กัลยณัฏฐ์ขับรถกลับจากโรงเรียนมาตามเส้นทางปกติที่ผ่านทุกวัน พอมาถึงบ้านของพิจิกาก็ต้องจอดเพราะตอนนี้ข้างหน้ามีรถกระบะจอดขวางทางอยู่ เธอมองซ้าย มองขวา เผื่อว่าจะเห็นเจ้าของรถ แต่รอสักพักก็ยังไม่เห็นใครสักคน
ปริ๊น ปริ๊น เธอตัดสินกดแตรรถ
ปุณณวิชญ์ชะเง้อมองไปยังต้นเสียงก็เห็นรถยนต์คันเล็กสีขาวจอดต่อจากรถกระบะ
“ผมไปเองพี่” ปุณณวิชญ์บอกกับกลุ่มคนงานที่กำลังตั้งวงดื่มเหล้ากันอยู่ใต้ต้นมะม่วงอย่างครึกครื้น
“สวัสดีค่ะน้าวิชญ์ รถน้าวิชญ์เหรอคะ รบกวนขยับรถให้ปอหน่อยค่ะ” สรรพนามแทนตัวเองจากฉันเปลี่ยนไปเป็นชื่อตัวเองอย่างที่หญิงสาวใช้เวลาพูดกับคนสนิท ปุณณวิชญ์ยิ้มมุมปาก แต่เขาเลือกที่จะเงียบไม่แสดงความรู้สึกหรือพูดอะไรออกมาให้เธอรู้สึกเคอะเขิน
“ได้ครับ แต่รอแป๊บนะครับเดี๋ยวผมเข้าไปเอากุญแจก่อน” เมื่อสักครู่เขารีบวิ่งออกมาดูว่าเป็นรถคันที่เขารออยู่หรือเปล่า ปกติรถกระบะของคนงานจะมีที่จอดประจำไม่ได้จ
