2 วันต่อมา
ณ ห้องทำงานต้าหลิน เวลา 22.45 น.
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
“ใคร” ถามทั้งที่ก็รู้ว่าเป็นใคร เพราะเวลาแบบนี้ในเพนท์เฮ้าส์ ก็มีแค่ฉันกับลูก้าเท่านั้นแหละ
กริ้ก!
ประตูเปิดออกทันทีที่ฉันตะโกนถาม ไม่น่าถามให้เปลืองน้ำลาย เพราะยังไงเขาก็เปิดเข้ามาโดยไม่รอคำอนุญาต สงสัยต้องตั้งให้ล็อกอัตโนมัติเหมือนประตูห้องนอนแล้วล่ะมั้ง
“ขอโทษที่รบกวนเวลา จะขอลางานกลับไปบ้านทำธุระส่วนตัว”
“เชิญ” ยังไงป๊าก็ยังไม่เรียกตัวตอนนี้แน่ ๆ แล้วการที่เจอเขาก็พาทำให้นึกถึงเรื่องในห้องนอนอยู่เรื่อย
ห่าง ๆ กันไปเลยช่วงนี้ก็ดี หลายวันยิ่งดี
“ไปประมาณหนึ่งอาทิตย์”
“เชิญ” ฉันพูดโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมองเขา ดินสอในมือยังค่อย ๆ ร่างเส้นด้วยความบรรจง
“ไม่ถามต่อหน่อยเหรอครับว่าไปทำอะไร”
“ไม่ได้อยากรู้” ถึงสายตาจะสนใจงาน แต่ฉันก็เห็นว่าลูก้ากำลังวางมือลงบนโต๊ะทำงาน แล้วก้มตัวเข้ามาใกล้ ๆ เพราะกลิ่นหอมจากตัวลอยแตะจม
