เลยเวลาอาหารกลางวันไปเกือบชั่วโมงปุณณวิชญ์เริ่มรู้สึกหิว เขาจึงเดินไปยังร้านก๋วยเตี๋ยวที่อยู่หน้าที่อยู่เยื้องๆกับไซต์งาน ขณะที่กำลังนั่งรอก๋วยเตี๋ยวเขาก็สำรวจไปยังบริเวณรอบๆ ที่นี่เขาเคยมายืนรอรถตอนที่เรียนมัธยมอยู่ ทุกอย่างดูเปลี่ยนไปจากเดิมมาก แต่ก่อนบริเวณที่เขากำลังสร้างอาคารสำนักงานอยู่นั้นเป็นป่ารกร้าง แต่ตอนนี้เต็มไปด้วยอาคารสูง เมื่อความเจริญเข้ามาแทนที่ธรรมชาติก็จะค่อยๆ หายไป
“ได้ข่าวว่าวันนี้ตัดส้มโอเหรอคะคุณพล เป็นไงคะรอบนี้ได้เยอะไหม” เสียงแม่ค้าทักทายคนมาใหม่อย่างคุ้นเคย
“ก็พอสมควรครับ แล้วที่สวนล่ะ ยังไม่ตัดอีกเหรอ” เสียงชายมีอายุคุยโต้ตอบกับแม่ค้าก๋วยเตี๋ยว
เขาไม่ได้หันไปมองเพราะไม่อยากเสียมารยาท เขาก้มหน้าทานก๋วยเตี๋ยวไปเรื่อยๆ เพราะไม่ได้รีบร้อนไปไหน แค่รอเวลาโรงเรียนเลิกเท่านั้น สักพักเขาก็ได้ยินเสียงคนเดินมาทักทายแม่ค้าอีกคน
“วันนี้ขายดีล่ะสิ” คนมาใหม่เป็นผู้หญิง เ
