- Best Friend 7 – ช่วยห่างจากเพทายได้ไหม

2008 Words

Rrrrrrrrr เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์บนหัวเตียง ส่งเสียงเรียกให้หญิงสาวที่นอนหลับใหลให้รับรู้ถึงความน่ารำคาญที่ก่อกวนการพักผ่อนของเธอเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็ต้องใช้มือเล็กที่แทบจะยกไม่ขึ้นไปคว้ามันมารับในที่สุด "ฮัลโหล" สายฟ้ากรอกเสียงแหบแห้งของตัวเองลงไป รับรู้ว่าตัวเองลำคอแห้งผากขนาดไหนก็ตอนนี้ "สายฟ้าตื่นยัง วันนี้มีนัดจำได้หรือเปล่า?" เสียงจากปลายสายทำร่างเล็กที่อยู่ในอาการมึนงง จากการนอนหลับไม่เพียงพอพลันสะดุ้งเด้งตัวขึ้นจากเตียงอย่างฉับพลัน พรึบ! "อะ!" ผลจากการลุกขึ้นอย่างกะทันหัน ทำร่างเล็กปวดหน่วงบริเวณท้องน้อยทันที จนต้องเอามืออีกข้างมากุมไว้ "สายฟ้าเป็นอะไรไหม ไม่สบายเหรอ?" เสียงจากปลายสายแว่วออกมา เธอจึงกัดฟันตอบอีกฝ่ายไป "ปะ เปล่า" ถึงแม้จะตอบอีกฝ่ายไปแบบนั้น แต่เธอก็รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวอย่างบอกไม่ถูก เหมือนร่างกายโดนกระแทกซ้ำๆ จนแทบจะขยับตัวไม่ได้ สายตาคู่สวยมองไปยังนาฬิกาที่แขวนไว้บนผนังห้องที่บอกเวลาเกือบเที่ยงตรง "งั้นเหรอ มาได้ใช่ไหม?" "อืม" ร่างเล็กครางตอบรับไป เธอลืมไปเสียสนิทว่าวันนี้มีนัดกับน้ำฝน ที่ห้างใกล้มหา’ลัย G ปลายสายวางไปแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นคนตัวเล็กก็ไม่ได้ลุกออกจากเตียงทันที สองมือบางยกขึ้นปิดหน้าตัวเอง พร้อมกับขยี้เส้นผมหนักๆ เมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืน ให้ตาย! เธอปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ไง สายฟ้าเม้มปากแน่นสายตาทอดมองไปทั่วห้องแต่ก็ไม่เห็นร่างของเพทาย และนั่นก็เป็นสิ่งที่เธอต้องการในช่วงเวลานี้ เพราะรู้สึกสู้หน้าเขาไม่ไหว... เธอทำแบบนี้กับเขาไปได้ไง? สายฟ้าได้แต่ถามตัวเองออกไป ไม่คิดว่าตัวเธอจะปล่อยให้อารมณ์บางอย่างอยู่เหนือความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่แบบนี้ ปากก็บอกว่าอยากเป็นเพื่อนเขา แต่การกระทำของเธอเมื่อคืนมันสมยอมเขาชัดๆ แบบนี้จะให้เธอสู้หน้าเขาได้ไงก่อน!? ToT "บ้าเอ๊ย" ร่างเล็กสบถกับตัวเอง สองมือเล็กยันเตียงไว้และสัมผัสได้ถึงไออุ่นจากที่นอน เพทายคงออกจากห้องเธอได้ไม่นานเท่าไหร่นัก สายฟ้าส่ายหน้าให้หยุดนึกถึงเขาก่อนจะยันตัวลุกขึ้นยืน พรึบ! "โอ๊ย" ร่างทั้งร่างของเธอร่วงไปกองกับพื้นเย็นของห้องทันทีที่ยืนเต็มความสูง เหมือนเรี่ยวแรงโดนสูบออกไปจนแทบจะหมดสิ้น ปวดหน่วงช่องท้องไปหมด เพทายเขาไม่อ่อนโยนเลยสักนิด และมันก็ไม่ใช่รอบเดียวที่เธอสมยอมเขา ได้แต่คิดแล้วก็เจ็บใจตัวเอง เธอเป็นผู้หญิงร่านรักแบบนั้นไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? แล้วเขาจะมองเธอแบบไหนที่กล้าบังอาจไปฉวยโอกาสเขาตอนเมาแบบนี้? เธอมันเป็นผู้หญิงนิสัยไม่ดี ไม่เหมาะจะเป็นเพื่อนเขาด้วยซ้ำ ไม่มีคุณสมบัติแบบนั้นเลยสักนิด ทำไมเธอไม่ห้ามเขา เพทายเมาขนาดนั้นเธอก็ควรที่จะห้ามเขาสิ ไม่ใช่... "โอ๊ย! ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปมองหน้านายเนี่ย!" เธอทึ้งหัวตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย นึกถึงหน้าเพทายทีไร พลันใบหน้าสวยกลับขึ้นซับสีเลือดอย่างห้ามไม่อยู่ ห้าง Center Town สายฟ้าไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะลากสังขารที่แทบจะก้าวขาไม่ออกจากหอตัวเองมาถึงห้างใจกลางเมือง น้ำฝนนัดเธอออกมาซื้อของตั้งแต่สองสามวันที่แล้ว เพราะเธอมัวแต่ทำงานอยู่ที่ห้องของเพทายจนลืมเวลานัดไปเสียได้ แถมตื่นมายังปวดไปทั่วตัวอีก ตอนนี้ร่างเธอเหมือนซอมบี้ที่เดินได้ก็ไม่ปาน ร่างกายเธอต้องการพักผ่อนเหนือสิ่งอื่นใด แต่เมื่อนัดเพื่อนไว้แล้วก็เลี่ยงไม่ได้ วันนี้เธอแต่งตัวลวกๆ ออกมาด้วย เป็นเพราะตอนเข้าห้องน้ำสายตาของเธอดันเหลือบไปเห็นโน้ตบางอย่างที่แปะไว้บนกระจกห้องน้ำ 'ฉันออกไปเอากระเป๋าที่หอเพื่อน เดี๋ยวจะรีบกลับมา' ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นของใคร เห็นดังนั้นเธอก็ไม่รีรอที่จะรีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้องให้เร็วที่สุดก่อนที่เขาจะกลับมา เธอไม่พร้อมจะเจอหน้าเขาจริงๆ มันทำตัวไม่ถูก ToT "สายฟ้าโอเคไหม" เสียงของน้ำฝนปลุกเธอให้ออกจากภวังค์ เพราะตอนนี้เธอทั้งคู่กำลังหาของว่างทานกันที่ฟู้ดคอร์ต "ฮะ? เอ่อ ฉันโอเค" "แน่ใจนะ เราเห็นสายฟ้าเหม่อตั้งนานถามอะไรก็ตอบไม่ตรงคำถามเลย" น้ำฝนทำสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย แต่เมื่อเธอมองมาสีหน้านั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแย้มทันที "งั้นเหรอ ขอโทษนะพอดีเรานอนไม่พอน่ะ" เธอบอกเพื่อนใหม่ไปตามความจริง แต่ไม่ได้บอกถึงสาเหตุที่ทำให้เธอต้องอดหลับอดนอนแบบนี้ "อือ ไม่เป็นไรๆ" ถึงแม้น้ำฝนจะตอบแบบนั้น แต่ในแววตายังคงมีความขุ่นเคืองอยู่เล็กน้อย "แล้วเมื่อกี้น้ำฝนถามอะไรเหรอ" เธอถามเพื่อนสาวไปอีกครั้ง เพื่อหนนี้เธอจะได้ตอบคำถามที่เพื่อนถามมาได้ตรงประเด็นสักที หลังจากจัดการความรู้สึกเหม่อลอยออกไปได้ "เราถามว่าสายฟ้าสนิทกับเพทายจังเลยนะ" กึก! คำถามนี้ทำร่างเล็กชะงักไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าน้ำฝนจะถามเธอเกี่ยวกับเพทาย "ฉัน...ไม่ได้สนิทกับเขาขนาดนั้น" เธอแทบจะไม่มองหน้าน้ำฝนยามที่พูดออกไป เพราะกระดากอายเกินกว่าที่จะเอ่ยถึงเขาในขณะที่เธอกับเขานั้นเพิ่งจะทำอะไรๆ กันไปเมื่อคืน ToT "เราว่าไม่นะ สายฟ้าดูสนิทกับเพทายมากเลย ทั้งที่เพทายไม่เคยสนิทกับใครในคลาสมาก่อน" น้ำฝนอธิบายออกไป ทำให้สายฟ้านึกไปถึงเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ เพราะแทบไม่มีใครเข้าไปคุยกับเพทาย หรืออยากทำความรู้จักกับเขาเลย วันนั้นมันก็แค่บังเอิญที่ได้ไปนั่งใกล้เขา แล้วหมอนั่นก็เกิดใจดีช่วยเธอตั้งหลายอย่าง... "งั้นเหรอ" เธอแทบจะไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าเริ่มสนิทกับเขาตอนไหน แต่ตอนนี้เธอคิดว่ากำลังจะเสียเพื่อนดีๆ แบบเขาไปเพราะเรื่องเมื่อคืน... "อืม เพทายเรียนเก่งที่สุดในคลาสเลยนะ เขาแทบจะไม่สุงสิงกับใครหรือสนใจผู้หญิงในคลาสเลย" เมื่อพูดมาถึงตรงนี้น้ำฝนกลับเม้มปากแน่น พร้อมกับสีหน้าที่เหมือนจะไม่พอใจเล็กๆ "เขาอาจจะคุยไม่เก่งก็ได้..." เธอพูดเสริมออกไป เพราะไม่คิดว่าคนอย่างเพทายจะไม่เข้าสังคมเขาอาจจะเป็นคนพูดน้อยเลยไม่ค่อยมีเพื่อนก็ได้ ถ้าหาก... "ถ้าเราชวนคุย เพทายจะคุยกับเราไหม" น้ำฝนถามเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้มราวกับเป็นคนละคนกับเมื่อครู่ จนเธอเริ่มจะงงเล็กน้อยกับปฏิกิริยาที่น้ำฝนแสดงออกมา... "ก็...น่าจะคุยนั่นแหละ เขาไม่ใช่คนหยิ่งอย่างที่คิด เป็นคนใจดีมากๆ" เมื่อเอ่ยถึงเขาในด้านนี้ก็ยิ่งตอกย้ำความผิดพลาดจากเรื่องเมื่อคืน "งั้นเหรอ ดีจังคิดไม่ผิดที่ชวนสายฟ้ามาวันนี้" น้ำฝนเอ่ยด้วยสีหน้ายิ้มอีกครั้ง ตอนแรกก็ไม่คิดจะเอะใจในคำถามที่เพื่อนสาวคนใหม่ถามเธอออกมา แต่เมื่อน้ำฝนยิ่งถามก็ยิ่งทำให้เธอสงสัย... "น้ำฝน นี่เธอชอบเพทายเหรอ?" สายฟ้าถามคำถามที่ตรงไปตรงมากับอีกฝ่ายออกไป เพราะเห็นว่าเจ้าตัวเอาแต่ถามเธอถึงเพทายไม่เลิก ขณะที่เธอพยายามจะเปลี่ยนเรื่องเพื่อเลี่ยงคำพูดที่จะสื่อถึงเขา แต่น้ำฝนก็เอาแต่จี้ถามเธอไม่หยุด "ฮะ? ปะ เปล่านะ เราไม่ได้ชอบ.." ถึงปากจะบอกปฏิเสธแต่ใบหน้ากลับแดงก่ำเสียอย่างนั้น สายฟ้าเองก็ไม่ได้อยากจะสนใจเรื่องส่วนตัวของเพื่อนสักเท่าไหร่ เพียงแต่... "สายฟ้าห้ามบอกใครนะ" "หือ" สายฟ้าขมวดคิ้วให้น้ำฝนเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูดสักเท่าไหร่ "เรื่องเพทาย ห้ามบอกใครนะ" น้ำฝนเอื้อมมือมาจับข้อมือเธอไว้แน่น จนสายฟ้านิ่วหน้าเล็กน้อยเพราะแรงที่เธอจับมันแน่นเกินไป "อืม ได้สิ" เธอตอบอีกฝ่ายไปในที่สุด "แล้วอีกอย่าง..." คนตัวเล็กกว่าเธอสบตาเธอนิ่ง จนสายฟ้าต้องเอียงคอถามอีกฝ่ายไป "อะไรเหรอน้ำฝน" "ช่วงนี้สายฟ้าช่วยอยู่ให้ห่างเพทายได้ไหม เราอยากทำความรู้จักเขามากกว่านี้" สายตาเหมือนลูกแมวของน้ำฝนช่างดูสวยงาม และน่ากลัวพร้อมกัน เพราะในขณะที่ปากของเธอยิ้มแต่สายตาไม่ได้ยิ้มไปกับมันด้วย สายฟ้าไม่ได้ตอบอะไร เพราะคิดว่ามันไม่น่าจะใช่คำบอกเล่าแต่มันคือการบังคับกลายๆ ต่างหาก ถึงน้ำฝนจะไม่บอกเธอก็ไม่คิดจะเจอหน้าเขาในเร็วนี้อยู่แล้ว แต่ทำไมใจของเธอมันดูโหวงๆ อย่างแปลกประหลาดเมื่อคิดว่ามีใครบางคนชอบเพทาย...มันคงเป็นเรื่องแปลกจริงๆ นั่นแหละ ไม่เห็นจะเกี่ยวกับเธอเลยใครจะชอบเขาก็ได้นี่ :( ตลอดสองสามวันมานี้สายฟ้าเอาแต่หลบหน้าเพทายอยู่เสมอ ไม่ใช่ว่าเธอจะทำตามคำสั่งของน้ำฝนที่บอกให้เธออยู่ห่างจากเขาช่วงนี้หรอกนะ แต่มันเป็นเพราะเธอเองที่หน้าด้านไม่พอที่จะจ้องหน้าเขาแล้วทักทายเขาแบบทุกวัน แบบนี้มันไม่ใช่ตัวเธอเลยสักนิดที่คอยเอาแต่หลบหน้าเขาทุกครั้งที่เจอกัน เธอรู้ว่าเพทายมาดักรอเธอตามจุดต่างๆ ที่เธอผ่านทุกวัน แต่ก็นั่นแหละสายฟ้าหลีกเลี่ยงเส้นทางเดิมทุกวิถีทาง และยังมีน้ำฝนที่คอยพูดคุยกับเพทาย หรือชวนเขาไปทานข้าวในช่วงสองสามวันมานี้ ถึงแม้เพทายจะไม่ได้แสดงสีหน้ารำคาญ หรือเย็นชาใส่อีกฝ่ายออกไปตรงๆ แต่เขาก็หลีกเลี่ยงการนั่งกับน้ำฝนทุกครั้งที่มีเธอเรียนอยู่ในคลาสเดียวกัน ส่วนหอพัก ช่วงนี้เธอไม่ได้กลับไปนอนที่ห้องของตัวเองแต่ไปอาศัยนอนที่คอนโดของน้ำฝนแทน ตอนแรกน้ำฝนก็เหมือนจะปฏิเสธ แต่เห็นว่าเธอสนิทกับเพทายเลยยอมให้เธอพักในที่สุด ตอนนี้เธอควรเลิกนึกถึงเพทายและน้ำฝนได้แล้วในเมื่อไม่คิดจะสนใจอีก ร่างเล็กเดินทอดน่องไปตามทางเพื่อรอขึ้นรถสองแถวกลับคอนโดน้ำฝนที่อยู่ห่างออกไปอีกสองกิโลเมตร หมับ! "อ๊ะ!" ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อข้อมือโดนคว้าโดยไม่ทันได้ตั้งตัวจากคนข้างหลัง เมื่อหันหน้ากลับไป ก็ทำคนตัวเล็กทำหน้าไม่ถูกไปโดยพลัน "เธอ..." เพทายเอ่ยด้วยเสียงนิ่งเรียบ ผิดกับใบหน้าที่ดูเคร่งขรึม แววตาของเขาจ้องลึกเข้ามาในดวงตาคู่สวยของร่างเล็กที่สั่นระริกเมื่อเจอเขาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว "เพทาย..." ร่างเล็กกระซิบชื่อเขาด้วยเสียงผะแผ่วเหมือนหาเสียงตัวเองไม่เจอ... สายฟ้าไม่คิดว่าเพทายจะดักเจอเธอหน้ามหา’ลัยแบบนี้ "หลบหน้าฉันเหรอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more