เพื่อน้อง
908 Words
ตอนที่ 1
มณีมันตรารวบรวมสมุดเลกเชอร์บนโต๊ะขึ้นมาแนบอก เมื่ออาจารย์หมดชั่วโมงสอน เพื่อน ๆ ของเธอทยอยออกห้องกันไปเป็นกลุ่มๆ มีเสียงเจี๊ยวจ๊าวฟังไม่ได้ศัพท์ หญิงสาวมองสำรวจไปรอบๆ ก่อนจะลุกออกจากโต๊ะ แล้วเดินออกจากห้องเรียนไป จนเธอมาสะดุดกับสายตาคมๆ ที่มายืนรออยู่หน้าตึกด้านล่าง
“พี่มันตรา..เย็นนี้ก่อนเข้าบ้านอย่าลืมแวะไปเอาเงินที่เสี่ยกำธรด้วยนะ..แม่สั่งเอาไว้” น้องชายของเธอที่เรียนอยู่ปีหนึ่งเอ่ยขึ้นกับมณีมันตราที่เป็นพี่สาว
“แล้วทำไมเต้ ไม่ไปเอาเองล่ะ เต้ก็เลิกเรียนก่อนพี่นี่” หญิงสาวเอ่ยขึ้น
“ก็ผมจะรีบไปซ้อมดนตรีกับเพื่อนไง”
“พอดีพี่มีทำรายงานกลุ่มกับเพื่อนน่ะ คงจะมืด ๆ เลยนะ”
“ได้ไม่มีปัญหา แต่อย่าลืมนะ...แม่เค้ารอเงินอยู่”
“อื้ม” สนทนากับน้องชายเสร็จ มณีมันตราก็รีบเดินตามเพื่อนสนิทมาทันที่หน้าโรงอาหารพอดี
“ว่าไงน้องชายจอมยุ่งเธอ สั่งอะไรอีกล่ะ” สุวิมลเพื่อนสาวเอ่ยขึ้น เธอไม่ค่อยชอบน้องชายเพื่อนเท่าไหร่จึงเดินมาก่อน
“ก็สั่งให้ฉันแวะไปเอาเงินที่บ้านเสี่ยกำธรเฉย ๆ”
“แม่เธอนี่รักลูกเท่ากันปะเนี่ย มีอะไรก็ใช้เธอตลอด ไม่เห็นใช้เจ้าเต้บ้างเลย”
“ไม่รู้สิ แม่คงเห็นว่าเต้มันเป็นน้องฉันมั่ง”
“ผู้ชายมันต้องรู้จักปกป้องผู้หญิงสิ กลางค่ำกลางคืนให้แกไปบ้านผู้ชายแบบนั้น แม่แกคิดอะไรอยู่วะ” สุวิมลเตือนเพื่อน
“คงไม่มีอะไรหรอกมั่ง ว่าแต่เย็นนี้ เราจะไปทำรายงานกลุ่มห้องใครดี”
“ห้องฉันก็ได้..ห้องชั้นน่ะเป็นห้องสาวโสด ไม่เหมือนกับห้องยัยว่านหรอก”
“พูดไปเดี๋ยวว่านมันก็ได้ยินหรอกว่าเธอนินทามันน่ะ”
“ก็มันจริงนี่น่า ทำตัวติดกับแฟนซะขนาดนั้น แล้วถ้าเย็นนี้ไม่โผล่หัวมานะ แม่จะขับออกจากกลุ่มเลยคอยดูสิ” สุวิมลพูดอย่างเหลืออด
ตกเย็นมณีมันตรารีบหอบสมุดเลกเชอร์ ก้าวฉับ ๆ ออกจากห้องเรียนด้วยความรีบร้อนจนทำให้เธอเดินชนกับร่างสูงของใครบางคน
“มันตรา!!! จะรีบไปไหน” หล่อนเงยหน้าขึ้นมองก็พบกับร่างสูงเจ้าของดวงตาคมเข้มภายใต้คิ้วหนา ผมสลวยปรกหน้าผากเล็กน้อย ตามแฟชั่นของคนรุ่นใหม่
“มันตราจะรีบไปทำรายงานที่ห้องเพื่อนค่ะ”
“เพื่อนคนไหนเหรอ”
“สุค่ะ สุวิมล”
“อ๋อ ไปสิ เดี๋ยวพี่ไปส่ง แล้วสุล่ะ...ไปไหนเสียแล้ว” เขาเสนอไปส่งเธอกับเพื่อนที่หอ
“สุมันปวดฉี่ค่ะ เลยแวะไปห้องน้ำ” หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มตรงหน้า
พอเพื่อนสาวออกจากห้องน้ำมา คมกฤชพี่รหัสของมณีมันตราก็เอ่ยทักสุวิมลขึ้น
“สุ!!..จะไปทำรายงานกันที่หอ งั้นให้พี่ไปส่งนะ” สุวิมลรีบพยักหน้าเพราะจะได้ไม่ต้องขึ้นรถเมล์ ก่อนจะเอ่ยแซวชายหนุ่ม
“แหม่!..เป็นน้องรหัสพี่คมเนี่ย สบายจริง ๆ เลยนะคะ สุเลยพลอยได้อานิสงไปด้วย”
“งั้นเราไปกันเลยดีมั้ย” พอนั่งรถออกมาได้สักระยะ คมกฤชก็พาสองสาวแวะทานอาหารเย็นด้วยกันที่ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง เขาเป็นฝ่ายเลี้ยงสองสาว ก่อนจะขับรถไปส่งที่หอของสุวิมล ระหว่างนั้นมารดาของคมกฤชก็ได้โทรหา ก่อนให้เขารีบกลับบ้านเพราะน้องหมาของเขาได้ทำวีรกรรมแสบทรวงเอาไว้
“ครับแม่ ๆ เดี๋ยวผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้ครับ” มณีมันตราได้ยินเช่นนั้นพอพี่รหัสวางสายได้เธอก็รีบบอกเขาด้วยความเกรงใจ
“พี่คมกลับเลยก็ได้ค่ะ ไม่ต้องรอส่งมันตราหรอก เดี๋ยวมันตรากลับเองได้”
“ครับ..งั้นพี่ไปก่อนนะ” ชายหนุ่มรีบขึ้นรถตัวเองแล้วขับออกไป
หลังจากคมกฤชออกรถไป สุวิมลก็เอ่ยกับเพื่อนสาว
“นี่..พี่คมเค้าคิดยังไงกับแกกันแน่วะ ส่งสัยไม่ได้คิดแค่พี่รหัสกับน้องรหัสแล้วมั่ง” สุวิมลเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย
“ไม่หรอกมั้ง แกก็คิดมาก” มณีมันตรารีบบอกเพื่อน ถึงแม้จะพอรู้ว่าคมกฤชคิดยัังไงกับเธอก็ตาม
“ว่าแต่พี่คมก็ไม่เคยชอบใครเลยนะ แกว่ามั้ย”
“ไม่รู้สิ” หญิงสาวบอกปัด
“แล้วแกล่ะ คิดยังไงกับเขา”
“ฉันมองพี่คมเป็นแค่พี่ชายเท่านั้น”
ชายหนุ่มที่นั่งรออยู่บนม้าหินอ่อนหลังเรียนเพื่อรอใครบางคน
“เฮ้ยเต้!!!...นายได้เข้าเรียนคาบสุดท้ายมั้ยวะ”
“ไม่” เขาตอบเพื่อนที่เดินเข้ามาห้วน ๆ ก่อนจะเอ่ยถามออกไป
“แล้วนายล่ะ?”
“โดดร่มทั้งวันสิว่ะ..ถามได้ เนี่ยฉันตั้งใจมารับนายเลยนะ"
“ว่าแต่เย็นนี้เราจะไปซ้อมดนตรีกันมั้ย”
“พวกเรากำลังปาร์ตี้กันที่ห้องพี่ยะ..แล้วเค้าก็บอกให้มารับแกเนี่ยแหละ”
“งั้นเหรอ เอ่อ ๆ เบื่อ ๆ อยู่พอดี ไม่อยากรีบกลับบ้านด้วย”
“ป่ะๆ ขึ้นรถ” เตชทัตเดินตามเพื่อนไปขึ้นรถที่จอดรออยู่
- Writer
