“แปลว่า...คุณยอมรับณิชามาเป็นลูกอีกคนแล้วใช่มั้ย”
“ค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนั้นจะยอมรับฉันในฐานะแม่ของเธอรึเปล่านะคะ”
“ณิชาเป็นเด็กดี เธอจะต้องดีใจมากแน่ๆ ที่รู้ว่าจะได้มีแม่อย่างคุณ ติดก็แต่...ไม่รู้ว่าเธอจะได้มีโอกาสเรียกคุณว่าแม่ และเรียกผมว่าพ่อรึเปล่าเท่านั้น”
เห็นสามีที่ใช้ชีวิตร่วมกันมาหลายสิบปีต้องทุกข์ใจ เธอก็อดสงสารเขาไม่ได้เช่นกัน ชื่นจิตวางมือของตนลงบนมือของเขาแล้วลูบปลอบเบาๆ อย่างอ่อนโยน
“ถ้าเธอเป็นเด็กดีอย่างที่คุณว่า ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องปลอดภัยค่ะ ส่วนเรื่องยัยกิ่ง...ถ้าพรุ่งนี้ตำรวจเค้าจะพาตัวไปก็ให้เค้าพาไปเถอะค่ะ เผื่อว่าลูกคนนี้จะสำนึกได้ว่าทำอะไรลงไปบ้าง ส่วนณิชาจะให้อภัยลูกเราหรือไม่ ฉันก็ไม่อยากคาดหวังให้มากนักหรอกค่ะ เพราะคนที่ถูกทำร้ายก็คือณิชาไม่ใช่ฉัน อีกอย่างคดีแบบนี้ถือเป็นคดีอาญา ต่อให้ณิชาให้อภัยได้จริง อย่างมากก็คงแค่ได้ลดโทษไอ้การจะพ้นผิดโดยไม่ต้องรับผิด
