8 | DENIS - วิถีสายลับ

1763 Words

8 [DENIS] วิถีสายลับ "ได้แล้วอ้อแอ้ ร้อยยี่สิบบาท" ป้าขายลูกชิ้นส่งถุงลูกชิ้นให้ยัยอ้อแอ้ ก่อนที่เธอจะรีบหาเงินจ่ายไป "เดี๋ยวหนูเลี้ยงเองเจ๊" เออ เจ๊ก็เจ๊ เมื่อได้ลูกชิ้นมาเราก็เดินทางกันต่อ แต่รู้ป่ะยัยเด็กเวงอ้อแอ้ขับไปจอดทุกร้าน มันจะเติมพลังอะไรกันนักกันหนา จบร้านลูกชิ้นต่อด้วยร้านน้ำปั่น จากนั้นกล้วยทอดและอาหารตามสั่งสองสามกล่องจนเต็มรถ "เดี๋ยวแวะอีกร้านนะคะ" "ถ้าเธอแวะอีกร้านฉันจะฆ่าเธอ" ฉันกัดฟันบอก จนยัยอ้อแอ้รีบบิดมอเตอร์ไซค์เร่งความเร็วทันที "ไม่แวะแล้วค่าาา ไม่แวะอีกแล้วค่าาา" กว่าจะถึงตึกแถวคูหาที่หล่อนประจำอยู่รองพื้นที่ฉันโบกก็เกือบลอก ฉันลงจากมอเตอร์ไซค์จัดเสื้อผ้าท่ามกลางสายตาของสาวๆที่นั่งแต่งหน้าอยู่ ทุกคนชะงักไล่สายตามองหัวจรดเท้า บางคนก็อ้าปากหวอ จนอ้อแอ้ลงจากรถ และวางของที่ซื้อมาทั้งหมดลงต่อหน้าทุกคน "พะ พาใครมาอ้อแอ้ สวยขนาดนี้แย่งแขกกูแน่ๆ" "คุณเดนิส" ทุกคนรีบวางเครื่องสำอางในมือแล้วยกมือไหว้ฉันทันที "สวัสดีค่ะคุณเดนิส เชิญนั่งค่ะ อีแอ๋วหลบ! ให้คุณเขานั่ง" ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ที่เธอๆทั้งหลายทั้งปัดทั้งเช็ดให้ ที่อ้อแอ้พูดว่าปรึกษากับพี่ๆของเธอก็เรื่องจริงสินะ ทุกคนที่นี่รู้จักฉันกันหมด และตอนนี้ก็นั่งทำตาแป๋วน่าสงสาร "ต่อไปนี้คุณเดนิสจะแฝงตัวกับพวกเราเพื่อสวมรอยไปช่วยคนอื่นๆออกมา เรียกคุณเดนิสว่าเจ๊แต๋วนะ" โอ๊ยตาย ชื่ออื่นเถอะ! "แต๋วอะไรของเธอ เรียกฉันเดซี่-_-" "ใช่ๆเรียกเดซี่ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นต้องตามน้ำไปก่อนนะ และห้ามพูดเรื่องนี้กับใครด้วย" ทุกคนพยักหน้าพร้อมกัน ตอนนี้ก็ใกล้จะเที่ยงคืนแล้วเสบียงที่ยัยอ้อแอ้ซื้อมาถูกแบ่งกัน ฉันได้ลูกชิ้นมาหนึ่งไม้ นั่งถือและมองอยู่สักพักก่อนจะลองชิมดู อื้ม...อร่อยดี ลองกินอะไรง่ายๆก็ไม่เลวเหมือนกันแฮะ แต่เมื่อกินเสร็จถึงเวลารับงานเท่านั้นแหละ เหตุการณ์ต่างๆก็เหมือนเมื่อวานเด๊ะ มีรถตู้สีดำปล่อยควายลงมาเดินเรี่ยไรเงิน ไล่มาตั้งแต่คูหาแรกมาจนถึงที่นี่ แล้วหยุดจ้องฉัน "มาใหม่เหรอ สวยดีนี่หว่า มานี่ดิ๊" มันจะมุ่งมาคว้ามือฉัน แต่สาวๆรีบวิ่งออกมาห้าม "พี่ๆ อย่าๆ คนนี้ยังไม่ได้สอนงาน" "กูสอนให้ มึงไม่ต้องจ่ายค่าดูแล คืนนี้นอนกับกูก็พอ" ยิ่งมาอยู่ในจุดนี้... ยิ่งรู้สึกถึงการถูกเหยียดหยาม ทุกคนที่นี่จะถูกเก็บเงินคนละห้าร้อยบาทต่อวันทั้งที่ที่ทางก็ไม่ใช่ของพวกมันเลย พวกมันบอกค่าดูแล ดูแลเหี้ยอะไรก่อน? ฉันจึงยืนขึ้นแล้วยิ้มให้ ถ้ามันอยากได้ก็เอาสิ "ถ้าอยากเอา ก็เข้ามาข้างใน" ทุกคนมองฉันตกใจ ขณะที่ผู้ชายคนนั้นรีบส่งเงินในมือให้เพื่อนอย่างเนื้อเต้น และรีบหันไปบอก "มึงกลับไปก่อนเลยนะเพื่อน ฮ่าๆ" "ระวังโรคนะมึง กะหรี่ทั้งนั้น" "เออน่า!" ฉันยิ้มที่มุมปากเดินไปที่ห้องน้ำ ก่อนจะเข้าไปข้างในพร้อมๆกับมันด้วยรอยยิ้มร้ายกาจ แต่เมื่อร่างใหญ่ที่หื่นกระหายโผมาหาฉันอย่างใจร้อนเท่านั้น 'พลั่ก!' "เฮ้ย!" ฉันยกเท้าถีบสุดแรงจนร่างบึกเซถลา มือหนาง้างขึ้นทันทีเตรียมตบเข้าที่หน้าฉัน แต่ฉันรับไว้หมับ! บิดล็อกไขว้หลัง ก่อนจะใช้เข่ากดมันเข้ากับผนังห้องน้ำ "อ๊ากกก อีกะหรี่!" "กูกะหรี่ ส่วนมึงแมงดา" ว่าจบฉันก็ดึงมีดพกที่ข้างขาออกมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะแทงเข้าที่คอ 'ฉึบ! ทันที ใช่... เรี่ยวแรงที่ขัดขืนค่อยๆหายไป เลือดสีแดงฉาดพุ่งออกมาเต็มพื้นห้องน้ำ ฉันถอยหลบปล่อยให้ร่างโตทรุดลงกุมคอตัวเอง และจากนั้นก็ยืนรอจนกว่ามันจะตายไปต่อหน้าต่อตา "อะ อึก... อึก! มะ มึง!" "หึ เวรกรรมของมึง คือกูเอง" ฉันเอ่ยแล้วโน้มลงไปมองหน้า เมื่อเห็นว่าคนจะตายกระอั่กเลือดแค่กๆ เลยสงเคราะห์ให้อย่างสาสม ยกรองเท้าส้นเข็มกระทืบหน้ามันไปเต็มแรง 'พลั่ก!' "อึก!' 'ก๊อก ก๊อก ก๊อก' 'คุณเดนิสคะ คุณเดนิสคะ' ฉันเอื้อมไปเปิดประตูห้องน้ำโดยไม่คิดอะไร แต่เมื่อประตูเปิดและทุกคนที่มาออเห็นภาพตรงหน้า ก็รีบยกมือปิดปากเหมือนจะกรี๊ดออกมา "พวกเธอไม่ต้องสนใจศพ ใช้ห้องน้ำห้องอื่น ก่อนฟ้าสว่างฉันจะให้คนมาเก็บศพไปเอง" บอกจบฉันก็ล้างมีดพกและเสียบไว้ที่ข้างขา ก่อนจะค่อยๆล้างมือและแขนตัวเองที่เต็มไปด้วยเลือดชั่วๆของแมงดาออกให้หมด ทุกคนยังอึ้งและถอยหลบเมื่อฉันเดินออกไป ก่อนที่จะมีคนเขียนป้ายว่าห้องน้ำเสียแล้วรีบปิดประตูไว้ ถามว่ารู้สึกอะไรไหมที่ฆ่าคนตายไปแบบนี้ รู้สึกสิ... รู้สึกเฉยๆ พอกลับมานั่งเหมือนเดิมซับหน้าทาลิปสติกสักพักฉันก็สวมแมกส์ไว้ มีแขกหลายคนเลือกฉันแต่สาวๆปฏิเสธว่าฉันไม่ได้รับงาน ตามจริงฉันมีคนที่รออยู่แล้วต่างหาก แต่หนึ่งชั่วโมงผ่านไป สองชั่วโมงผ่านไป จนสาวขายบริการเริ่มแยกย้ายกลับบ้านเขาก็ไม่โผล่มาสักที "วันนี้คงไม่มาค่ะคุณเดนิส อ้อแอ้ไปส่งที่โรงแรมนะคะ" "ปกติไม่มาทุกวันเหรอ?" ฉันถามเซ็งๆ "ค่ะ ถ้ามาก็ไม่ดึกถึงขนาดนี้กลับก่อนดีไหมคะ ดึกมากแล้วค่ะ" "อืม" ••• วันที่ 2 ศพของไอ้แมงดาฉันสั่งให้ธณินมาเก็บตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว และตอนนี้ก็คงเป็นอาหารจระเข้บ่อไลออน มันควรขอบคุณฉันนะที่ไม่ฝังอย่างไร้ประโยชน์ อย่างน้อยๆเจ้าจระเข้แสนน่ารักของฉันก็อิ่มไปหลายวัน วันนี้ฉันก็แต่งตัวด้วยลุคเดิม ผมบ๊อบ ปากแดง แต่เปลี่ยนชุดเป็นสีดำบ้าง ส่วนอ้อแอ้ไม่ได้ขับมอเตอร์ไซค์ไปรับแล้ว เพราะฉันจ้างแท็กซี่ไปรับไปส่งประจำ แต่ขณะที่เรานั่งๆอยู่นั้น ไอ้พวกแมงดาก็เดินมาเก็บเงิน "เฮ้ย! เมื่อวานเพื่อนกูไม่กลับ กะหรี่อย่างพวกมึงรู้รึเปล่าว่าเพื่อนกูไปไหน" ทุกคนมองหน้ากันเพราะให้คำตอบไม่ได้ คำก็กะหรี่สองคำก็กะหรี่ ไอ้พวกเดนนรก "น่าจะหลับอยู่ข้างใน เข้าไปดูสิ" ฉันเอ่ยชวนแล้วกระดิกปลายเท้าที่ไขว่ห้างอยู่ พร้อมกับสายตาที่มองแมงดาตัวที่สองอย่างยั่วยวน แต่ในแววตาแมงดาตัวนี้หวาดหวั่นไม่น้อย อยู่ๆก็หลบตาก่อนจะถอยหลังออกไป "ไม่เป็นไร ไม่เห็นก็ไม่เห็น จ่ายมาคนละห้าร้อย อย่าให้กูต้องใช้กำลัง" "ไม่มีค่ะพี่ เมื่อวานหนูก็ไม่ได้แขกเลย" "นั่นมันเรื่องของมึง เดี๋ยวปั๊ด!" ฉันลุกขึ้นคว้าแขนแกร่งหมับ! ไม่ให้มือใหญ่ตบเข้าที่ใบหน้าสาวๆที่อยู่ที่นี่ จากนั้นก็บีบเต็มแรง บีบสุดกำลังที่มี จ้องด้วยสายตาเอาเรื่อง "เขาบอกว่าไม่มี คือไม่มี มึงจะเอาอะไร?" "ฮะ เฮ้ย... ปล่อยกู" "ยังจะเอาอีกไหม?" "คะ ค่อยว่ากัน" ฉันยอมปล่อยมือแล้วเดินไปปั๊มแอลกอฮอล์เจลทำความสะอาด ก่อนจะนั่งลงไขว่ห้างเหมือนเดิม แมงดาตัวที่สองค่อนข้างกระจอก เมื่อรู้ว่าเราสู้ก็รีบถอยร่นออกไปแล้วขึ้นรถตู้คันสีดำของพวกมันทันที "ขอบคุณนะคะ" คนที่ฉันช่วยไว้ยกมือไหว้ "ไม่เป็นไร ที่ผ่านมาลำบากกันมากสินะ" "ค่ะ เราไม่ได้มีงานทุกวันต้องหาเงินจ่ายพวกมันอีก แถมรายจ่ายก็เยอะ หนักอยู่เหมือนกันค่ะ" ฉันพยักหน้าเบาๆรับรู้ ก่อนจะทอดมองไปที่ถนนรอรถหรูขับเข้ามา เรื่องนั้นฉันจัดการได้ไม่มีปัญหาหรอก แต่มีอีกเรื่องที่ฉันรอคอยอยู่ ซึ่งเรื่องนี้ใหญ่และฉันควรโฟกัสที่มัน และในที่สุด... แสงไฟสีขาวจากรถหรูก็สาดเข้ามา ฉันมองปราดเดียวก็รู้ว่ารถยี่ห้ออะไร รถจากัวร์หรูราคาหลักสิบล้านคันนั้นยังคงชะลอจอดดูเรื่อยๆ นาทีนี้อ้อแอ้สะกิดให้ฉันอกผายไหล่ผึ่งเข้าไว้ ใช้สายตามองไปในรถและมองไปให้ถึงผู้ชายข้างหลังซึ่งเป็นเขา คิระ... จนในที่สุดรถค่อยๆจอดที่คูหาของเรา แล้วมีคนไปเปิดประตูให้เขาลงมา ฉันเผยยิ้มที่มุมปากเมื่อเห็นวงขากว้างก้าวลง ก่อนที่ร่างสูงโปร่งใส่สูทจะก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าพวกเรา สายตาเย็นชาของเขาไล่มองเราทุกคนช้าๆ ขณะที่ฉันเองก็จ้องเขากลับอย่างไม่หวาดหวั่น แววตาคู่นั้นไร้ความหมาย ไร้ความรู้สึก มันว่างเปล่าเกินที่ฉันจะรับรู้ว่าเขาคิดอะไร จนสุดท้ายเขาปรายตามามองฉัน ก่อนจะหันมาและสอดมือล้วงกระเป๋ากางเกงจ้องตากัน "สนใจไปทำงานกับฉันรึเปล่า" ริมฝีปากฉันเผยยิ้มช้าๆ "มันดีกว่าที่นี่ยังไง?" "ทุกอย่าง..." ฉันทำหน้าครุ่นคิดลองเชิง และหันมองรอบๆราวกับกำลังตัดสินใจอย่างหนัก "อื้ม... ฉันอยากลองดูเหมือนกัน แต่ขออะไรอย่างสิ" "?" คิ้วหนาขมวดชนกัน "ฉันขอทดลองงานก่อนสามวัน ถ้าที่นั่นโอเคฉันจะทำงานกับคุณ" ริมฝีปากสวยกระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้าวถอยหลังออกไปหนึ่งก้าว นั่นคือคำตอบของเขาเหรอ? ฉันงุนงงเล็กน้อย แต่เมื่อลูกน้องเขาผายมือ ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เดินไปขึ้นรถตู้คันหลังที่เปิดประตูรอ เพราะตัวเองก็รอโอกาสนี้เช่นกัน แต่ระหว่างที่เดิน กลับมีเสียงเย็นๆเอ่ยขึ้นมาตามหลัง "ให้ผู้หญิงคนนั้นขึ้นรถกับกู"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more