ลูกน้องเขาทำหน้าเหวอนิดๆ ตอนที่เห็นเธอมาที่ผับ
"เจ้านายพี่อยู่รึเปล่า"
"อยู่ครับ กำลังทำงานอยู่ด้านใน"
"งั้นเซียขอเข้าไปเจอหน่อยนะคะ"
"เดี๋ยวผมเข้าไปบอกให้นะครับ"
"ไม่ต้องค่ะ" ว่าแล้วก็หมุนลูกบิดเปิดประตูเข้าไปเลย พอได้เห็นเขากำลังนั่งทำงานเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
"คิดแล้วว่าเธอต้องมา" ชาร์ลเอ่ยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองเฟลิเซีย
"พี่ไปทำกับพี่เมฆแบบนั้นได้ยังไง หัวแตกจนต้องเย็บยี่สิบหกเข็ม!!"
"นั่นมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ"
"พี่ชาร์ล!!"
"ทำไม! เป็นห่วงมันมากเลยเหรอ" ชาร์ลตะคอกกลับพลางสาวเท้าเข้ามาใกล้
"ใช่! พี่ไม่มีสิทธิ์ไปทำกับพี่เมฆแบบนั้น"
"ถ้ารู้ว่าเธอจะเป็นห่วงมันมากขนาดนี้ สาบานเลยว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้พี่จะกระทืบให้มันตายคาตีน"
เพี๊ยะ! เฟลิเซียตวัดมือเข้าที่แก้มซ้ายซีกซ้ายฉาดใหญ่ ทำร้ายร่างกายคนว่าแย่แล้ว แต่นี่เขาไม่มีทีท่าว่าจะสำนึกผิดในสิ่งที่ทำด้วยซ้ำ
ชาร์ลหันหน้ากลั
