“คนเราต้องอยู่ห่างกันบ้าง อยู่ใกล้กันมากๆ เดี๋ยวจะเบื่อหน้ากัน” ราเมธเอ่ยเตือน
“ไม่หรอก ฉันไม่เบื่อ แต่ที่นายพูดมาก็มีเหตุผล” วายุเออออ ทุกคนนั่นแหละ ไม่ได้เห็นหน้าก็คิดถึง แต่พออยู่ด้วยกันมากๆ ก็ไม่ดี ต้องมีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง ความรักและความคิดถึงมันจะได้เพิ่มพูนขึ้นเรื่อยๆ ไม่ใช่ใกล้ชิดกันตลอดเวลาจนเบื่อหน้ากัน
“งั้นตามสบายแล้วกัน ไว้ค่อยคุยกัน” ราเมธพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักขอตัวกลับ เมื่อวายุกลับไปแล้ว ราเมธจึงหันมาใกล้ร่างภรรยาสาวทำท่าจะสวมกอดแต่หญิงสาวหลบทัน เขาเลยคว้าอากาศแทน วาโยยิ้มยั่วยวนมาอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนวิ่งขึ้นบันไดบ้าน ราเมธมองตามร่างบอบบางของภรรยาสาวไปอย่างหมายมาด
“คืนนี้จะเผด็จศึกไม่ให้หลับไม่ให้นอนเลย ขยันยั่วพี่จริงๆ เลยนะน้องวาย” ราเมธพูดและวิ่งตามภรรยาสาวขึ้นไปบนห้อง ปล่อยให้ณภัทรกับรตีคุยกันตามสบาย จริงๆ เขารู้แล้วล่ะว่าอะไรเป็นอะไร แต่ถ้าปล่อยให้น้องสาวคนเล็กไปอ
