋ยวนะคะ ไปคืนนี้เลยเหรอ”
“ไปเถอะ พี่นอนพื้นปวดหลังไปหมด พรุ่งนี้เราต้องไปทำบุญ ไปจัดการเรื่องต่าง ๆ ของพี่พีอีก”
ใช่ เราต้องจัดการอีกหลายเรื่อง อย่างน้อยมีเขาอยู่ด้วย ฉันก็ไม่โดดเดี่ยว
“ขอบคุณนะคะพี่อาร์ต” ฉันนั่งลงกับพื้นยกมือไหว้เขา สิ่งที่เขาทำให้มันมากมายจนฉันไม่รู้จะตอบแทนอย่างไร
“ไม่เป็นไร แค่เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียนนะ คิดว่าพี่เป็นพี่ของเราอีกคน” ฝ่ามืออุ่นที่ลูบลงบนผมทำให้น้ำตาเจ้ากรรมไหลรินเป็นทาง น้ำตาแห่งความซาบซึ้งใจ อย่างน้อยบนโลกใบใหญ่นี้ยังมีเขา ยังมีเขาสินะ
พี่อาร์ต
“อัยย์จะเป็นเด็กดี”
ทั้งสามสาวตั้งใจฟังสิ่งที่อัยรินทร์เล่าไปด้วยร้องไห้ไปด้วย สงสารเพื่อนที่วัยเพียงเท่านั้นกลับต้องเจอปัญหาใหญ่โตถึงขั้นไม่มีครอบครัว
“แล้ว...ฮึก...แล้วมึงได้พี่เขาตอนไหน” จีจี้ที่ยังสะอื้นถามเรื่องที่อยากรู้ที่สุด เพื่อนทั้งสองคนอึ้งที่จีจี้กล้าถาม แต่ทั้งสองกลับไม่ห้าม ยังหันหน้าจ้องตาของอัยรินทร์เพราะต้องการคำตอบเหมือนกัน
“บ้า! กินข้าวได้แล้ว” อัยรินทร์ไม่ยอมตอบ เมื่อเห็นพนักงานยกอาหารมาวาง เธอจึงเบี่ยงเบนความสนใจเพื่อนด้วยอาหาร
“เคยกินไวน์กันไหมครับ” คำชวนของรุ่นพี่หนุ่มสุดหล่อทำเอาสามสาวรีบพยักหน้า ไม่อยากรู้แล้วว่าเพื่อนสาวอย่างอัยรินทร์กับรุ่นพี่หนุ่มสุดหล่ออย่างอาชวินไปได้กันตอนไหน
พวกเธอกำลังสนใจเครื่องดื่มตรงหน้ามากกว่า นอกจากเครื่องดื่มแล้วยังมีสเต๊กปลาจานใหญ่เนื้อแน่นทั้งสามจานวางอยู่ตรงหน้า อย่างอื่นไม่อยากรู้แล้ว ตอนนี้อยากกินมากกว่า
“ไวน์ขาวกินกับสเต๊กปลาหิมะก็อร่อยครับ” ผู้เป็นเจ้าของไวน์นำเสนอด้วยรอยยิ้มแบบที่ชวนกินเหล้าขาว พวกเธอก็คงไม่ปฏิเสธ แต่เพราะสายตาของเพื่อนผู้หวงของคอยส่งมาตลอดว่า
‘ผัวกู ผัวกู’
เพื่อนทั้งสามเลยต้องยอมรับ ไวน์อร่อยมาก ส่วนเจ้าของไวน์อร่อยไหม คงต้องเอาไว้ถามเพื่อนอีกครั้ง แต่ดูจากความขี้หวงของอัยรินทร์แล้ว คิดว่าผู้ชายของเพื่อนคงอร่อยเหาะเลยแหละ
เสียงกริ่งประตูหน้าห้องดังขึ้น หน้าจอเทเลคอมที่ผนังข้างสระว่ายน้ำฉายให้เห็นเพื่อน ๆ สุดหล่อของอาชวิน
“พี่ชวนเพื่อนมาปาร์ตี้ด้วย พวกเราจะได้ไม่เหงา” อาชวินยิ้มให้ทั้งสามคน
‘พ่อพระมาโปรดสัตว์ ได้เห็นพี่อาร์ตแบบใกล้ยังใจละลายขนาดนี้ แล้วถ้าเป็นพี่ธรรนธ์จะขนาดไหน’ หัวใจของณัฐนิชาเต้นแรงแทบทะลุออกมาจากอก เขาคือผู้ชายที่เธอแอบรัก
วันนี้คนที่ว่างมาปาร์ตี้ด้วยมีแค่ธรรนธ์คนเดียวเท่านั้น เพราะอีกสองหนุ่มต้องเรียกว่าช่วงนี้ตี้ฮิดกันอยู่
“หล่อมาก” เสียงกระซิบกระซาบของจีจี้ไม่ได้เข้าไปในส่วนประสาทของสาวร่างเล็กเลยสักนิด เธอจะได้เห็นเขาในระยะแค่โต๊ะกั้น
“พวกแกรักษาหน้าฉันหน่อย อย่าแสดงความหื่นออกมาให้มากนัก” อัยรินทร์บ่นเพื่อน พอรู้ว่าใครมาเท่านั้นแหละ สามสาวต่างพากันตาเยิ้มเพราะความหล่อของธรรนธ์
ธรรนธ์เดินเข้ามาพร้อมอาชวิน รัศมีความหล่อกระแทกตาพวกเธอแทบแตก
ธรรนธ์หล่อแบบที่ให้ความรู้สึกของความดิบเถื่อนอยู่ในนั้น หล่อร้าย หล่ออันตราย ความรู้สึกเมื่ออยู่ใกล้เขาจะทำให้คุณรู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย ถ้าเป็นผู้ชายเหมือนเขาจะเรียกคุณให้ไปต่อยกันบนเวที แต่ถ้าคุณเป็นผู้หญิง ความรู้สึกเวลาจ้องตาธรรนธ์เหมือนจะโดนเขาลากขึ้นเตียง
“หวัดดี ธรรนธ์ครับ” คำแนะนำตัวแสนเย่อหยิ่งและเย็นชา
“นี่จีจี้ น้องเมย์ และน้องนิชา”
“เอ๊ย! ยายเตี้ย!” เสียงธรรนธ์ดังขึ้นพร้อมทั้งกระโดดตัวโยน ย้ายไปเกาะอยู่หลังอาชวินด้วยความกลัว คนโดนเรียกว่ายายเตี้ยหน้างอหนักกว่าเดิม ผู้ชายที่เธอแอบรักเรียกเธอว่า ‘ยายเตี้ย!’ เท่านั้นยังไม่พอ เขายังแสดงอาการลนลานกลัวผู้หญิงตัวเล็ก ๆ อย่างเห็นได้ชัด
- Writer
