ปุณณวิชญ์รีบโทรหาขุนพลทันที เขาอยากรู้ว่าหลังจากที่เขาถูกยิงและหมดสติไปเกิดอะไรขึ้นบ้าง
“นึกว่าจะไม่รอดซะแล้ว” เสียงแซวมาตามสาย
“คนอย่างฉันตายยาก” เขาหัวเราะ
แล้วขุนพบก็เล่าให้ขายหนุ่มฟังว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหลังจากที่เจาถูกยิง ปุณณวิชญ์ฟังแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจเพราะไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องจะมาไกลเช่นนี้ ชายหนุ่มกำชับขุนพลว่าอย่าบอกกัลยณัฏฐ์เรื่องที่ปราณีตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจนคลุ่มคลั่งอย่างหนักจนพยาบาลต้องจับมัดติดไว้กับเตียง และมีแผนจะส่งเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลจิตเวช ชายหนุ่มกลัวว่าแฟนสาวจะสงสารและรู้สึกผิด เขาให้ขุนพลบอกแค่ว่าปราณีต้องรับโทษทางกฎหมายเท่านั้นก็พอ
“เรื่องคดีก็ให้ติดต่อที่ฉันโดยตรงนะ” เขากำชับอีกครั้งก่อนวางสายเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู
“ไปนานจัง” เขาบ่น
“นานที่ไหคะ ปอไปแป๊บเดียวเองค่ะ”
“ก็นานสำหรับพี่นี่ครับ”
“คุณขุนพลว่ายังไงบ้างคะ”
“ก็ไม่มีอะไรครับส่วนใหญ่
