เป็นเกือบสิบนาทีที่ภายในห้องพักคนป่วยเงียบสงัดจนต้องถลึงตาไปมองร่างแกร่งอย่างดุๆ
"ขอโทษ" ชาร์ลถอนหายใจเฮือกใหญ่เอ่ยเสียงห้วน
"พูดให้มันดีๆ หน่อยสิคะ พูดแบบนี้เหมือนพี่ไม่เต็มใจจะขอโทษพี่เมฆเลย"
"นี่ก็ดีที่สุดแล้ว" เขาหันไปมองคนตัวเล็กด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่
"ช่างเขาเถอะ ถ้าเขาไม่เต็มใจจะพูดก็ไม่เป็นไร" เมฆินทร์ว่า
"ไม่เป็นไรไม่ได้ค่ะ...ขอโทษพี่เมฆใหม่เดี๋ยวนี้เลยนะพี่ชาร์ล"
"นี่เธอกล้าดุพี่ต่อหน้ามันเลยเหรอ"
"ใช่ และเซียก็กล้าตีพี่ต่อหน้าพี่เมฆด้วยถ้าพี่ยังไม่ยอมพูดคำว่าขอโทษดีๆ"
"เวรฉิบ!...เรื่องเมื่อคืนกูขอโทษ จะไม่บอกว่าไม่ตั้งใจหรอกนะ เพราะกูตั้งใจกระทืบมึงจริงๆ"
"แล้วมึงมากระทืบกูทำไม"
"ก่อนหน้านั้นเซียบอกกูว่าคบกับมึงอยู่ พอเห็นมึงกำลังหิ้วผู้หญิงออกจากผับกูเลยเข้าใจว่ามึงนอกใจน้อง"
"ความจริงเรื่องนี้เซียก็มีส่วนผิดด้วยที่เอาชื่อพี่เมฆมาอ้าง ขอโทษนะคะ พ
