“ปอเป็นยังบ้างลูก” กัลยากึ่งเดินกึ่งวิ่งมาหาหญิงสาวที่ยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัด
“ปอไม่เป็นอะไรค่ะแม่ แต่พี่วิชญ์ยังไม่ออกมาจากห้องผ่าตัดเลย น้าษาคะ ปอขอโทษ ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องนี้” หญิงสาวเริ่มร้องไห้อีกครั้งหลังจากที่พึ่งหยุดไปเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
“หนูปออย่าโทษตัวเองเลยจ้ะ น้าไม่ได้คิดอย่างนั้นเลย”
“ใช่ค่ะน้องปอ พี่ว่าน้องปอไปนั่งพักก่อนไหม พี่เห็นหน้าซีดๆ เดี๋ยวจะไม่สบายไปอีกคน” ตรีทิพย์แสดงความห่วงใย
“แม่คะ น้าษาคะ นี่คุณขุนพลเพื่อนพี่วิชญ์ค่ะ” กัลยณัฏฐ์แนะนำให้มารดาของเธอและพี่สาวของชายหนุ่มรู้จักกับขุนพลตำรวจที่ช่วยทำคดีนี้
“ขอบคุณมากๆ นะคะที่ไปช่วยลูกปอ” กัลยาเอ่ยขอบคุณ
“ผมทำไปตามหน้าที่ครับ อีกอย่างวิชญ์ก็เป็นเพื่อนผม” ขุนพลบอกกับกัลยา
“ผมขอโทษพี่ษาด้วยนะครับ ที่ทำให้นายวิชญ์ถูกยิง”
“ไม่มีใครอยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้หรอก อย่ากังวลไปเลย”
“ผมขอตัวก่อนนะครับ จะไปดูเรื่องคดีหน่อ
