ไร้ค่ายิ่งกว่าผู้หญิงขายตัวเสียอีก! เธอคิดอย่างเจ็บปวด อาหารเช้าผ่านพ้นไปด้วยความอึดอัดของไพรหอม เธอเอาแต่ก้มหน้าไม่พยายามพูดคุยกับใคร ถามคำตอบคำ และอยู่ให้ห่างหนุ่มๆ ทั้งโต๊ะให้มากที่สุด
“ชอบเสนอหน้ามาอ่อยผู้ชาย พวกเขาถูกเนื้อต้องตัวก็สะดีดสะดิ้งโก่งค่าตัว คิดว่ามันจะดูมีคุณค่าขึ้นมาหรือไง” น้ำเสียงหาเรื่องของพันศึกที่ดังไล่หลังเธอมา ทำให้ไพรหอมหันขวับไปมอง
“โอ๊ย!” จังหวะที่เธอหันไป เขาก็กดเธอกระแทกกับประตูเต็มแรงจนเธอต้องร้องเสียงหลง นิ่วหน้าด้วยความเจ็บ
“ถ้าอยากมากก็บอกฉันได้นะ ฉันจะสนองให้”
เพียะ!!!
ใบหน้าของพันศึกหันไปตามแรงตบ ข้างแก้มขึ้นรอยแดงเป็นรอยนิ้วทั้งห้านิ้ว เขาหันหน้ากลับมาตาแข็งกร้าว ใช้ลิ้นดุนดันกระพุ่มแก้มเอาไว้เพราะรู้สึกเจ็บๆ คันๆ
“กล้ามากนะ เธอกล้าตบฉัน”
“คนทุเรศ อื้อ...” เสียงของไพรหอมถูกกลืนหายด้วยรสจูบดุเดือดของพันศึก เขาจูบเธอจนแทบละลาย แข้งขาอ่อนแรงไปหมด
