“ได้สิ”
“งั้นย่าขอออกไปเดินเล่นแล้วกันนะ”
“อย่าเพิ่งไปสิคะ” ไพรหอมร้องเรียกทุกคนที่ทยอยกันออกไป ยกเว้นพันศึกที่ยังยืนอยู่ที่เดิม เธอสะบัดหน้าหนี เขาก็เดินมาชะโงกหน้าที่เตียงนอนคนป่วย
“ไม่กลัวคอเคล็ดหรือไง ยายเด็กดื้อ” เขาพูดอย่างมันเขี้ยว
“เอ๊ะ! มาจับแก้มเค้าทำไม” เธอปัดมือเขาออก ทำตาเขียวใส่
“ไม่ให้จับแก้มเมียแล้วจะให้จับแก้มใคร” เขายื่นหน้าไปหา จมูกโด่งๆ ชนกับแก้มนวลเบาๆ
“ไม่ใช่นะ คนบ้า!!!” ปฏิเสธเสียงแข็ง ใครอยากไปเป็นเมียเขากันเล่า
“ไม่ใช่ก็ไม่ใช่” เขาขยับขึ้นมานอนเบียดบนเตียงกับคนขี้งอนด้วย
“เอ๊ะ! นี่คุณ จะเบียดขึ้นมาบนเตียงคนป่วยทำไม ถอยออกไปเลยนะ”
“ก็นอนคุยกัน ยืนตั้งนานมันเมื่อย” เขากอดรัดร่างเล็กเข้ามาในอ้อมแขน ในขณะที่คนป่วยเริ่มดิ้น
“นี่คุณ ปล่อยนะ”
“จริงๆ เธอก็มีศักดิ์เป็นหลานฉันนะ เรียกเสียห่างเหิน เรียกอาสิ” ถึงจะดูแก่ไปหน่อย แต่ให้เธอเรียกอาก็ดูดีกว่าเรียกคุณเป็
