“อุ๊ย!” ไพรหอมอุทานเมื่อเผลอเดินชนกับใครคนหนึ่งเข้า
“ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง” ประจักรรีบเข้าประคองร่างที่ทำท่าจะล้มเอาไว้
“ขอบคุณค่ะ” ไพรหอมเอ่ยขอบคุณก่อนจะพาตัวเองออกมาจากอ้อมแขนของอีกฝ่ายอย่างสุภาพ
“ลงมาเดินเล่นเหรอครับคุณไพรหอม”
“นายรู้จักฉันด้วยเหรอ” เธอถามอย่างแปลกใจ
“รู้จักสิครับ ผมเป็นหลานของน้าชบา เพิ่งมาทำงานที่นี่ แต่น้าชบาก็เล่าเรื่องคนที่นี่ให้ฟังบ้างแล้ว”
“ค่ะ แต่ไม่ต้องเรียกหอมว่าคุณหรอกค่ะ เรียกชื่อเฉยๆ ก็ได้ ดูเหมือนพี่จะอายุมากกว่าหอมอีก”
“ปีนี้ก็ยี่สิบสองครับ พี่ชื่อจักรนะครับ” ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ถือตัว ประจักรก็รีบตีสนิททันที
“ค่ะพี่จักร พี่มาจากไหนคะนี่” ไพรหอมเห็นว่าอีกฝ่ายดูใจดี ยิ้มง่าย เธอจึงชวนคุย ปกติเวลาเจอผู้ชาย พวกเขามักมีสีหน้าท่าทางหยาบโลนหรือมองเธออีกแง่มุมหนึ่ง แต่ประจักรไม่เป็นแบบนั้น เธอเลยกล้าคุยกับเขามากกว่าคนอื่นๆ
ชบาที่แอบมองอยู่อีกด้านยิ้มร้าย
