นอกจากกัลยาและลูกสาวแล้วก็ไม่มีใครรู้ว่าคืนนี้เขาพักที่นี่ ช่างประจวบเหมาะเสียจริง กลางดึกทุกอย่างเสียบสงัด ชายหนุ่มค่อยๆ ออกมาจากห้อง เขานั่งรออย่างใจจดใจจ่อ จนกระทั่งได้ยินเสียงประตูห้องเปิดออก น้าปองพลเดินออกมาจากห้องนอนด้านในสุด แล้วตรงไปยังห้องริมประตูทางเข้า แล้วหายเข้าไปในห้องนั้น เขานั่งรออยู่นานกลัวว่ากัลยาจะตื่นออกมาเขาจะได้หาทางถ่วงเวลา ไม่ใช่เพราะจะช่วยคนทำผิดแต่ไม่อยากให้ใครต้องเสียใจ น้าปองพลหายเข้าไปเพียงไม่นานก็เดินกลับออกมา ปุณณวิชญ์รีบเบี่ยงตัวหลบแล้วค่อยๆ เดินกลับไปยังห้องพักของตัวเองด้วยใบหน้าที่หนักใจ
ตลอดทั้งคืนชายหนุ่มแทบไม่ได้นอนเพราะกำลังคิดว่าจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้ เขายังไม่อยากให้สองแม่ลูกรู้เรื่องที่เกิดขึ้น เขาคิดว่าคงต้องหาทางคุยกับน้าปองพล บางทีเขาอาจเปลี่ยนใจน้าปองพลได้แต่ก็ไม่ค่อยจะแน่ใจว่าจะได้ผลหรือไม่
“อ้าวจะไปไหนแต่เช้าจ้ะ ยังไม่เจ็ดโมงเลย” กัลยามอง
