บทที่ 12
ขอโอกาส
“ดิว ลุกขึ้นมากินข้าวก่อน จะได้กินยา” ดรัณวางถาดอาหารลงบนโต๊ะข้างเตียงนอนสีชมพูของน้องสาว แล้วเดินไปเปิดม่านให้แสงสว่างยามเช้าสอดส่องเข้ามา ดาวิกาหรี่ตาลงเล็กน้อยพลางคลายอ้อมแขนออกจากเจ้าไข่ดาวที่เธอนอนกอดมันมาทั้งคืนให้เป็นอิสระ ทว่าขาที่เข้าเฝือกทำให้เธอขยับตัวไม่ถนัดนัก ต้องนอนรอให้พี่ชายมาช่วยพยุงตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง พร้อมหยิบหมอนมารองขาข้างที่เข้าเฝือกให้ยกสูงขึ้นนิดหน่อย
“ไปแปรงฟันก่อนไหม”
“ค่ะ” ดาวิกาพยักหน้าตอบอย่างว่าง่าย ตอนนี้ไม่ว่าดรัณจะพูดหรือบอกอะไรเธอก็พร้อมจะเชื่อฟังและยอมทำตามทุกอย่าง ถึงแม้พี่ชายจะไม่ได้ดุเรื่องที่เธอโกหก แต่การที่เขาเงียบและคอยปลอบให้กำลังใจ อีกทั้งยังดูแลดีเช่นนี้นั้นทำให้เธอรู้สึกผิด จนไม่กล้าทำอะไรนอกเหนือที่พี่ชายบอก
ชายหนุ่มค่อย ๆ ช่วยพยุงน้องสาวที่กำลังจะลุกยืน ก่อนจะเดินไปหยิบไม้เท้ามายื่นให้ ดาวิการับมาแล้วใช้พยุงตัวเองเ
