ปุณณวิชญ์ขับรถมายังร้านอาหารที่เธอบอกให้มารับ ร้านนี้เป็นร้านอาหารที่มีทั้งนั่งรับประทานเป็นโต๊ะ หรือถ้าเป็นหมู่คณะก็มีห้องแยกเป็นส่วนตัว ชายหนุ่มดูป้ายหน้าร้านเมื่อทราบว่าเธอและเพื่อนครูอยู่ห้องไหนเขาก็เลือกนั่งบริเวณที่เห็นประตูทางออก ชายหนุ่มสั่งอาหารทานเล่นมาสามอย่างกับน้ำมะพร้าวปั่นอีกหนึ่งแก้ว จากนั้นก็นั่งอ่านเมลไปเรื่อยๆ โดยมองไปยังประตูเกือบทุกห้านาที
นั่งเพียงไม่นานกัลยณัฏฐ์ก็ส่งข้อความมาบอกว่าอีก 30 นาทีให้มารับได้เธอจะรอเขาที่ลานจอดรถ
ปุณณวิชย์นั่งทานอาหารต่ออีก 15 นาที ก็เรียกพนักงานมาเก็บเงินจากนั้นก็ไปเข้าห้องน้ำ จัดการโทรบอกมารดาของหญิงสาวว่าอีกสักครู่จะพาเธอกลับบ้าน พอกลับมาที่โต๊ะอีกทีประตูห้องจัดเลี้ยงที่เขานั่งเฝ้าอยู่ก็เปิดกว้าง เขามองไปในห้องก็ไม่เห็นมีใครอยู่สักคน
เขารีบไปยังลานจอดรถที่อยู่ด้านหลังของร้านทันที
“ช่วยด้วย... ช่วยด้วย ช่วย...” เสียงร้องห
