ไพรหอมขนลุกซู่รู้สึกตื่นตัวเพียงแค่มือของเขาไล้เบาๆ
“ไม่เอาหรอกค่ะ กินอิ่มแล้วอาบน้ำ ไปเดินออกกำลังกายดีกว่า แล้วค่อยมาอาบน้ำ อุ๊ย!” ไพรหอมร้องอุทานเมื่อโดนเขาอุ้มขึ้นสู่อ้อมแขน “หอมเดินเองได้นะคะ” เขาก้มมอง สายตาบ่งบอกถึงความปรารถนา
“ก็อยากอุ้มนี่นา” เธออ่อนใจ คล้องมือกับคอหนาของเขาเอาไว้ กินข้าวก็ป้อน อาบน้ำก็อุ้มเหมือนเธอเป็นเด็กๆ เขาพันผ้าขนหนูออกมายังกับเธอเป็นมัมมี่ บางทีเธอคิดว่าเขาห่วงเธอเกินกว่าเหตุ
“ถ้าถึงด้านล่างแล้วต้องให้หอมเดินเองนะคะ อุ้มออกจากห้องทุกวัน ไม่หนักหรือไง หอมอ้วนขึ้นนะคะ แถมยังมีเจ้าตัวน้อยในท้องด้วย น้ำหนักก็ยิ่งเพิ่มขึ้นไปอีกตั้งหลายกิโล”
“ก็อยากอุ้มทั้งแม่ทั้งลูก”
“วันไหนไม่อุ้ม หอมอาจจะรู้สึกไม่ดี”
“กลัวอาไม่รักเหรอ”
“ไม่รู้สิคะ ยายเคยบอกว่าเมื่อเป็นหนุ่มสาว แรกรักกันก็หวานชื่น พออยู่กันไปนานๆ ก็จืดชืด”
“ไม่รู้เหมือนกัน อาไม่เคยมีครอบครัวมาก่อน แต่ส
