รุ่งเช้าในวันต่อมา...
แสงแดดยามเช้าสาดส่องรอดผ่านผ้าม่านสีทึบที่แง้มออกเล็กน้อย
นัยน์ตาคมคายค่อยๆ ปรือขึ้นอย่างช้าๆ
พร้อมกับกระพริบตาเพื่อปรับดวงตาให้เข้ากับแสงแดดที่แยงเข้าดวงตาของเขา
ร่างสูงขยับตัวเพียงเล็กน้อยก่อนจะหยุดนิ่งการเคลื่อนไหวทั้งหมดไม่ใช่เพราะอะไร
หากแต่เพียงเขากลัวว่าร่างบางที่นอนแนบอิงซุกอยู่ที่อกของเขาจะรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา
นัยน์ตาคมสบมองไปที่ดวงหน้าหวานที่ยังคงหลับตาพริ้มอยู่ในห้วงของนิทรา
มือหนาเลื่อนไปแตะเบาๆ
ที่แก้มขาวนวลอมชมพูก่อนที่เขาจะเผยรอยยิ้มออกมาบางๆบนใบหน้า...
มันน่าจะเป็นความรู้สึกแรกเลยเท่าที่เขาจำได้
ที่เอวาเป็นฝ่ายนอนกอดเขาเอาไว้ทั้งคืนแบบนี้...
เป็นกอดที่ไม่ได้ถูกบังคับให้กอดจากเขา...
“ ขอบคุณนะวา...ขอบคุณสำหรับทุกอย่าง...”
เสียงทุ้มต่ำเปร่งออกมาอย่างแผ่วเบา
นัยน์ตาคมสั่นไหวเล็กน้อยเพราะความรู้สึกรักที่มันมากล้นอยู่ภายในใจเขา...
เขาอยากขอบคุ
