“คุณไปไหนมา เอ็มมี่?”
วิคเตอร์ถามขณะกอดกระหวัดร่างเล็กไว้แน่น อิงธารซึ่งยังไม่หายตกใจแต่ก็พยายามทำสีหน้าเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น หล่อนแสร้งยิ้มให้เขาทั้งที่น้ำเสียงออกจะสั่นเล็กน้อย
“อ่า...เอ้อ...ไม่ได้ไปไหนค่ะ”
“แต่เมื่อกี๊ผมออกไปข้างนอกไม่เห็นคุณ”
“ฉันเข้าไปดูแม่ที่ห้องค่ะ คือว่า...แม่พึ่งกลับมาจากบ้านเพื่อนแล้วบ่นว่าปวดหัวไม่ค่อยสบาย”
“อ๋อ...งั้นเหรอ”
วิคเตอร์เสียงเบาลงทว่าอิงธารกลับรู้สึกราวกับว่าเขาวางใจในคำพูดของหล่อนทั้งที่มันเป็นเรื่องโกหก หญิงสาวอยากจะร้องไห้ นี่หล่อนต้องปั้นหน้าเวลาอยู่กับเขาอีกนานเท่าไหร่ อีกนานแค่ไหนอิงอรถึงจะปรากฎตัวและต้องทำตามที่แม่ของหล่อนบอกนั่นคือทำให้เจ้าหนี้มหาเศรษฐีหนุ่มไว้วางใจในตอนนี้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเพราะไม่นึกว่าความววุ่นวายเรื่องธุรกิจของพี่สาวทำให้หล่อนเองก็ต้องสูญเสียสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิตเช่นกัน
