"เพทาย...หลับแล้วเหรอ"
"อื้อ~ ไม่ไหวแล้วขอนอนนะ" เสียงแหบแห้งของเขาดังขึ้น
หลังจากเสร็จกิจที่แทบจะลากยาวไปเกือบ 3 ชั่วโมงเต็มเขาก็แทบจะสลบคาอกเธอ แต่โชคยังดีที่สายฟ้ายังบังคับให้เขาแต่งตัวให้เรียบร้อย ก่อนที่เธอจะจัดการตัวเองต่อจากเขา เบาะรถข้างหลังคือเละมาก เต็มไปด้วยคราบน้ำคาวแต่ทิชชูบนรถมีจำกัด เธอจึงเลือกใช้มันทำความสะอาดให้แก่ตัวเองแทนเช็ดเบาะที่เปื้อน เพราะเขาไม่ได้ป้องกันเธอจึงรับมันไปเต็มๆ ยิ่งกว่าเบาะรถเสียอีก...
ร่างเล็กจ้องมองตัวเองในกระจกเล็กน้อยก่อนจะจัดผมตัวเองให้เข้าที่ มองดูนาฬิกาก็พบว่าเป็นเวลาเกือบตี 1 แล้ว
เสียงลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอของเขาดังขึ้น ทำให้เธอหันไปมองใบหน้าหล่อคมที่แก้มขาวยังคงปรากฏร่องรอยความชมพูระเรื่อ เธอรู้ว่าฤทธิ์ยาพวกนั้นยังคงไม่หมดไปจากตัวเขา แต่เพทายก็พยายามหักห้ามใจตัวเอง เพราะไม่อยากให้เธอเจ็บตัวและเขาเองก็คงจะหมดแรงมากกว่าเธอเป็นไหนๆ ก็เขาเ
