“ฉันไม่ได้ไม่พอใจ แต่ฉันขยะแขยงนาย”
“ขยะแขยงฉัน?” พ่อเจ้าประคุณขยับตัวลุกจากโซฟาและก้าวมาหยุดตรงหน้าหล่อน “แน่ใจหรือว่าขยะแขยงฉันน่ะ”
“ฉันแน่ใจ” พิมรักลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า มือยังคงกำช้อนกับส้อมอยู่เช่นเดิม “นายมันสกปรก สำส่อน ถ้านายยังไม่เลิกนอนกับผู้หญิงมากหน้าหลายตาละก็ ฉันจะไม่ยอมให้นายแตะต้องฉันเหมือนกัน”
“เธอกล้าดียังไงมาข่มขู่ฉัน พิมรัก”
หญิงสาวสะบัดตัวหนี เมื่อคนตัวโตกระชากแขนของหล่อนเอาไว้ ก่อนจะเดินหนีไป
“ถ้านายไม่หยุดสำส่อน ก็อย่ามาแตะต้องตัวฉันอีก”
“ฉันทำไม่ได้หรอก”
หัวใจของพิมรักร่วงลงไปกองกับพื้น ทั้งโกรธ ทั้งผิดหวังกับสิ่งที่ได้ยินจนแทบจะร้องไห้ แต่กลับต้องซ่อนมันเอาไว้ด้วยใบหน้าฉาบรอยยิ้ม
“งั้นก็อย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันรังเกียจ”
“เสียใจด้วยพิมรัก เธอน่ะเป็นสมบัติของฉัน”
“นี่ปล่อยฉันนะ” ร่างเล็กถูกกระชากเข้าไปกอดรัดแน่น “บอกให้ปล่อยไง ไอ้คนมักมาก!”
“ถ้าด่าฉันแบบนี้
