ปุณณวิชญ์ตื่นนอนแต่เช้าแม้จะนอนดึกแต่ก็รู้สึกสดชื่นกว่าทุกๆ วัน พอออกมาจากห้องพักก็เห็นแขกผู้เข้าพักท่านอื่นกำลังใส่บาตรกันอยู่ชายหนุ่มจึงเดินเลี่ยงไปอีกทาง
“ใส่บาตรไหมคะ” เสียงหวานดังไล่หลังเขามา
“ผมไม่ได้เตรียมของมาเลย” เขาหันไปยังเจ้าของเสียง ใบหน้าสวยหวานนั้นดูสดชื่นกว่าเมื่อวานมาก
“นี่ค่ะ แม่เตรียมให้แขกที่มาพัก แต่น้าวิชญ์ เอ้ย... พี่วิชญ์คงยังไม่รู้เพราะไม่เคยค้างที่นี่คืนวันศุกร์”
“ครับ” ชายหนุ่มรับถุงอาหารแห้งในมือหญิงสาวจากนั้นเดินไปยังระเบียงที่ติดริมน้ำที่ตอนนี้มีเรือของพระเทียบท่าอยู่ เขารอคนก่อนๆ ใส่บาตร แล้วเขาก็เป็นคนสุดท้าย พอจะหันมาขอบคุณเจ้าของถุงอาหารก็ไม่เจอเสียแล้ว ปุณณวิชญ์ไปเอารถที่จอดไว้หน้ารั้วบ้านหลังเล็กตั้งแต่เมื่อคืน เจ้าของบ้านคงอยู่ที่ไหนสักที่ในโฮมสเตย์เพราะประตูรั้วถูกล็อคจากทางด้านนอก ชายหนุ่มเข้าแอปพลิเคชั่นไลน์ เพื่อส่งข้อความไปบอกเธอ
‘ขอบคุณสำห
