วิศวะร้ายหวงรัก

Ep 4 เพื่อนเวร

ค่ายอาสาครั้งนี้มีคนมารวม 40 คนเป็นรุ่นพี่ปี 2 กับปี 3 ประมาณ 12 คน นอกนั้นก็เป็นน้องปี 1 ของคณะวิศวะทั้งหมด จุดประสงค์การมาในครั้งนี้ก็คือการทาสีตึกไม้สองชั้นที่เป็นอาคารเรียนของเด็กประถมในอำเภอเล็ก ๆ ที่อยู่ไกลจากโซนเมือง และซ่อมแซมในส่วนที่สามารถทำได้ งานหนักจะตกไปที่พวกผู้ชาย ส่วนงานทั่วไปก็แบ่งให้ผู้หญิงที่มีเด็กปี 2 ผู้หญิงด้วยกันเป็นคนแบ่งงานให้ตามความเหมาะสม เสียงเอะอะโวยวายดังมาจากทางห้องครัวที่โรงอาหารข้างอาคารเรียน สภาพครัวกับโรงอาหารก็ไม่ได้ดีเหมือนโรงเรียนในเมือง เตาฟืนกับหม้อ กระทะ และโต๊ะยาวอีก 3 ตัวภายใต้หลังคาสังกะสีที่ลมพัดมาทีก็ไม่รู้ว่ามันจะปลิวไปตามแรงลมเมื่อไหร่

"น้องปี 2 โดนมีดหล่นใส่เท้าตอนเตรียมทำอาหาร กูว่าต้องพาเข้าไปสาธารณสุขก่อนแล้วคงจะพากลับกรุงเทพเลย" เป็นอัทธ์ที่พูดขึ้นแล้วทุกคนก็เห็นด้วย เนื่องจากดูแล้วบาดแผลน่าจะต้องเย็บหลังจากนั้นจะให้กลับมาที่นี่อีกก็เป็นการไม่สมควร เลยตกลงกันว่าอัทธ์กับกาโน่จะเป็นคนขับรถและพาน้องปี 2 กับเพื่อนของน้องอีกคนกลับเลยทันที เฮดว๊ากที่เหลือก็คือเบียงกับสล็อตและแม็กนั่มก็ไม่ได้ถามต่อว่าใครจะเป็นคนทำอาหาร เพราะไม่ใช่เรื่องของพวกเขาโดยที่ไม่รู้เลยว่าในบรรดาปี 2 ที่มาไม่มีใครสามารถทำอาหารขนาดเลี้ยงคนเกือบ 40 ชีวิตเป็น ส่วนสาวน้อยที่เขาตั้งใจแกล้งตั้งแต่เมื่อคืนตอนนี้ก็เหมือนจะมีวิชาพรางตัว เขาไม่เห็นเธอเลยตั้งแต่เช้าหรือเป็นเพราะกำลังยุ่งกับการทาสี แล้วยิ่งมีเรื่องเกิดขึ้นก็ทำให้เขาลืมเรื่องเธอไปเสียสนิท

"เติมน้ำไหมคะ" เสียงหวานออกแนวสั่นเล็กน้อย ทำให้คนที่ก้ม ๆ เงย ๆ ทาสีถึงกับต้องหยุดมือแล้วหันมาตามเสียงนั้น เป็นเธอคนที่เขาลืมไปแล้วถือกระติกน้ำแข็งใบไม่ใหญ่ไม่เล็กที่บรรจุน้ำแข็งกับน้ำดื่มเย็นเจี๊ยบ ที่ตอนเช้าจะมีพี่ชาวบ้านอาสาไปซื้อพร้อมกับข้าวสดมาส่งให้ ปั้นตังค์เดินมาเสนอเติมกระบอกน้ำส่วนตัวให้เขา เพราะทุกคนที่มาต้องพกแก้วน้ำหรือกระติกส่วนตัวมาด้วย จะไม่มีการซื้อน้ำเป็นขวดมาแช่แล้วแจกเพื่อลดปริมาณขยะ น้ำที่ใช้ดื่มจะมาจากแกลลอนใหญ่ที่สามารถเอาไปเติมได้จากตู้กดน้ำต่างอำเภอเท่านั้น ส่วนใครจะซื้อน้ำขวดแบกติดมาดื่มเองก็สามารถทำได้แต่ต้องนำเอาขวดพลาสติกที่ใช้แล้วกลับลงไปทิ้งที่ถังขยะในตัวเมืองด้วย

"มือเปื้อน" เบียงผู้เอาแต่ใจพูดออกไปเหมือนอยากให้ปั้นตังค์ช่วยทำอะไรสักอย่าง ถึงเธอจะมึนเก่งแต่ก็ไม่ใช่ไม่เข้าใจเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ แบบนี้ เธอพยายามหันซ้ายแลขวาหาวีว่าเผื่อจะมาช่วยเธอเปิดกระบอกน้ำของรุ่นพี่เบียงที่เธอไม่ค่อยอยากจะไว้ใจเขา แต่ไม่มีเพื่อนเธออยู่แถวนี้สักคนทุกคนกำลังเดินไปเติมน้ำให้เพื่อน ๆ กับรุ่นพี่คนอื่นอยู่ ตอนแรกเธอไม่ได้ตั้งใจจะเป็นคนเดินมาเติมน้ำให้เขา แต่ไม่รู้ทำไมเดินไปเดินมากลับมีเพียงเธอที่เดินมาด้านนี้เพียงคนเดียว

เธอจำใจวางกระติกน้ำลงก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกระบอกน้ำสีดำสนิทที่มีเลเซอร์ชื่อของเขาแสดงความเป็นเจ้าของอย่างเด่นชัด เธอรีบเปิดฝาแล้วกดน้ำจะกระติกเติมเข้าไปมันใช้เวลาไม่นานแต่สำหรับเธอมันเหมือนจะนานหลายนาที ระหว่างเติมน้ำเธอไม่กล้าแม้แต่จะกระดิกตัวทำให้ไม่รู้ว่าเขามองเธออยู่ทุกการกระทำ พอเติมเสร็จเธอก็รีบปิดฝากระบอกน้ำแล้วนำไปวางไว้ข้างตัวของเขาเช่นเดิม

"มือเปื้อนจะดื่มยังไง?"

"ก็..."

"ป้อนหน่อย"

"..."

สาวน้อยที่กำลังมึนงงกับการขอร้องที่คล้ายจะเป็นคำสั่งมากกว่า แต่ก็ไม่ได้จะขัดใจเขาเลยย่อตัวลงไปหยิบกระบอกน้ำ เปิดฝาด้านบนแล้วก็ยื่นไปจ่อที่ปากของเขาอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก เสียงโอ๊ยทำให้ให้เธอตกใจเพราะปากกระบอกน้ำกระแทกเข้ากับปากเรียวยาว สาวน้อยแสนซื่อกำลังตกหลุมพรางของหมาป่าจอมเจ้าเล่ห์ เธอรีบนั่งลงข้างเขาแล้วใช้มือนุ่ม ๆ จับเข้าที่ปลายคางของคนตรงหน้าที่แกล้งทำเป็นเจ็บปวดเสียเต็มประดา เธอใช้มือจับหน้าเขาเอียงซ้ายเอียงขวาแต่ก็ไม่เห็นว่าริมฝีปากเขาจะไม่ร่องรอยให้เจ็บปวดอะไรสักที่่

"แปลกจังไม่เห็นมีแผลเลย"

"ไม่มีแผลแต่เจ็บ"

"แล้วพี่ดื่มน้ำได้ไหมเดี๋ยวตังค์ไปหาหลอดมาให้"

"ไม่ต้อง...ไปทำงานต่อเถอะยัยเตี้ย"

"เอ้า!!!"

ไม่ใช่ว่าหมาป่าจะไร้หัวใจเพราะตอนที่เหยื่อเข้าใกล้กลับเป็นตัวเขาเองที่หวั่นไหวถึงจะเล็กน้อยแต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้นกับใครมาก่อน ใบหน้าของเขาไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้จับยกเว้นแม่ผู้ให้กำเนิดกับคุณหญิงย่า และคุณยายสุดที่รักของเขา เธอเป็นคนแรกที่ได้สัมผัสโดยที่เขาไม่เอาเท้าดีดตัวเธอออกไปกองที่พื้นเหมือนที่คนทั่วทั้งมหาลัยร่ำลือกัน ผู้หญิงมากมายที่เขาเคยนอนด้วยมือไม้ห้ามรุ่มร่ามจับได้แค่ช่วงตัวเพื่อทรงตัวตอนโดนเขากระแทกระบายอารมณ์เท่านั้น คนอย่างเขาไม่เคยบังคับใครข้อห้ามจะถูกแจ้งก่อนขึ้นเตียงถ้าทำไม่ได้เขาก็ไม่แคร์ เขาไม่ชอบฝืนใจคู่นอนเอาจบก็ได้ทั้งสองฝ่ายต่างแยกย้ายกันไป

"กูเห็นนะไอ้เบียง"

"เห็นเหี้ยอะไร"

"ถ้ากูตอบว่าเห็นเหี้ยกำลังอ่อยสาวก็คงไม่ดีเพราะน้องเขาไม่ใช่พันธุกรรมเดียวกับมึง"

"เสือกไม่เข้าเรื่อง"

"ไม่ให้กูเรียกน้องเพราะมึงอยากจะเป็นพี่ทูลหัวเองสินะ....โถ"

"สล็อต...มึงจะกลับกรุงเทพอีกคนกูไม่ติดนะ"

"ไม่...เพราะกูจะอยู่เสือกเรื่องของมึงต่อ ฮ่า ๆ"

"ไอ้เพื่อนเวร"