ปุณณวิชญ์ขับรถออกจากกรุงเทพฯ ตั้งแต่เช้าเพราะวันนี้มีนัดคุยกับอาธร เมื่อขับผ่านมาถึงหน้าโรงเรียนก็เห็นขบวนพาเหรดกีฬาสี มีนักเรียนบางส่วนเดินเข้าไปในรั้วโรงเรียนบ้างแล้ว
ด้านหน้ารถติดยาวหลายร้อยเมตร ชายหนุ่มจอดรถแล้วนั่งรอให้ขบวนผ่านไปช้าๆ สีสุดท้ายที่กำลังจะถึงรั้วโรงเรียนเป็นขบวนของนักกีฬาสีฟ้า นักเรียนแต่งชุดประจำชาติที่เขาเดาว่าน่าจะเป็น 10 ชาติอาเซียน ดูสวยงาม แต่ละชาติมีทั้งชายและหญิงเดินคู่กันมา
เขาเห็นครูผู้ชายคนหนึ่งถือน้ำมายื่นให้เด็กสาวที่แต่งชุดไทย เขาจำได้ทันทีว่านั่นคือครูหนุ่ย คนที่เขาเคยเจอ พอมองไปยังเด็กสาวที่รับขวดน้ำไปนั้นก็แสนจะคุ้นตา เขาลดกระจกลง เสียงดนตรีจากวงโยธวาทิตยังดังกึกก้อง เข้ามาในรถ แต่ชายหนุ่มไม่สนใจเลยสักนิด สองตาสีดำจ้องไปยังเด็กสาวในชุดไทย ที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ๆ นั่นต่างหากที่เขาสนใจ ‘โอปอ’ ชายหนุ่มพูดอย่างคนละเมอ
ยามที่เขาเจอเธอปกตินั้นเธอเป็นเด็
