- Best Friend 8 - หลบหน้าฉันทำไม

1990 Words

"หลบหน้าฉันเหรอ" เพทายเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง แต่แฝงไปด้วยความคาดคั้นอย่างต้องการคำตอบจากคนตัวเล็ก สายตาเขามันเต็มไปด้วยคำถามและความสงสัย แต่เธอเองก็ไม่ได้ตอบเขาแต่อย่างใดได้แต่เม้มปากข่มความกระดากอายของตัวเองไว้ หมับ! "อ๊ะ! เพทาย จะพาฉันไปไหน" ทว่าหลังจากนั้นสายฟ้าก็ต้องร้องเสียงหลงเมื่อร่างสูงกึ่งจูงกึ่งลากข้อมือเล็กให้เดินตามเขาไป ร่างเล็กพยายามจะแกะข้อมือออกจากการเกาะกุมราวกับคีมเหล็กของคนตรงหน้า แต่เพทายกลับใช้ความแข็งแรงของเขากำข้อมือเธอไม่ปล่อยเช่นเดียวกัน จวบจนเขาลากเธอไปยังลานจอดรถใต้ตึกคณะหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลนัก ก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ "ขึ้นไป" "ไม่!" สายฟ้าเอ่ยปฏิเสธแทบจะทันทีที่เขาพูดจบ "สายฟ้าขึ้นรถ" เพทายเอ่ยอีกครั้งด้วยเสียงที่เข้มขึ้นอีกระดับ "ฉันไม่ขึ้นมันแน่" ร่างเล็กเม้มปากจับสายกระเป๋าสะพายไว้แน่น ไม่ใช่ไม่อยากจะไปกับเขาขนาดนั้น แต่จะให้เธอขึ้นรถบิ๊กไบค์ทั้งที่ใส่กระโปรงแบบนี้เหรอ? ถึงจะเป็นกระโปรงพลีตก็เถอะ "ต้องทำไงเธอถึงจะขึ้นรถ" เขาเอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้มอย่างคนขัดใจเล็กน้อย อยากจะอุ้มเธอขึ้นรถด้วยซ้ำตอนนี้ "ฉันใส่กระโปรงอยู่นะ" เมื่อเธอเอ่ยบอกเขา เพทายกลับจ้องมายังกระโปรงสั้นเหนือเข่าของเธอก่อนที่เขาจะล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงแล้วโทรออก เพทายคุยกับปลายสายอีกสองสามคำแล้ววางสายไป ก่อนจะเข้ามาฉวยข้อมือของเธออีกครั้งแล้วออกคำสั่ง "งั้นมานี่" "ไปไหน..." ถึงจะถามเขาออกไปแบบนั้น เธอก็ไม่ได้คำตอบจากร่างสูง ได้แต่เดินตามเขาไปอย่างเงียบๆ ตลอดการเดินของทั้งคู่เพทายไม่ได้พูดอะไรออกมา มันเป็นแบบนี้แทบจะทุกครั้งถึงแม้เธอจะถามเขาแต่เพทายกลับปิดปากเงียบตลอด สายฟ้าได้แต่มองมือหนาของเขาที่จับข้อมือเธออยู่ตอนนี้ ไม่รู้ว่าเพทายคิดอะไรอยู่เพราะเมื่อเงยหน้าขึ้นไปดูเศษเสี้ยวของใบหน้าคมคายเหมือนกับเขากำลังคิดอะไรอยู่ตลอดเวลา 'คงไม่ได้หงุดหงิดเธอใช่ไหม' หรือ 'โกรธเรื่องวันนั้น' เสียงฝีเท้าของทั้งคู่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบภายในซอย เมื่อหันหน้าไปมองรอบๆ สายฟ้าก็รู้ทันทีว่าเขาพาเธอกลับหอ... กึก! ร่างเล็กฝืนข้อมือตัวเองทันทีที่เห็นว่าหอพักของเธออยู่ด้านหน้า ตอนแรกก็ไม่รู้ว่าเพทายพาเธอไปไหนเพราะเขาใช้เส้นทางที่ไม่คุ้นนัก แต่ตอนนี้เธอรับรู้แล้วว่าเขาจะพาเธอไปไหน และเธอไม่อยากไปที่สุด "เพทายฉันไม่กลับห้องนะ" ข้อมือเล็กพยายามสะบัดออกจากการเกาะกุมของเขาเป็นพัลวัน แต่คนตัวสูงกลับจับไว้แน่นแล้วลากเธอขึ้นมาบนห้องได้สำเร็จ มือหนาอีกข้างของเขาล้วงเอากุญแจห้องออกมาไขด้วยความรวดเร็ว เมื่อห้องถูกเปิดออกเขาใช้สายตามองมายังร่างเล็กที่เอาแต่ส่ายหน้าไปมาพร้อมกับฝืนร่างตัวเองไว้ "สายฟ้าเข้าห้อง" "ฉันไม่อยากเข้าห้องนาย" ร่างเล็กเม้มปากพร้อมกับเสหน้าไปอีกทาง เธอไม่อยากอยู่กับเขาเพียงลำพังในห้อง ไม่ใช่ว่ากลัวเขา แต่เธอกลัวใจตัวเองนี่แหละไม่อยากคิดเกินเลยกับเพทายไปมากกว่านี้... "ดื้อ..." ร่างสูงพูดเสียงแผ่วแต่มันดันดังจนเข้าหูเธอจนได้ "ฉันเปล่านะ :(" ยิ่งเขาพูดแบบนั้นก็ยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดเข้าไปกันใหญ่ เธอไม่ได้ดื้อสักหน่อยมีที่ไหนมาบังคับคนอื่นให้กลับหอ แล้วยังให้เข้าห้องตัวเองอีก ร่างเล็กได้ยินเสียงถอนหายใจจากร่างสูง และเพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้น ร่างของเธอกลับโดนเขาอุ้มจนตัวลอย จากที่หน้าบึ้งอยู่เมื่อครู่เธอเปลี่ยนเป็นสีหน้าเหวอโดยพลัน ลืมแม้กระทั่งแรงขัดขืนต่อเขา พรึบ! เพทายปล่อยร่างเล็กลงบนโต๊ะกินข้าวในโซนห้องครัว ร่างเล็กหน้าซีดเผือดระแวงหันซ้ายหันขวาเพราะเขาใช้แขนกั้นเธอไม่ให้หนีไปไหน แบบนี้มันคุ้นเกินไป!!! คืนนั้นเขาก็ทำแบบนี้ในห้องของเธอแล้วจบกันที่เธอและเขานั้น.... "เพทายถอยไปเลยนะ" ร่างเล็กยกมือผลักอกเขาออกด้วยแรงระดับหนึ่ง แต่ร่างของเพทายกลับไม่กระดิกแม้แต่นิดเดียว "ทำไม กลัวเหรอ?" เขาเอ่ยถามด้วยเสียงเรียบนิ่ง แต่แววตานั้นไม่ได้นิ่งเหมือนคำพูดเขาแม้แต่น้อย "ใครกลัว เปล่านะ..." สายฟ้าหลบสายตาที่เขาจ้องมองมา ใครจะเผยไต๋ให้เขารู้กันล่ะว่าเธอคิดอะไรอยู่ตอนนี้ "ไม่กลัวก็อย่าหลบตา" เพทายใช้ใบหน้าหล่อๆ ของเขาต้อนใบหน้าสวยของเธอให้จ้องมองมายังเขา เธอหันหน้าไปทางขวาเขาก็ใช้ใบหน้าเขาต้อนเธอให้กลับมามองเขาจนได้ สายฟ้าได้แต่เม้มปากใบหน้าเรียวสวยขึ้นซับสีเลือดนิดๆ เพราะเพทายเอาแต่จ้องหน้าเธอไม่เลิก เป็นใครก็ต้องเขินไหม!! อย่ามาทำกันแบบนี้สิหัวใจจะวายตาย ToT "เอาหน้าออกไปเลย" ร่างเล็กทนไม่ไหวกับการที่เขาเอาแต่แกล้งเธอไม่หยุด จนต้องเอามือยกมาปิดหน้าของเพทายไว้ แต่ฝ่ามือของเธอเล็กเกินไปปิดได้เฉพาะดวงตาของเขาเท่านั้น เพทายหยุดเคลื่อนไหวครู่หนึ่ง และไม่นานต่อจากนั้นเขากลับเอ่ยขึ้น... "เธอโกรธฉันเหรอ" "หือ?" ร่างเล็กขมวดคิ้ว พลางครางในลำคออย่างไม่เข้าใจที่เขาพูดนัก และเขาก็เอ่ยอีกประโยคเพื่อขยายข้อข้องใจให้กับเธอ "เรื่องคืนนั้นเธอโกรธเหรอ" เพทายจับมือเธอออกจากดวงตาเขา ก่อนจะจับมันไว้เบาๆ ไม่ยอมให้เธอดึงมือกลับ สายฟ้าได้แต่เม้มปากเมื่อเขาพูดถึงเรื่องคืนนั้นออกมา "เราไม่คุยเรื่องนั้นได้ไหม" เธอไม่อยากรื้อฟื้น อยากให้มันแล้วไปไม่ได้เหรอ? "เธอหลบหน้าฉันทำไม" แต่เพทายกลับพูดขึ้นมาอีกประโยค จะให้เธอบอกเขาไปว่าอย่างไร? เธอไม่อยากเจอหน้าเขา เพราะมันทำให้นึกถึงเรื่องคืนนั้นอย่างไรล่ะ "ฉัน..." สายฟ้าพูดไม่ออกเมื่อเขาอยู่ตรงหน้าเธอแบบนี้... "เธอเกลียดฉันเหรอ" เพทายพูดเสียงแผ่วมือหนาของเขาจับมือเธอแน่นขึ้นอีกเล็กน้อยอย่างคาดคั้นคำตอบจากคนตัวเล็ก... สายฟ้าไม่ได้ตอบอะไรออกไป เธอไม่ได้เกลียดเขาสักนิด แต่เกลียดตัวเองนี่แหละที่ไม่ยอมห้ามเขาในคืนนั้น พรึบ! ในขณะที่เธอกำลังจะตอบออกไป เพทายกลับซบหน้าผากของเขาลงกับไหล่เธอนิ่ง "เธอจะโกรธก็ได้ แต่อย่าเกลียดเลยนะ" "..." "ถ้าเธอไม่ชอบฉันจะไม่แตะต้องเธอแบบนั้นอีก..." เขาเงยหน้าขึ้นจ้องมองเข้ามาในดวงตาเธอนิ่ง ดวงตาเขามันดูสั่นไหวในขณะนี้ แบบนี้ก็ยิ่งทำให้สายฟ้าพูดไม่ออก เขาดูนิ่งเกินไปนี่เขาโกรธเธอหรือเปล่า... เพราะเพทายได้ปล่อยมือเขาจากมือเธอแล้ว พร้อมกับถอยไปยืนเว้นระยะห่างจากเธออีกเล็กน้อย "ถ้าเธอไม่ชอบให้ฉันแตะต้องตัวเธอ ฉันจะไม่ทำอีกแล้วล่ะ" อึก! สายฟ้าสะอึกในลำคออย่างไม่คิดว่าเขาจะพูดคำนี้ออกมา ถึงแม้อยากจะให้เป็นแบบนั้นเพราะเราทั้งคู่เป็นเพียงแค่เพื่อน? แต่เธอกลับทำตัวไม่ถูกเสียยิ่งกว่า เหมือนใจมันรู้สึกโหวงเหวงถึงแม้ก่อนหน้านี้เธอกับเขาจะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ทำไมตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าเขาห่างเหินเหลือเกิน... เขาพาเธอมาส่งหน้าประตูห้องโดยไม่พูดอะไร แต่สายตาเขากลับดูเศร้าหมอง เมื่อมองมายังคนตัวเล็กตรงหน้า และก่อนที่ประตูห้องของเขาจะปิดลงเธอได้สบตากับเขาก่อนจะเอ่ยออกไป "ฉันไม่ได้เกลียดนายนะ" หลายวันผ่านไป ในช่วงหลายวันมานี้เธอไม่ได้คุยกับเพทายเลย ถึงแม้วันนั้นสายฟ้าจะบอกเขาไปแล้วว่าไม่ได้เกลียดเขาแต่อย่างใด แต่ถึงอย่างนั้นเพทายก็ยังคงเว้นระยะห่างจากเธออยู่ตลอดเธอไม่ได้อยากให้เขาเป็นแบบนั้นเลยนะ แต่เหมือนว่าเขาจะกลัวว่าถ้าเข้าใกล้เธอมากกว่านี้ สายฟ้าอาจไม่พอใจหรืออาจจะเกลียดเขาไปเลยก็ได้... "สายฟ้าเย็นนี้อย่าลืมไปทำรายงานกลุ่มที่หอฉันนะ" "อ่าๆ ได้สิ" เพราะมัวแต่นึกถึงแต่เรื่องของเพทายจนทำให้เธอลืมคิดไปว่ามีรายงานกลุ่มวิชาเสรีที่จับฉลากไว้เมื่อสัปดาห์ที่แล้ว กลุ่ม C มีทั้งหมด 6 คนด้วยกันแต่เธอยังไม่รู้ว่ามีใครบ้าง...รู้แค่เพียงเพทายอยู่กลุ่มเดียวกันกับเธอด้วย แล้วแบบนี้เธอสองคนจะมองหน้าติดกันหรือเปล่า? ทุกเย็นวันนั้นเธอขึ้นรถไปกับเพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่ม ตลอดหลายวันมานี้เธอไม่ได้กลับไปพักที่คอนโดน้ำฝนแล้ว ของที่เธอเอาไปใช้ที่คอนโดก็ยังไม่ได้ไปเก็บกลับมา เดี๋ยววันหลังค่อยไปเอาก็ได้ ช่วงนี้น้ำฝนเอาแต่ตามเพทายต้อยๆ ตอนแรกก็นึกว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอเสียอีก แต่ที่ไหนได้...เพราะน้ำฝนแทบจะไม่นั่งกับเธอตอนเรียนคลาสเดียวกันด้วยซ้ำ เอาแต่หาที่นั่งใกล้เพทายตลอด มันยิ่งทำให้เธอหงุดหงิดชอบกล เพทายไม่คุยกับเธอ แต่ดันคุยกับน้ำฝน :( เธอเป็นเพื่อน (?) เขาก่อนนะ แต่ไม่คุยกับเธอเลยตลอดเกือบหนึ่งสัปดาห์ ขนาดเจอกันที่หน้าห้องเขายังปิดประตูหนีหน้าเธอด้วยซ้ำ... มันน่าหงุดหงิดชะมัดเลยโว้ยยย!!! "เธอเป็นอะไร ไม่อยากทำงานกลุ่มเหรอ?" ไม่รู้ว่าตอนนี้เธอทำสีหน้าแบบไหนอยู่ แต่เพื่อนที่มากันเกือบหมดกลุ่มพากันหันมาจ้องเธอกันทั้งนั้น สายฟ้าได้แต่ยิ้มแห้งและตอบปฏิเสธไป ภายในหอของเวคินทร์ (เพื่อนในกลุ่ม) ค่อนข้างกว้าง กลุ่มเธอตอนนี้มีผู้ชายสองคนและผู้หญิงสองคน ยังเหลือสมาชิกกลุ่มอีกสองคนที่ยังไม่มาคือเพทายกับใครอีกคนไม่รู้ เธอยังไม่ได้ถามเพื่อนออกไป... ก๊อกๆ ไม่นานต่อจากนั้นเสียงเคาะประตูห้องก็มาพร้อมกับเสียงเปิดประตู พลันสายตาทุกคนกลับจ้องมองไปยังสมาชิกที่มาใหม่แทบจะเป็นตาเดียว... เป็นเพทาย...กับน้ำฝน เดี๋ยวนะ! น้ำฝนเหรอ? วันนั้นเจ้าตัวบอกสายฟ้าว่าจับได้กลุ่ม A ไม่ใช่เหรอแล้วทำไมตอนนี้ถึงมาอยู่กลุ่ม C ได้ล่ะ "ไงทุกคน ขอโทษที่มาช้านะ :)" น้ำฝนเอ่ยบอกทุกคนด้วยรอยยิ้มสดใส แต่เมื่อน้ำฝนหันหน้ามาเจอเธอรอยยิ้มนั้นกลับหายไป เจ้าตัวขมวดคิ้วมองมายังเธอด้วยความขัดใจ และไม่พอใจเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะเดินตามหลังเพทายต้อยๆ เข้ามาภายในห้อง น้ำฝนคิดจะทำอะไรกันแน่ จับเพทายเหรอ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more