- Best Friend 4 – ไม่อยากเป็นเพื่อนเธอ

2144 Words

"งั้นเดี๋ยวจะบอกให้ละกัน" พูดจบเขาก็ก้มหน้าลงมากระซิบข้างหูเธอเสียงแผ่วเบา "ถ้าไม่ชอบก็คงอยากได้มานอนสักคืน..." "อึก!!" สายฟ้ากลืนน้ำลายก้อนเหนียวลงคออย่างยากลำบาก ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดแบบนี้ออกจากปากของเขา "แบบนี้ยังจะพูดว่าฉันเรียบร้อยอยู่ไหม" เขาจงใจปล่อยลมหายใจอุ่นร้อนรินรดบนใบหู จนเธอต้องย่นคอหนีสัมผัสจากเขา "นะ นี่! เพทายอย่าแกล้งกันสิ" เธอเอ่ยขึ้นก่อนจะผลักอกเขาออกเบาๆ คำพูดเขาเมื่อครู่มันไม่มีความล้อเล่นอยู่ในนั้นแม้แต่น้อย ถึงแม้เธอจะรู้ว่าเขาไม่ได้แกล้งแต่ก็ทำเฉไฉไปเท่านั้น เพราะไม่ว่าอย่างไรคืนนี้เธอก็ต้องนอนห้องเดียวกับเขา... "ทำไมถึงคิดว่าแกล้งล่ะ" แต่เพทายก็ย้อนถามเธอขึ้นมาอีกครั้ง "ก็เราเป็นเพื่อนกันไง" เธอเม้มปากเล็กน้อย ก็เธอคิดว่าเขาเป็นเพื่อนมาตลอด ถึงแม้จะรู้จักกันได้ไม่นานก็เถอะ การที่เขาเข้ามาช่วยเธอในหลายๆ ครั้งก็เพราะเห็นเธอเป็นเพื่อนไม่ใช่เหรอ? แต่ประโยคต่อมาของเขาก็ทำเธอหน้าเสียไปชั่วขณะ "ฉันบอกเหรอว่าอยากเป็นเพื่อนกับเธอ" "ง่ะ?" สายฟ้านิ่งอึ้งไป พร้อมกับจ้องหน้าเขาอย่างไม่เข้าใจ... ทำไมล่ะ "เธอคิดไปเอง" เขาเอ่ยตอกย้ำประโยคเมื่อครู่ขึ้นอีกครั้ง เท่านี้ก็ทำเธอจุกไปทั่วอก "แล้วนายมาทำดีด้วยทำไมล่ะ ไม่ใช่ว่าอยากเป็นเพื่อนหรอกเหรอ?" ร่างเล็กเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือ เธอคิดมาตลอดว่าเขาคือเพื่อน แต่ทำไมเขาถึงไม่คิดแบบนั้นกัน "ร้องไห้ทำไม" เพทายเอ่ยขึ้นมาเธอถึงได้รู้ว่าน้ำตาเธอไหล "เปล่า ไม่ได้ร้องสักหน่อย" สายฟ้าพูดพร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เธอไม่ได้อยากร้องไห้สักหน่อย แต่มัน...เสียใจที่เขาไม่อยากเป็นเพื่อนด้วยเท่านั้นเอง "อย่าร้อง..." "ไม่ต้องเอามือมาจับเลยนะ ;(" เธอปัดมือที่เขายกขึ้นมาเช็ดน้ำตาให้เธอ แต่ปัดป่ายอย่างไรเขาก็จับหน้าเธอไปเช็ดน้ำตาให้อยู่ดี มันไม่ได้อ่อนโยนเลยสักนิด ติดจะบังคับกันด้วยซ้ำ "เธอร้องไห้ไปฉันก็ไม่ยกคำว่าเพื่อนให้หรอกนะ สายฟ้า" "ใจร้าย..." เธอบ่นอุบอิบเสียงแผ่ว แต่นี่คงอาจจะเร็วไปสำหรับคำว่าเพื่อนจากเขาใช่ไหม? งั้นเธอคงต้องพยายามกันสักหน่อยแล้ว "ถ้าเราสนิทกันมากกว่านี้ เราเป็นเพื่อนกันได้ไหม?" "ถ้าสนิทกันมากกว่านี้? แล้วสนิทแบบไหนล่ะ" เขาถามเธอพร้อมกับอมยิ้มน้อยๆ "ก็...สนิทจนได้เป็นเพื่อนสนิทไง นายมีเพื่อนสนิทไหมล่ะ" "ไม่มี" เขาตอบแทบจะทันทีที่เธอถามด้วยซ้ำ แบบนี้ก็เข้าทางเธอสิ "งั้นเดี๋ยวฉันจะเป็นคนแรกให้แล้วกัน" เธอบอกเขาก่อนจะส่งยิ้มหวานๆ ให้ร่างสูง เธอคิดว่าเขาเป็นคนดีจึงอยากสนิทด้วย และต้องทำให้เขาสนิทกับเธอให้ได้... "อืม อยากสนิทกับเธอแล้วสิ :)" "ระ เหรอ?" รอยยิ้มของเพทายมันดูแปลกๆ จนเธอคิดว่าเขาไม่ใช่รอยยิ้มผูกมิตรแบบที่เธอทำไปก่อนหน้านี้ ทำไมยิ่งอยู่ด้วยกันเพียงลำพังสองคนแบบนี้ เพทายกลับยิ่งไม่ใช่คนเดิมที่เธอรู้จักก็ไม่รู้ "ดึกแล้ว ค่อยทำต่อพรุ่งนี้" เขาพูดพร้อมกับพับโน้ตบุ๊กลง "อ๊ะ! เดี๋ยวสิ ฉันขออีกแค่ย่อหน้าเดียว" ส่วนเธอนั้นยังเขียนรายงานไม่หยุดมือ ถึงแม้เขาจะนั่งรอเธอก็ตาม "ไปนอน" "จะเสร็จแล้ว..." แต่เธอก็ยังจะดื้อที่จะทำต่อจนได้ "..." เพทายถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน เขารอเธอมาเกือบห้านาทีแล้ว พอบอกให้เธอไปนอนคนตัวเล็กกลับพูดแค่ 'จะเสร็จแล้ว' "อ๊ะ! เพทายจะทำไร" ร่างเล็กร้องเสียงหลงเมื่อจู่ๆ เขาก็รวบเธอขึ้นด้วยสองแขน จนตอนนี้เธอต้องเอามือไปเกี่ยวคอเขาไว้กันตกจากที่สูง "ก็พาเธอไปนอน" เขากระซิบข้างหูเธอ พร้อมกับจงใจปล่อยลมหายใจมาโดนต้นคอเธอ "ฉันเดินเองได้" สายฟ้าบ่นอุบอิบ อยากจะให้เขาปล่อยเธอลง แต่เพทายกลับเดินจ้ำอ้าวพาเธอไปส่งลงบนเตียงนิ่มของเขา ฟุบ! เมื่อก้นสัมผัสได้ถึงความนุ่มของที่นอน เธอรีบปล่อยมือออกจากคอเขาทันที แต่เพทายกลับไม่ยอมถอยกลับไป เขาทำแค่เพียงจ้องหน้าเธออยู่อย่างนั้นก่อนจะเอ่ยเรียกเธอเสียงแผ่ว "สายฟ้า" "อะ อืม" เธอตอบเขาไป ไม่รู้ว่าเพทายคิดอะไรอยู่ถึงเอ่ยชื่อเธอขึ้นมาแบบนี้ "เธอจำฉันไม่ได้จริงๆ เหรอ?" "ฮะ? " ร่างเล็กอุทานออกมาด้วยความงงงวยกับคำพูดของเขา "ช่างมันเถอะ นอนได้แล้ว" แต่ร่างสูงกลับบ่ายเบี่ยงที่จะต่อความยาวกับเธอ "เดี๋ยวสิ ฉันเคยรู้จักนายด้วยเหรอ" แต่สายฟ้ากลับจับแขนเขาไว้เสียก่อนที่คนตัวสูงจะได้ลุกจากที่นั่ง ผลก็คือร่างของเขาซวนเซมาหาเธออย่างไม่ทันตั้งตัว จนใบหน้าหล่อแทบจะชิดกับใบหน้ารูปไข่ของเธอ ลมหายใจอุ่นๆ รินรดสันจมูกเธอเบาๆ สายฟ้าตกใจจนลืมว่าต้องผลักเขาออก มือเล็กยังคงจับแขนเขาเอาไว้แน่น สายตาของเขาจ้องเข้ามาลึกในดวงตาของเธอ "เธอ...อ่อยเหรอ?" เพทายพูดเสียงแผ่ว และนั่นมันก็มากพอที่จะดึงสติที่หลุดลอยของเธอให้กลับมา จนเบี่ยงหน้าไปด้านข้างแทน ทว่ากลับเป็นจังหวะที่ผิวแก้มเนียนของเธอสัมผัสได้ถึงสันจมูกโด่งของเขาอย่างไม่ตั้งใจ "เปล่าเลยนะ" เธอพยายามจะถอยห่างจากใบหน้าของเขา "หึ วันนี้พอแค่นี้แล้วกัน" เขาบอกพร้อมกับลุกขึ้นจากเตียง ท่าทางของเขาก็ทำเธองงไปโดยพลัน "หือ?" นี่เขาเป็นไบโพล่าร์เหรอ? เขาทำเหมือนจะรุกเธอ แต่พออีกเดี๋ยวกลับทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นเสียได้ "ทำหน้าเสียดายเหรอ?" "ฮะ! เปล่านะ" ร่างเล็กเบ้ปากใส่เขาเล็กน้อย เขามาทำให้หัวใจเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ แล้วมาทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้เหรอ!! :( หมอนี่ใจร้ายจริงๆ "วันหลังจะทำมากกว่านี้ รุกมากไปเดี๋ยวไก่ตื่น" "นายว่าไงนะ" เธอที่ไม่ได้ตั้งใจฟังคำพูดจากเขา เลยถามเขาไปอีกครั้ง แต่เพทายกลับทำแค่ยักไหล่เท่านั้นก่อนจะเดินไปปิดไฟ... และเขาก็ไม่ได้ขึ้นมานอนบนเตียงกับเธอ แต่กลับนอนบนพื้นห้องโดยที่มีเพียงผ้าผืนบางปูไว้เท่านั้น ยิ่งเขาเป็นเจ้าของห้องเธอก็ยิ่งเกรงใจเข้าไปใหญ่ แบบนี้ให้เธอนอนพื้นยังดีเสียกว่า คิดได้แบบนั้นเธอจึงชวนเขามานอนด้วยกันบนเตียง เพื่อถามความแน่ใจเขาอีกครั้ง แต่ผลปรากฏว่าเขาขึ้นมานอนกับเธอจริงๆ และเพทายแทบจะไม่อิดออดหรือปฏิเสธคำเชิญชวนของเธอแต่อย่างใด แต่เขาก็ไม่ได้เข้ามาใกล้เธอมากจนเกินไป ยังคงเว้นระยะห่างระหว่างกันไว้พอสมควร เธอจึงวางใจไปได้อีกนิดหนึ่ง และคิดว่าเพทายก็ไม่ได้เป็นคนไม่ดี เขาใจดีกับเธอมากจริงๆ เธออยากเป็นเพื่อนกับเขา แบบนั้นเขาจะให้ได้ไหมนะ คำว่า 'เพื่อนน่ะ' หลายวันมานี้เพทายชวนเธอมาทำรายงานคู่ที่ห้องเขาเกือบทุกวัน ถึงแม้ว่าส่วนของรายงานที่เธอเป็นคนรับผิดชอบจะเสร็จไปแล้วก็ตาม แต่ในส่วนของเพทายที่ต้องใช้โปรแกรมในการกรอกข้อมูลยังไม่เสร็จเธอจึงต้องมาอยู่เป็นเพื่อนเขา ก่อนหน้านี้เธอพยายามจะช่วยเขาทำในส่วนที่ยังไม่เสร็จ แต่เพทายกลับบ่ายเบี่ยงที่จะทำเอง เธอก็ยังงงๆ ว่าเขาจะกรอกอะไรมากมาย เพราะข้อมูลก็ไม่ได้มีเยอะแยะขนาดนั้น แต่ก็ไม่กล้าถามเขา ได้แต่มานั่งๆ นอนๆ ในห้องแสนเป็นระเบียบนี้ที่เริ่มจำคุ้นชินแล้วเท่านั้น อย่างเช่นวันนี้เธอก็ต้องมาอยู่ที่ห้องเขาอีกครั้ง นั่งดูเพทายกรอกข้อมูลอยู่บนโต๊ะญี่ปุ่น "นี่เพทาย" "หือ?" "งานกลุ่มวิชาเสรี นายจับได้กลุ่มไหนเหรอ" เธอถามเขาเกี่ยวกับกลุ่มวิชาเลือกเสรี ที่อาจารย์ให้จับฉลากเพื่อสุ่มกลุ่มที่จะทำรายงานในอาทิตย์หน้า ถึงจะเป็นแค่วิชาเลือกแต่มันช่วยดึงเกรดได้จริงๆ "กลุ่ม C" "กลุ่มเดียวกันเลย" เธอเอ่ยด้วยความแปลกใจเล็กน้อย ไม่คิดว่าเพทายจะอยู่กลุ่มเดียวกัน เพราะหลายวันมานี้เธอแทบจะไม่ได้ไปนั่งกับเขาเพราะน้ำฝนลากเธอไปอยู่ด้วยเกือบทั้งวัน ขนาดเธอได้นั่งข้างเพทายแล้วแท้ๆ แต่น้ำฝนกลับเรียกเธอไปนั่งด้วยเสียได้ และในระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ อยู่นั้น ประตูห้องกลับถูกเปิดอย่างไม่ทันตั้งตัว ปัง!! "เฮ้ยไอ้ทาย ไปแดกเหล้ากัน!" ทั้งเธอและเพทายหันไปมองที่ประตูพร้อมกัน และคนที่ต้องตกใจมากที่สุดก็คงเป็นตัวเธอ เพราะคนที่เข้ามานั้น หนวดเครารุงรังแถมยังมีรอยฟกช้ำตามใบหน้าอีกด้วย เหมือนนักเลงที่เพิ่งต่อยกับคู่อริมาก็ไม่ปาน "อะไรวะนั่น มึงเอาสาวมากกถึงห้องเลยเหรอ" และอีกคนข้างหลังก็โผล่หน้ามาทักทาย ถึงจะไม่ได้มีรอยฟกช้ำ แต่ใบหน้าเขามีรอยสักและรอยแผลเป็นอีกเล็กน้อย นะ นี่คือเพื่อนของเพทายเหรอ?? "ทำไมไม่เคาะประตูวะ" เพทายถอนหายใจก่อนจะหันหน้าไปตำหนิเพื่อนตัวเองเล็กน้อย "ถ้าเคาะก็ไม่รู้ว่ามึงพาหญิงมากกไง" "กกค*ยไร" O.O สายฟ้าอึ้งไปกับคำสบถของเพทาย ไม่เคยเห็นเขาพูดคำหยาบมาก่อน รู้สึกเหมือนจะวูบ~ "เอ้า ไม่ใช่เด็กของมึงหรอกเหรอ งั้นกูขอ..." เพื่อนเขาทำท่าทางเหมือนจะเดินมาทางนี้ แต่เพทายกับดึงมือเธอไปหลบอยู่ข้างหลังเขาแทน "ก็ลองดู..." เสียงของเพทายดูเย็นขึ้นเล็กน้อยยามตอบเพื่อนเขาไป "โด่~ แตะไม่ได้เลย หวงสัตว์" "ไอ้ฟาร์มึงอย่าไปแหย่มันดิ เดี๋ยวกูว่าศพไม่สวย ฮ่าๆ" เพื่อนของเขาเดินเข้ามานั่งบนเตียง เธอมองเหล่าบรรดาคนที่ทำตัวยิ่งกว่าเจ้าของห้องกำลังนั่งนอนอยู่บนเตียงหลังใหญ่ เพทายก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ไม่ยอมให้เพื่อนของเขามายุ่งวุ่นวายกับเธอแม้แต่คนเดียว จนในที่สุดเพทายก็กรอกข้อมูลในรายงานเสร็จพอดี เพื่อนเขาชวนเธอไปดื่มด้วยเหมือนกัน แต่เธอก็ปฏิเสธไปเพราะไม่ค่อยพิศวาสกับของมึนเมาเท่าไหร่นัก "เพทายดื่มเก่งด้วยเหรอ?" เธอถามเพื่อนเขาออกไป เมื่อเห็นว่าพวกเพื่อนๆ ของเขากำลังพูดถึงการชงเหล้าเข้มๆ กะมอมให้เมาทั้งแก๊ง "โห~ มันนี่แหละ ตัว..." เพื่อนของเพทายค้างไว้แค่นั้น เพราะคนที่กำลังเอ่ยถึงกำลังมองมาทางนี้พร้อมกับสายตากดดัน...เพื่อนเขาก็เลย "มันดื่มไม่เก่งหรอก" "ใช่ๆ คออ่อนที่ซู้ดเลย" "งั้นเหรอ?" เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะหันไปบอกกับร่างสูงของเพทายที่เดินออกจากห้องเป็นคนสุดท้าย "นายก็อย่าดื่มเยอะล่ะ เดี๋ยวเมากลับห้องไม่ถูกหรอก" "อืม" เขาตอบมาแค่นั้น ส่วนเพื่อนของเขาก็เอาแต่อมยิ้มไปมา พร้อมกับมองหน้าเธอสลับกับเพทาย ตอนพวกเขาหันหลังเดินจากไปก็ได้ยินเสียงพูดจากเพื่อนของเขาแว่วๆ มาตามลม แต่สายฟ้าก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะฟัง... "ไอ้ทาย สาวเมื่อกี้คือคนที่มึงบอกพวกกูใช่ไหม?" "อืม" "เหยดเข้ อย่างสวย" ฟาร์เอ่ยพร้อมกับส่งมือไปแท็กทีมกับนำทัพ "คืนนี้มึงแกล้งเมาไปเคาะห้องเธอดิ" "มึงนี่เหี้ยกว่าที่กูคิดนะไอ้ทัพ" ฟาร์หันไปโบกหัวเพื่อนจนแทบจะหน้าทิ่ม "ไอ้ทายไม่ใช่คนแบบนั้น มันไม่ทำหรอก ใช่ไหมมึง" ประโยคหลังฟาร์หันไปถามเพทาย แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงรอยยิ้มเท่านั้น :)

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more