เจ็ดวันที่ได้อยู่กับเอมมาลินทำให้ชาร์ลยิ่งมั่นใจในความรู้สึกของตัวเอง กลับจากภูเก็ตเขาจึงรีบนัดเฟลิเซียออกมาเจอทันทีที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง เป็นร้านธรรมดาๆ ไม่ได้หรูหราเท่าร้านที่พาเอมมาลินไป แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่าความรู้สึกของชาร์ลที่มีต่อเฟลิเซียอยู่ในระดับไหน
"กินอะไรก่อนมั้ย" ชาร์ลถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาผิดปกติ
"พี่ชาร์ลเป็นอะไรรึเปล่าคะ หรือว่าไม่สบายตรงไหน"
"เปล่า พี่ไม่ได้เป็นอะไร จะกินอะไรก็สั่งเถอะ"
"พี่เป็นแบบนี้คิดว่าเซียจะกินลงเหรอ มีอะไรก็พูดมาตรงๆ เถอะค่ะ"
ชาร์ลถอนหายใจเฮือกใหญ่ ก่อนขยับริมฝีปาก "เราสองคนพอกันแค่นี้เถอะ"
"พออะไรคะ?"
"เซียต้องหยุดวุ่นวายกับพี่ได้แล้ว"
"นี่เซียไปทำอะไรให้พี่ชาร์ลโกรธอีกแล้วเหรอ" เฟลิเซียยิ่งงงหนักไม่รู้ตัวว่าไปทำอะไรให้ชาร์ลไม่พอใจตอนไหน ในเมื่อตอนที่เขาไปภูเก็ต เธอก็ไม่ได้โทรหรือส่งข้อความไปรบกวนเลย
"เปล่า พี่ไม่ได้โกรธ"
"แล้วทำไมต
