ในเวลาแบบนี้เธอคิดถึงแต่ยาย ถ้าท่านยังอยู่ ท่านก็คงจะปลอบโยนเธอให้คลายจากความทุกข์ใจใช่ไหม
“ยายจ๋า... หอมเหนื่อยจังเลย หอมไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว ยายมารับหอมไปอยู่ด้วยนะคะ” เธอสะอื้นฮักๆ ก่อนจะหลับไป ในห้วงความฝันเธอเห็นยายมาลูบศีรษะเธอเบาๆ ให้เธอนอนหนุนตักเหมือนเคย ไพรหอมผวากอดยายเอาไว้แน่น เธอไม่อยากให้ยายหายไปไหนอีก อยากให้ยายอยู่กับเธอไปตลอด
“ยายจ๋า... อย่าทิ้งหอมไปอีกนะ หอมไม่เหลือใครอีกแล้ว ไม่เหลือใครแล้วจริงๆ” เธอโอบกอดเอวของยายเอาไว้ แน่น รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน สัมผัสที่เธอโหยหาและคิดถึงมันเหลือเกิน
พันศึกถอนใจอย่างหนักหน่วงเมื่อเห็นเธอละเมอ ผวาเข้ากอดเขาเพียงแค่เขาขึ้นมาบนเตียง ใบหน้าเล็กๆ ซุกที่ตักเหมือนเด็กหลงทาง สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสารจนเขาต้องเบือนหน้าหนีจากภาพนั้น
หรือว่าเขาจะใจร้ายกับเธอเกินไปนะ!
ไพรหอมตื่นขึ้นมาด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ความสดชื่นเมื่อครั้งก่อนหน้าหายไป เ
